Margerytkowo

Ktoś zadał sobie mnóstwo trudu, by przeczytać całego mojego bloga od deski do deski, wziąć do siebie to co powinien i nie powinien, przekręcić co tylko się dało i obrócić to przeciwko mnie.
Bywało ciężko z pisaniem tutaj, ale to mnie autentycznie przerosło bo i skala duża a i to ktoś bliski.

Nie pozwolę, by ktoś mi mówił, jak mogę mówić o moich uczuciach i emocjach. Nie pozwolę, by ktoś odbierał mi poczucie bezpieczeństwa i poczucie, że mogę pisać, o tym, co mnie boli.

To nie znaczy, że przestanę pisać w ogóle, ale tu... więcej nie chcę.

Do przeczytania... gdzie indziej.

takie widoki miałam ostatnio, na jednej z rowerowych przejażdżek, niby dalej Warszawa, ale jakby zupełnie nie

Długie, słoneczne, letnie dni aż kuszą, by wsiąść na rower i pojechać gdzieś daleko. Czasem na kompletne bezdroża, skąd wraca się zakurzonym i zmachanym. A czasem gdzieś bliżej, ale ważne, by było słońce, by pachniało latem, by się zmęczyć, by poczuć, że się żyje, zachwycić się tym...

Lubię czasem pójść na rower z kimś, jednak takie samotne wyprawy mają w sobie jakąś magię. I czasem potrzebuję tylko właśnie tego: samotnej przejażdżki, wieczornego cykania świerszczy, śpiewu ptaków i przestrzeni, by pomyśleć.

Miło jest się zmęczyć i nasycić słońcem, miło jest też mieć czas odpocząć i mieć czas na wyjęcie ze skrzynki listu i niespieszne przeczytanie go, w towarzystwie herbaty. Przypominam sobie więc nie tylko czasy dzieciństwa, kiedy latem na rowerze spędzałam mnóstwo czasu, ale też czasy, kiedy pisałam tradycyjne listy. Jedno i drugie to zdecydowanie coś, do czego warto wrócić.

I bardzo a'propos moich rowerowych doświadczeń TEN tekst.

Zaskoczyła mnie dziś jedna, nietypowa myśl. Przyszło mi mianowicie do głowy, że kiedyś po wielokroć zdarzało mi się dzielić moje doświadczenia na "przed" i "po" (kiedyś zresztą Królik ni to zapytał, ni to stwierdził: "więc teraz dzielisz rzeczywistość na przed i po Krakowie?"). Teraz, owszem doceniam wagę tych momentów zwrotnych... jednak daleka bym była od dzielenia doświadczeń na "przed" i "po".

Wolę powiedzieć: to ważne dla mnie doświadczenie, albo: to wiele zmieniło, albo: po tym już było inaczej. Jednak staram się nie zapominać, że ja "sprzed" i ja "po" to dalej ta sama ja, owszem, innna, ale o tym, jak wiele dane doświadczenie zmieniło, dowiem się dopiero za jakiś czas.



Lipiec

Pachną lipce - Reymontowskie
i zwyczajne
pełne rowy kwietnej piany
miododajnej

kopic żyta złote róże
ściąga sinych wstążek krata
rzeki małe rzeki duże
Bzura Mrowa i Pilica
i Utrata

i topole jak kominy
i kominy jak topole
biegną słupy mleczni bracia
koniczną buraczaną
przez pole

cienie ciemnogranatowe
gdzie olszyny
mchami całe oplątane
dojrzewają już
jeżyny

asfalt się roztapia w niebie
pełen olśnień
i cholernie ciągnie ciebie
w Polskę w Polskę

Jarosław Iwaszkiewicz

Mimo upływu czasu i kolejnych doświadczeń, jest taka postawa, której zupełnie nie umiem zrozumieć, która budzi we mnie mnóstwo niezgody i nieziemsko irytuje. Zwłaszcza, jeśli to ja jestem jej obiektem. Jeśli inni są jej obiektem - też. Ale w czym rzecz, czego tak bardzo nie umiem zrozumieć?

To takie wszem i wobec prezentowane przekonanie, że ma się większą, bardziej rozległą wiedzę i glębszy ogląd sytuacji i w związku z tym posiada się prawo wskazywania innym, jak powinni postępować, myśleć, jak powinni traktować innych ludzi.

Nie chcę uogólniać, ale mam wrażenie, że często taka postawa jest efektem zachłyśnięcia się rozwojem osobistym na własną rękę, przeczytania kilku książek, artykułów, wysłuchania kilku podcastów i nabycia w ten sposób przekonania, że teraz to już wiem tak dużo, że ach, pomogę innym.
Nie jestem w stanie teraz tego przytoczyć, ale pamiętam, jak w jakiejś książce właśnie o pracy ad sobą, spotkałam wzmiankę, żeby tego, co się przeczyta, nie odnosić do innych, nie szukać tego w innych, tylko zwracać uwagę na siebie. Na siebie mamy wpływ, nad sobą możemy pracować, a szukanie w innych problemu... cóż, nie wydaje mi się zbyt mądre.

