Margerytkowo

Postanowiłam wprowadzić na swoim blogu nową tradycję.
Chcę się podzielić z Wami ciekawymi tekstami, które w ostatnim czasie przeczytałam.
Oto one:

31 zdań które warto mówić w swoim życiu -  bloga Edyty Zając

o wdzięczności w nietypowy sposób

Kilka rzeczy których nie wiesz o blogowaniu (a powinieneś)

A gdyby został Ci rok życia? - pyta Ania

margaritum o Harmonii wewnętrznych demonów 

Jak znaleźć pracę bez doświadczenia


Miłego czytania!

Jak rzadko chodzę do kina tak w końcu poszłam.
Tak na cztery filmy za jednym "posiedzeniem".
Bo się zdarzyła Noc Kina Polskiego w Multikinie.
Obywatel
Bogowie
Służby specjalne
Miasto 44

Muszę przetrawić...

Nie wiem jak to działa, ale mam wrażenie, że w miarę jak się większość rzeczy układa się w moim życiu (sama?)... to dokopuję się coraz głębiej - że tak to ujmę.

Dopóki musiałam się "bronić" przed przełożonym, który krytykował mnie przy klientach, przed współlokatorem, z którym nie mogliśmy się czasem dogadać - w mieszkaniu gdzie coraz częściej czułam się nie u siebie... (i przed bliską mi osobą, która krytykuje wszystko i wszystkich, a choć moje zachowanie z przeszłości potrafi skomentować krótko, dosadnie i jednym zdaniem... a nie potrafi powiedzieć: słuchaj, nie podoba mi się TO Twoje zachowanie wobec mnie)- dopóty mogłam skupiać się jedynie na odbijaniu piłeczki i tak było OK.

Nie musiałam się zastanawiać nad niczym więcej.
Codzienne potyczki mnie wyczerpywały i tak.

Za to teraz wiele problemów wróciło ze zdwojoną siłą, jakby dopominały się by wreszcie się nimi zająć. Więc chyba faktycznie czas na to. Może dzięki tylu pozytywom w moim życiu będzie mi teraz łatwiej uporać się z tym, co i mniej fajne. Oby.

Na razie za wszelką cenę staram się oswoić listopad: znajdując na siłę czas i ochotę na spacer i kilka zdjęć, na zapalenie kilku zapachowych świec i nalanie olejku do kominka, na zrobienie czegoś pysznego, albo zajęcie się koralikowym szaleństwem...

A ponure myśli miną.

Przy okazji rozmowy o pracę zrobiłam sobie mały spacer.
Prawie jak w M.: małym miasteczku, mimo że Wesoła to jedna z odleglejszych dzielnic W-wy czułam się tak właśnie jak w małym mieście.
I las... pachnący sosną, jesiennymi liśćmi i wilgocią.

Sami zobaczcie.

...roz­sy­pali­by się bez nich."  An­tho­ny de Mel­lo

Czy to ta jesień tak na mnie działa?



Przygnębiająco.
Pozytywów cała masa, "powoli zaczyna się wszystko układać..." a ja marudzę.
Wieczorami (czy, w sumie, po prostu gdy robi się ciemno), zapalam świeczki u siebie w pokoju, czasem też mój nowy kominek do którego wlewam olejek i nieważne co robię - od razu jest przyjemniej :)
Tylko czasem za dużo myślę i ten cytat idealnie pasuje do moich przemyśleń:

Jesteśmy w dramatyczny sposób wierni naszym złym postaciom z dzieciństwa – i to jedno ze źródeł błędnego koła naszych nieszczęść. Nie chcemy, by kochał nas i akceptował byle kto, ale koniecznie taki brutalny sukinsyn jak kochany tatuś albo wyniosła Królowa Śniegu, podobna do idealizowanej mamusi. Dokonujemy cudów, by uszczęśliwić smutną, wycofaną dziewczynę, wzbudzającą w nas wspomnienie depresyjnej, niedostępnej emocjonalnie matki, którą niegdyś na próżno próbowaliśmy zadowolić. Marzymy, że nasza miłość i troska zrobi supermana z wystraszonego chłopaka, jota w jotę podobnego do terroryzowanego przez matkę ojca, który nigdy nie potrafił stanąć w naszej obronie. Bo dopiero wtedy, gdy właśnie ktoś taki (a nie ci wszyscy dzielni, mili chłopcy i dobre, otwarte dziewczyny, trafiający się nam w życiu) nas pokocha, zły czar zostanie odwrócony. A jeśli przez niedopatrzenie zwiążemy się z osobą, z którą możliwy jest dobry, spokojny związek, to nasze niespełnienie skłoni nas do szukania alternatywnych, niewłaściwych i frustrujących obiektów. Oczywiście dorobimy do tego romantyczną ideologię o spotkaniu wyczekiwanej bratniej duszy czy jedynej prawdziwej miłości, dla której trzeba wszystko poświęcić. 