Wracając jednak do poczucia misji i pragnienia dawania innym mądrych rad, które zmienią ich życie. A jeśli ci inni tej narzucanej im pomocy nie chcą, to po prostu widocznie nie dorośli, są niewdzięczni, nie dość oświeceni albo ulegli czyjemuś urokowi, wpakowali się w toksyczną relację i tak dalej. No przecież nie ma opcji, że ktoś odrzuca taki ogrom dobra i empatii, nie ma możliwości, żeby ktoś tak postąpił. Ani chybi musi być zaślepiony, pod czyimś urokiem, ktoś go musiał omamić.

W sumie to smutne musi być życie kogoś, kto tak bardzo źle się czuje z własnym życiem, że aby poczuć się lepszym, wytyka innym co powinni i daje im nieproszone rady, układa im życie. I jeszcze wszem i wobec rozgłasza, jak to ma mnóstwo miłości i empatii do ludzi i jak to pragnie im pomagać, jak to się o nich niepokoi. No chodzący ideał po prostu.

I tu znów wracamy do przekonania o rozległości własnej wiedzy i poczuciu wyższości wobec innych ludzi. Takie podejście na zasadzie: pokażę Ci jak żyć, wszystko Ci wyjaśnię, Ty masz tylko słuchać, wziąć moje rady do serca i według nich postąpić. Wygodne? No właśnie nie. Już pomijając to, że takiego człowieka, którego chce się poukładać po swojemu, traktuje się jak taką marionetkę, którą wydzierają sobie z rąk ci "silni, mądrzy i wiedzący lepiej". Trochę jak z tym aniołkiem i diabełkiem: jeden na jednym ramieniu, drugi na drugim, każdy szepcze do ucha, a gra się toczy o to, by przeciągnąć na swoją stronę. W końcu nic innego się w życiu nie liczy.

Patrzę na to z totalnym zdumieniem i niejakim oszołomieniem, bo ja osobiście boję się dawać rady i to szczególnie takie ważkie. Bo nie daj buk jeszcze ktoś posłucha i tak postąpi, a ja będę się za to czuła odpowiedzialna, zwłaszcza jak coś pójdzie nie tak. Zwłaszcza jak mogą się pojawić pretensje. Nie wiem, jakoś nie zachwycam się ideą mówienia innym, co powinni, jak powinni. Zwłaszcza, kiedy wiem, jak ciężko jest samemu sobie doradzić, jak ciężko jest podjąć decyzje, których by się chciało później nie żałować, albo jak trudno jest się wycofać z decyzji, które nie są dobre i zawrócić z raz obranej ścieżki.

Rany, ja przecież swoje własne życie ledwo ogarniam, raz gorzej, raz lepiej, a najczęściej, bądźmy szczerzy, w ogóle nie mam pojęcia jak, a kim ja jestem, żeby w takim razie układać życie innym?

Moje oczy są pełne widoków takich jak na zdjęciu, moja głowa pełna zachwytu... a płuca pełne zapachu bzu, przekwitających akacji i stale jeszcze kwitnących lip. Chciałabym ten zapach móc schować do słoika i otworzyć, kiedy najbardziej będzie mi go brakować.

Nie umiem się nadziwić jak jest pięknie, zachwycam się tak samo jak przed rokiem, dwoma czy pięcioma, wdycham ten zapach lata, sycę oczy kolorami. Chyba nigdy nie będę miała dość. Odpływam. Dobrze mi.

I te wieczory niosące chłód, Truskawkowa Pełnia Księżyca, gwiazdy na ciemnym niebie i wieczorny, cudny wiatr niosący ulgę.

Za mało czasu na sen, noce zarwane na pracę i na zaczytywanie się (nie jednocześnie), czekanie na burzę i budzenie się w środku nocy od grzmotów.

Nie umiem też wyrzucić z głowy kogoś, z kim nie tak dawno przecięły się moje ścieżki. Zupełnie nie romantycznie, czysto platonicznie, bez drugiego dnia i podtekstu. Czasem mnie zdumiewa, jak bardzo i jak mocno jestem w stanie polubić kogoś, kogo prawie nie znam. Może powiedzieć, że tęsknię, to duża przesada, ale coś w tym stylu, choć o wiele słabiej.

Z drugiej strony naprawdę chciałabym przestać lgnąć do ludzi tylko z pozoru życzliwych i ciepłych, a tak naprawdę wydzielających tę życzliwość jedynie od wielkiego dzwonu, a pragnąć faktycznie kontaktu z ludźmi naprawdę ciepłymi, życzliwymi i dobrymi.

Żeby już dzień bez dramatu nie był dniem straconym. Bo niekiedy, choć bardzo rzadko, jeszcze jest.

A jednocześnie znając swoją skłonność do przesady, choć bardzo chciałabym się spotkać choćby i zaraz, wiem, że potrzebuję czasu, by nie zabrnąć w jakieś dziwne niuanse.


Choć biorąc pod uwagę, w jak dziwne strony idą różne moje relacje i co się wokół mnie aktualnie dzieje, to mam dziwne wrażenie, że jak teraz nie skupię na tym uwagi, to coś cennego przegapię.

Potrzebuję antidotum. Albo nie wiem czego. Żeby przestało boleć. Dziś się wybitnie zgadzam ze stwierdzeniem, że największe rany zadają najbliżsi. Niby minęło już trochę czasu, ale nadal nie umiem się pozbierać i muszę to z siebie wyrzucić.

Dekadę temu chciałam się łudzić, że jak się traci jedno z rodziców, to relacje z drugim pomagają przetrwać trudny czas, że w ogóle rodzina się wtedy wspiera, że jest dla siebie oparciem. I wiecie co? Przeliczyłam się. I to nieraz. I choć w obliczu tego, że moja mama zmarła 11 lat  temu, bardzo ale to bardzo chciałabym mieć wsparcie w tacie, siostrze i bracie to muszę się chyba pogodzić z faktem, że nigdy tego nie miałam i zapewne nigdy nie będę miała.

Ale... zaczęło się od wesela.

Mój brat cioteczny zaprosił mnie na swoje wesele. Na początku się ucieszyłam, choć szybko dopadły mnie wątpliwości. Radosna uroczystość, okazja by znów spotkać dawno niewidzianą rodzinę, zatańczyć z nią, usiąść przy weselnej wódeczce i pogadać. Brzmi dobrze? Dodajmy zatem: ... i po owej wódeczce wyciągnąć z rękawa dawno nie wypowiadane żale, pooskarżać, zarzucić pretensjami i w pewnym sensie groźbami a na pewno szantażami emocjonalnymi. W jakimś sensie stało się więc dokładnie to, czego się bałam.

Na szczęście gdzieś obok zadziały się rzeczy, które trochę tę gorycz zrównoważyły. Tańcowanie z moim ulubionym kuzynem, z którym się naprawdę lubimy. Rozmowy z nim i jego żoną. Wymiany zdań z ciocią, jego mamą. Rozmowy z jeszcze inną kuzynką. W końcu chwile z moją siostrzenicą, którą pamiętam, jako małe dziecko. Teraz dziewczyna ma lat 21. I rozmowa z moim właśnie ulubionym kuzynem, na zewnątrz, po tych wszystkich wymianach zdań... mało miłych.

Z jednej strony: po części rozumiem. Że się robi tak jak zawsze, bo rodzice tak wychowywali, bo tak się przywykło, bo nie zna się innej ścieżki. Bo kiedyś nie mówiło się tyle o innym podejściu. Bo cała rodzina jest mniej lub bardziej poobijana. Kiedy tak patrzę na tę część rodziny to chyba wolałabym widzieć mniej. I zdecydowanie nie ciągnie mnie do założenia własnej rodziny. Nie mówiąc już o dzieciach.

Z drugiej strony: nie, nie będę się ładnie uśmiechać na kolejne wymagania, żądania i oczekiwania. I na stawianie mnie pod ścianą: bo co inni pomyślą? Co pomyślą sąsiedzi, a co pomyśli dalsza rodzina na to, że mnie nie odwiedzasz? No tak, to kluczowy problem. Nie żeby było ważne co czuje ktoś, kto to mówi, albo żeby było ważne, co czuje osoba, której się takimi argumentami rzuca w twarz.

I nigdy nie będzie dla mnie ok stawianie mnie choćby w sytuacji: a wiesz, umówiłem się z geodetą na podpisanie dokomentów, masz być za dwa dni tu i tu (w środku tygodnia, 70 km od miasta, w którym mieszkam i pracuję). I nigdy nie będzie dla mnie akceptowalne stawianie mnie w sytuacji w stylu: jeszcze nie wiem, czy coś, co się stało jest Twoją winą, ale na wszelki wypadek na Ciebie nakrzyczę, zawsze się znajdzie uzasadnienie do tego że na Ciebie nakrzyczałem, zawsze coś się znajdzie.

Miewam takie momenty, że myślę sobie, że to może ja czegoś nie widzę, nie dość rozumiem, że może faktycznie to ja jestem przyczyną problemów. I wszelkich spięć. Że może gdybym się zmieniła to byłoby inaczej.

Kiedy jednak myślę o tym, jak przez pewien czas byłam zdana jedynie na siebie i dopiero stopniowo zaczęłam ufać przyjaciołom i się przed nimi otwierać, nie jestem już tego taka pewna. Trochę czuję się tak, jakby ktoś najpierw zostawił mnie samą sobie, mówiąc, że "przecież tak wybrałam" (słowa mojej siostry), a później jest ciężko zaskoczony, że nie czuję się na siłach spędzać razem czasu i ładnie się uśmiechać. I że siłą rzeczy, rzucona na głęboką wodę nie przyjmuję wyciągniętej ręki czy koła ratunkowego, bo w tak zwanym międzyczasie nauczyłam się pływać. No i całe szczęście, bo w innym przypadku dawno bym się już utopiła.


Tak zwane 'Czarne Owce' rodziny są w rzeczywistości poszukiwaczami dróg wyzwolenia dla drzewa genealogicznego. Ci członkowie drzewa, którzy nie dostosowują się do zasad lub tradycji systemu rodzinnego, którzy stale szukają, aby zrewolucjonizować przekonania, w przeciwieństwie do dróg naznaczonych tradycjami rodzinnymi, ci krytykowani, osądzani, a nawet odrzucani, są powołani do uwalniania drzewa powtarzających się historii, które frustrują całe pokolenia.
'Czarne owce', ci, którzy się nie adaptują, ci, którzy krzyczą, buntują się, naprawiają, detoksykują i tworzą nową, kwitnącą gałąź. Niezliczone niespełnione pragnienia, niespełnione sny, sfrustrowane talenty naszych przodków manifestują się w ich buncie, szukając swego ujścia.

Drzewo genealogiczne, przez bezwładność, będzie chciało nadal utrzymywać kastracyjny i toksyczny kierunek swojego pnia, co sprawia, że ??jego (Twoje) zadanie jest trudne i problematyczne. Jednak nikt nie może sprawić byś zwątpił. Zaopiekuj się swoją wyjątkowością jako najcenniejszym kwiatem swojego Drzewa.
Jesteś marzeniem wszystkich swoich przodków 

---Bert Hellinger
Tłum : Radek Dąbrowski

O samej książce, a właściwie jej pierwszych trzech rozdziałach pisałam TUTAJ.

Teraz mogę się podzielić wrażeniami o całości. Miałam okazję przeczytać całość jeszcze zanim została opublikowana.

Jak dla mnie, choć książkę można nazwać romansem, to na pewno jest to dość nietypowy przedstawiciel tego gatunku. Główna bohaterka, zmagająca się z zaburzeniami ze spektrum autyzmu - to na pewno nie jest temat, który pojawia się w literaturze zbyt często.

Na pewno dużym plusem było dosyć oryginalne opisanie sytuacji: z punktu widzenia dwóch osób, z czego każda miała nieco inny odbiór rzeczywistości i to mężczyzna był tym bardziej reflaksyjnym, wrażliwym (a przynajmniej tak to odebrałam).

Inną mocną stroną są opisy tak kulinarnych "smaczków" (dosłownie!) rodziny Michaela, tak opisy wierzeń, jakichś rodzinnych tradycji, czy nadziei. To na pewno dodawało oryginalnego rysu tej opowieści.

Sceny miłosne... ok, były gorące. I chyba autorce udało się uniknąć przesady w sposobie opisywania ich, czytało się całkiem przyjemnie.

Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to, że kwestię przywyknięcia przez Stellę do różnych rzeczy, czy potyczek z różnymi trudnymi dla niej kwestiami widzę jako opisaną mocno skrótowo, wolałabym więcej szczegółów, jakoś ciężko mi uwierzyć, że tak szybko się udało pewne trudności pokonać.

Sama książka bardzo mi się podobała i myślę, że jest w sam raz na lato, przyjemna opowieść.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu MUZA.

Kiedy myślę o tym, że to już cała dekada minie niebawem odkąd to wszystko się zaczęło, jakoś nie umiem tego zaakceptować. To dla mnie przestrzeń czasu nie do ogarnięcia. Choć z drugiej strony, mając świadomość tego upływu czasu, tym bardziej chciałabym już do tego nie wracać, zamknąć za sobą te drzwi.

Lato sprzed dziesięciu lat najogólniej mówiąc, było dla mnie latem zmian.

Tamtego lata czułam się okropnie samotna. Podjęłam też decyzję o zakończeniu jakiegoś etapu w życiu, ale czas pokazał, że nie byłam na to gotowa. (Żeby było ciekawiej, później już nie było do czego wracać, więc nawet bez mojej decyzji coś by się skończyło). Inne decyzje o końcu czegoś podjęli za mnie inni: moje współlokatorki informując mnie, że nie chcą, żebyśmy mieszkali razem (bo jak nie mieszkasz tylko ze swoim facetem to nie jest "na poważnie"), a jeszcze inne znów ja: pójście na wesele z mało znanym chłopakiem (do dziś miło to wspominam), zamieszkanie niedaleko dawnego mieszkania, pisanie przez internet z chłopakiem, który miał się przeprowadzić do Warszawy, a na razie dzieliło nas ponad 100 kilometrów.

I ta jedna decyzja, która zaważyła na moim życiu dość mocno: napisanie do człowieka, którego w internecie większość ludzi chwaliła. Kogoś, kto nazywał siebie terapeutą i pomagał ludziom w swoim odczuciu w najlepszy możliwy sposób.

Choć, umówmy się: angażowanie się w erotyczne i romantyczne (tak to nazwijmy) relacje z kimś, wobec kogo pełni się rolę terapeuty, nawet najbardziej nieszablonowaego - nie jest i nigdy nie będzie dla mnie ok. Niezależnie od tego, co by o tym mówić i jak uzasadniać i usprawiedliwiać. Niezależnie od tego, czy w taką relację wchodzi z kimś dorosłym.

Jednak... to była tylko jedna strona medalu. Dzięki niemu dwa lata później poznałam też pewną ważną dla mnie kobietę, która mogłaby być moją mamą. Mamą, której tak bardzo mi brakowało. I brakuje nadal. Wydawało mi się, że życie jest naprawdę piękne, tego lata, kiedy spędzałam czas w małym domku w górach, chyba po raz pierwszy od dawna mając możliwość tak mocno odetchnąć, szczególnie od sypiącej się relacji z moim aktualnym facetem. Wspomnienia lata sprzed ośmiu lat nadal wracają, szczególnie latem. Czasem zapachy lata przynoszą mi wspomnienia, czasem jakieś drobiazgi.

Choć do dziś mnie zastanawia, czemu akurat wtedy, pewnego dnia w górach dopadły mnie problemy z oddychaniem, czemu spuchłam nagle - bez żadnego widocznego ukąszenia, czegokolwiek? A później, tego samego wieczoru czułam się doskonale i tańczyłam. Wiele lat później, kiedy dopadły mnie ataki paniki, właśnie tak się objawiały: problemam z oddychaniem. Nie wiem, czy to przypadek.

Jednak, wracając do tamtego czasu - jeśli mnie zabolało wykorzystanie, to dwakroć bardziej zabolało mnie zlekceważenie tego przez naszą wspólną znajomą. Jeśli napisałam jej o wszystkim w mailu (jednak na co dzień dzieliło nas wiele kilometrów, a i ja nie umiałam za bardzo o tym rozmawiać), a ona choć na początku rozumiała mnie, po jakimś czasie zupełnie to wyparła? Dosłownie: ona nie pamiętała tego, co napisałam, wygrała przyjaźń z naszym wspólnym znajomym i nie pozwoliła na jakiekolwiek stawianie go w złym świetle.

Później jeszcze były jakieś próby kontaktu, z jej strony naciskanie, żebym z nim pogadała, że przecież jest chory. I raz jeden się z nim spotkałam, właśnie z jej powodu. Do dziś tego żałuję, bo on się ani trochę nie zmienił. Próby rozmów z nią. Dłuższe i krótsze momenty ciszy.

Punktem granicznym było dla mnie przeprowadzenie się na drugi koniec miasta, cztery lata temu. Od tamtej pory nie widziałam się z nim, ani z nią nie rozmawiałam. Zdarzyło nam się wymieniać jakieś wiadomości, coś tam sobie życzyć od święta czy na urodziny...

Wiele razy myślałam o tym, że z nią chciałabym mieć kontakt, że to dla mnie ważne. Że to jednak... nie wiem, coś istotnego. Że może zadzwonię, może pogadamy. Wisiało mi to nad głową jak wyrzut sumienia, nigdy tego nie zrobiłam. A teraz zdecydowałam, że nigdy też tego nie zrobię. Czas odpuścić. Czas zamknąć jakiś kawałek przeszłości.

Nie chcę już do tego wracać. Chcę się skupić na tym, co mam. Chcę zadbać o moją teraźniejszość i o ludzi, którzy są wokół mnie teraz.

Ktoś mi nie tak dawno powiedział, że kogoś kocham taką miłością, która godzi się na poświęcenie, na pewną jednostronność i ... towarzyszy jej pewne przekonanie, że będzie cieżko, że żeby było OK, będę musiała się mocno starać. Niestety nie było to zupełnie bezpodstawne, dotyczyło jednego człowieka, ale mam wrażenie, że nie tylko.

Tak czy inaczej. Koniec z tym

Popełniłam kiedyś tekst o tym, że latem dzieją się w moim życiu rzeczy niezwykłe... Kilka lat później (dokładnie osiem lat później) napisałabym w sumie coś podobnego, jednak zdecydowanie nie chciałabym się  tonąć we wspomnieniach i zagłębiać się w tym wszystkim, co stało się przeszłością. Jeśli to przeszłość, to niech tam pozostanie.

Myślę sobie czasem, że pewnego rodzaju ufność (w świat i ludzi), czy też naiwność, która mnie cechuje, jest i zaletą i wadą, zależnie od sytuacji. Czasem mnie zdumiewa, jak mocno, po złych i mocno obciążających historiach, jestem zdolna zaufać ludziom mimo wszystko, może nie bezgranicznie, ale... mimo wszystko, dość mocno. To jest i moją mocną stroną, ale i czasem przyczyną katastrof, podobnie jak moja wrażliwość.

Tego lata chciałabym poczuć, że tak wiele rzeczy zostawiam za sobą, że to już czas przeszły, zamknięte i istnieje tylko w formie wspomnień, do których rzadko się wraca. Jednak nie wpływa na każdy dzień, na relacje z ludźmi, na wybory i decyzje: nie determinuje większości z nich, nie przytłacza.

Może też stąd wynika chęć, by dać początek nowym wspomnieniom, które będą grzały w chłodne jesienne wieczory i zimowe, długie dni. Może też właśnie stąd wynika pragnienie, by to lato uczynić wyjątkowym, zamiast czekać aż się takim stanie, w końcu to wybory kształtują rzeczywistość i przyszłość. Może też stąd pragnienienie, by stare wspomnienia, do których nie powinnam wracać, zastąpić zupełnie nowymi?

Może więc teraz odpowiedniejszym określeniem na to lato by było: latem decyduję się wybierać tak, by ten czas był niezwykły? Choć właściwie to czemu tylko latem? Warto tak decydować wsze, muszę o tym pomyśleć.

Tak więc kiedy przyjdzie koniec czerwca najpierw zniknę na weekend do bliskich mi ludzi, do siebie wrócę na parę dni, by później spędzić kilka dni nad morzem z bliskimi mi ludkami,  a kiedy wrócę, czeka na mnie pewne magiczne miejsce w górach. Skoro już zaklepałam sobie urlop na najbardziej słoneczne i ciepłe momenty roku, to niech ten czas będzie cudowny.

Mam wrażenie, że fajnie byłoby na nowo poukładać sobie w głowie, co się dla mnie liczy i co jest dla mnie ważne. Żeby na dłużej było pięknie, a nie tylko na trochę :)


you
not wanting me
was
the beginning of me
wanting myself
thank you
― Nayyirah Waheed

Zimny i deszczowy maj miał swoje plusy: przeczytałam masę książek dzięki temu :) I to dobrych książek, warto to zaznaczyć :)

1. Keigo Higashino: Cuda za rogiem
Jak by nie patrzeć, niesamowita książka i z totalnie niebanalnym pomysłem na fabułę. Aż żałuję, że nie znalazłam innych książek tego autora wydanych po polsku.

2. Corina Bomann: Wyspa Motyli
Świetna i baaaardzo wciągająca książka.

3. Brunonia Barry: Piąty płatek róży
Rzecz dzieje się w Salem i ma związek z niechlubną historią tego miasta. Fajnie napisana i  wciągająca.

4. Elaine N. Aron: Wysoko wrażliwi. Jak funkcjonować w świecie, który nas przytłacza
Bardzo wartościowa książka, tak dla osób wysoko wrażliwych, jak i ich bliskich... Mi bardzo otworzyła oczy na różne westie. I dobrze :)

5. Isabel Allende: Podmorska wyspa
Jak to u Allende, czytało się miło, jednak momentami... jakby za dużo przemocy i przynajmniej w moim odczuciu zanudzania niektórymi kwestiami.

6. Lorraine Fouchet: Między niebem a Lou
Piękna, ciepła opowieśćbardzo polecam.

7. Vanessa Montfort: Legenda niemej wyspy
Magiczna, wciągająca i niesamowita. Bardzo polecam :)

8. Stanisław Radoń: Czy medytacja naprawdę działa?
Baaaaardzo wartościowa książka, niebwem napiszę o niej więcej. Nie chcę się czepiać, ale w obliczu tego, że autorem jest ksiądz, powiedziałabym, że książka jest jeszcze bardziej wartościowa. Jak to już napisałam u siebie na fb, gdyby więcej ludzi miało takie podejście jak autor tejże książki, świat byłby o wiele lepszym miejscem.

9. Helen Hoang: Więcej niż pocałunek
Całkiem niebanalna lektura. Choć nieco się rozczarowałam. Więcej niebawem.

Czasem coś się latami komplikuje i nawarstwia, później tygodniami, miesiącami i latami to odkręcasz, a później jedna rozmowa stawia "kropkę nad i" - i dopiero wtedy coś się zamyka i można przejść do czegoś nowego.

Spodziewałam się, że to spotkanie będzie mnie dużo kosztowało emocjonalnie. Nie spodziewałam się jednak, że zamknie jakiś etap w moim życiu i w pewnym sensie mnie uwolni. A jednak.

Był taki wieczór, kiedy właściwie znikąd dopadła mnie myśl, że jest taka część mnie, która jest tak stłamszona, że nawet nie ma prawa głosu. To jakby taka postać tak mocno ściśnięta, że nie jest w stanie wziąć głębszego oddechu, nie mówiąc już o możliwości mówienia i wyrażania własnego zdania. Zdumiała mnie taka wizja: wszak tyle już czasu i uwagi poświęciłam, by poczuć się lepiej, zrozumieć siebie, przecież nie bez powodu była ta terapia, leki... Zaszokowało mnie to, ale przestałam ten temat drążyć: ot, byłam przemęczona, czułam się źle, no zdarza się. Zwaliłam wszystko na Pełnię w Skorpionie, no wiadomo, na coś trzeba.

I później ta rozmowa. Spotkanie, które przyszło po mnóstwie lęków i obaw, nawet nie do końca ujętych w słowa.

Zaskakujące, jak inna byłam, idąc na to spotkanie i jak różniłam się od osoby, która z niego wyszła. Przed południem ogólna panika i tona stresu. Popołudnie wyluzowane: wygłupiałam się z M. nad piwem, gadałam o poważnych i niepoważnych kwestiach, a wieczorem tańczyłam swobodniej niż zwykle (i to nie ja tak to ujęłam), syczeliśmy do siebie z B jak nawiedzone koty, budząc tym ogólną radość i pisałam rzeczy szczere, a wracając do domu nocą, uśmiechałam się od ucha do ucha. I to nie była magia tego dnia tylko. Bo następny dzień wcale nie był spadnięciem z różowej chmurki.

Bo mijały kolejne dni, a ja miałam poczucie, że jakoś na dobre opuściłam krainę wkurwu. Że wszystko to, co dawniej wkurzało tak, że czułam chęć nawalania w worek treningowy albo krzyczenia na cały głos, niszczenia i demolowania... no znikło, nie bardzo wiadomo gdzie. Owszem, coś co wkurzało, teraz jedynie irytuje. Coś, co niszczyło, teraz powoduje tylko zmęczenie. Coś, co domagało się reakcji, teraz jest zbywane stwierdzeniem: nie chce mi się reagować. Wolę się pogapić na zieleń. Pogrzać w słońcu. Popatrzeć. Pouśmiechać.

To tak jak coś, co boli i przywykasz, że boli, a później któregoś dnia nagle się łapiesz na tym, że tego bólu nie ma i jakoś tak znienacka możesz sobie po prostu sięgnąć po kubek i nie boli, albo iść pobiegać i stanąć przy tym pewnie na nodze... i nie boli. I już nawet nie umiesz sobie przypomnieć tego uczucia, jak było z bólem. Było i nagle nie ma. Ale nie czujesz zdezorientowania. No po prostu jest OK i właściwie to jakby tak było od zawsze.

Jest mi dobrze I choć niewątpliwie przyjdą gorsze dni i choć będą tematy które trzeba poruszyć i  zamknąć.... ja rozkoszuję się tym, jak mi teraz dobrze.

“i don't pay attention to the
world ending.
it has ended for me
many times
and began again in the morning.” 
― Nayyirah Waheed, Salt

Dobrze mi w moim zwariowanym świecie.

To taki świat, gdzie mam garstkę osób, które mnie akceptują taką, jaka jestem, i których akceptuję ja. Nie zawsze jest różowo, słodko i cukierkowo, nie zawsze jest miło, ale zawsze jest warto. Spięcia i wyjaśnienia, sielanka i ciche dni. No spoko, nic co ludzkie nie jest nam obce.

To taki świat, gdzie czasem dobrym pomysłem jest pójście do psychologa, czasem do psychiatry, a niekiedy i do tarocisty. Ot, życie, nie ma sensu oceniać czegoś z góry, bez sprawdzenia.

To taki świat, gdzie zdecydowanie jedna jaskółka czyni wiosnę.

To taki świat, gdzie jest miejsce i na łzy i na uśmiech od ucha do ucha, na szalone noce i taneczne chwile, ale też na spanie do późna i znajdowanie czasu tylko dla mnie.

To taki świat, gdzie jest czarne i jest białe, a pomiędzy cała skala odcieni szarości i odcieni tęczy.

Dziś jest taki wieczór, kiedy jest mi zdecydowanie dobrze i z optymizmem patrzę w przyszłość.

if 
the ocean 
can calm itself, 
so can you.
we 
are both 
salt water 
mixed with 
air.

― Nayyirah Waheed

Po wariactwach kwietnia i zawirowaniach pierwszej połowy maja, mam w końcu poczucie, że idzie ku dobremu. Nawet o dziwo to, co wydawało się nie do rozplątania i ogólnie katastrofa - w tym momencie może nie jest euforycznym szczęściem, jednak daje pewną nadzieję, że będzie lepiej.

Moja nowa muzyczna miłość (TUTAJ) a ja spędzam leniwą niedzielę sama ze sobą, porządkując wokół siebie, ale i w głowie :)

Za parę dni czeka mnie niewiarygodnie dziwne ale ciekawe spotkanie, jestem zaintrygowana.

A na razie staram się wyluzować, nie myśleć za dużo i nie gdybać.

Nie od dziś wiem, że moja wyobraźnia może napytać mi kłopotów. Nie od dziś wiem, że życie bardziej w fantazjach niż na jawie sprawia, że ciężko wrócić do rzeczywistości. Nie od dziś wiem, że dość mam realnych kłopotów, by dokładać sobie i zwielokratniać je swoimi wyobrażeniami.

A jednak, oczywiście, nie znaczy to, że tego wszystkiego unikam.

Staram się i wychodzi... różnie.




TUTAJ cała playlista Aurory

STĄD

Czas wbić sobie do głowy jedną, zasadniczo bardzo, bardzo ważną zasadę: najpierw dbasz o siebie, później dbasz o innych, nikomu nie pomożesz wyczerpana i pozbawiona sił.

Kwiecień był jakąś totalną masakrą, mam nadzieję, że maj będzie dla mnie łaskawszy, bo... za dużo tego troszkę.

A że wprowadzam w życie plan doprowadzenia do ładu mojego zieloniutkego laptopa zanim się zepsuje, to i trochę bardziej wymagające rzeczy się dzieją. Kombinacje z planowaniem co, gdzie kiedy i jak plus praca, plus jeszcze człowiek chciałby się spotkać z ludźmi... i wypłakać, kiedy poziom emocji grozi powodzią.

No nie będzie łatwo.

Z Ziemią krążymy wokół Słońca
jak drzewo morze głaz
jak bazalt czarny i spokojny
co najmniej milion lat
z wodą niebieską i zieloną
z głową nad śmiercią zamyśloną
z nie rozpoznanym a koniecznym
w miłości małym smutkiem serca
ze ścieżką którą odchodzimy
z listem wrzuconym po rozstaniu
zamiast na poczcie w skrzynkę szpaka
z miłością która przeszła obok
samotni razem i osobno

tylko jak z tobą dotąd nie wiem
drżę że zostajesz z tym cierpieniem
co krąży tylko wokół siebie

ksiądz Jan Twardowski

W kwietniu książkowo wędrowałam w czasie i przestrzeni, zgłębiałam temat bycia królową oszczędzania, zachwycałam się drobnymi i mniej drobnymi cudami (ok, z tym akurat nic nowego), towarzyszyłam w chorowaniu i miłości. Zwłaszcza tej miłości było dużo... na każdym kroku. Czas więc się podzielić moimi zachwytami z kwietnia.

1. Cait Flanders: Królowa oszczędzania. Mój rok bez zakupów
Z jednej strony ciekawa, bo mocno poruszająca temat kompulsywnych zakupów, z drugiej, niebezpicznie idąca w stronę "dałam sobie sama radę, nie potrzebowałam terapii"... ok, warto było sięgnąć, ale nie porwała mnie jakoś przesadnie.

2. Claudia Gray: Tysiąc odłamków ciebie
Bardzo, bardzo, bardzo mocno polecam. Wciąga i człowiek przepada z kretesem.
Podróże do równoległych wszechświatów, miłość, przyjaźń i piękne światy.

3. Claudia Gray: Dziesięć tysięcy słońc nad tobą
Jak wyżej, ciąg dalszy pożerania z zachwytem.

4. Claudia Gray: Milion światów z tobą
Pochłonęłam nie wiem kiedy i przepadłam na amen. Bardzo, bardzo polecam.

5. Katarzyna Miller: Zrób to, kochanie
Nie porwała mnie jakoś ta książka, niby ciekawa ale... wolę inne książki tej autorki.

6. M. Leighton: Jesteś moim zawsze
Z jednej strony temat... trudny bo choroba i umieranie. Z drugiej... jak dla mnie, bardzo płytko: wszyscy idealni, świetnie sobie radzą i stawiają czoło elegancko. No nie.

7. Keigo Higashino: Cuda za rogiem
Ciekawa, niebanalna książka, bardzo warta polecenia, tak myślę.
I pomysł ba fabułę bardzo, bardzo intrygujący.