Bo tak sobie ostatnio pomyślałam, że to totalnie o mnie.
I... no cóż, zaczynam mieć poważne wątpliwości czy dla mnie taki stan rzeczy jest OK.
Nie jest.
Tylko tak ciężko zrezygnować czasami...

Follow my blog with Bloglovin
Czas coś zmienić więc...
Znajdziecie mnie teraz również na Bloglovin :)

Bardzo  refleksyjnie działają na mnie ostatnie dni.
Nie dość, że aktualnej pracy mało, szukanie nowej czasem wkurza i zniechęca a pogoda taka, że najchętniej by się człowiek schował pod koc i nie wyszedł przez tydzień, a jak to co miesiąc, dokucza bolący brzuch....

No ale dość narzekania, miało być o refleksjach.

Pochłaniam ostatnio książki jak maniak, podobnie znikam w robieniu biżuterii. Daje mi to mnóstwo frajdy, ale i tak momentami mam wrażenie, że uciekam przed czymś. Przed stawieniem czoła kilku trudnym kwestiom, trudnym rozmowom, emocjom... Byleby tylko nie myśleć zbyt wiele. Z tego wszystkiego pisanie pamiętnika najbardziej pozwala mi wyrzucić z siebie emocje. Czasem też rozmowy z bliskimi ludźmi. Czasem... Ostatnio nawet mało zdjęć robię, może poza zdjęciami bransoletek i kolczyków które tworzę, powyższe zdjęcie zrobiłam na jednym z nielicznych spacerów po nowej okolicy, pewnego parszywego jeśli chodzi o pogodę dnia kiedy na przekór wszystkiemu postanowiłam iść na spacer, zrobić kilka zdjęć i zjeść loda na dokładkę.

Tak więc powoli "odgruzowuję"... układając na odpowiednie miejsca rzeczy na półkach, ubierając w słowa to, co gryzie (by później ktoś to przeczytał i by móc o tym porozmawiać), oddałam ostatnio stare, niedziałające telefony koleżance która odda je na rzecz hospicjum w którym jest wolontariuszką. Swoją drogą usiadłyśmy przy kawie i pogadałyśmy trochę, co było fajne zważywszy choćby na fakt, że ostatnio widziałyśmy się trzy lata temu.

Zaskakujące, jak mimo wszystko w nowym miejscu, w nowym otoczeniu zmienia się spojrzenie na samego siebie... Mimo, że dawne smutki dalej gryzą, mimo, że problemy, które były nie są jakoś szczególnie mniejsze - jest jakoś inaczej, pozytywniej i jakbym mimo wszystko miała więcej siły do potyczek z problemami.

I niech tak zostanie.

niech pani nigdy nikogo i o nic nie prosi! 
Nigdy i o nic, tych zwłaszcza, którzy są od pani potężniejsi. Sami zaproponują, sami 
wszystko dadzą. Siadaj, dumna kobieto 

M.Bułhakow: Mistrz i Małgorzata

Zastanawia mnie czasem coś, co zaobserwowałam tak wśród klientów pewnego fast-foodu w którym pracowałam, jak użytkowników wypożyczalni rowerowych, jak i wśród moich bliższych i dalszych znajomych, a niekiedy wręcz u samej siebie (choć odkąd widzę takie podejście u siebie, staram się je zmienić jak najszybciej). Mianowicie takie inensywne upieranie się, że muszę dostać dokładnie to co chcę, czyli choć odrobinę więcej niż to, co ktoś chce mi dać.


Jeśli to klient KFC, upiera się, że przecież POWINIEN dostać cztery/pięć/osiem największych kawałków kurczaka usmażonych specjalnie dla niego, kompletnie ignorując fakt, że o ile mniejsze ilości, skoro klient sobie zażyczy, są do osiągnięcia, większe już niekoniecznie, nieważne, ja chcę więc ja muszę mieć.

Jeśli to użytkownik rowerów miejskich, będzie się wkurzał, że konto jest zablokowane poniżej 10 zł (a w regulaminie jak byk stoi, że żeby konto było aktywne powinno być na nim MINIMUM 10 zł) a na wzmiankę o regulaminie spyta niby w której jego części to się znajduje, a później zapyta: a kto to w ogóle czyta?

Jeśli to mój znajomy, to nie zastanowi się, że tracę swój czas, czekając na niego kiedy on zapomniał mi powiedzieć, że nie będzie na spotkaniu, albo spóźnia się a później jest zdziwiony, że nie mam dla niego więcej szasu, że muszę już iść. I inne takie "kwiatki".

Jeśli to o mnie chodzi... uwierzcie mi, że rumienię się ze wstydu za niektróe swoje głupie zagrania, no cóż... Dobrze że jestem myślącym ssakiem, skłonnym do autorefleksji.

Naprawdę czasem mnie do szału doprowadza ta skłonność do targowania się.

A co do cytatu, jaki ma związek z tym tekstem?

Myślę, że wielu ludzi wychodzi z założenia: nie proś nikogo o nic, wszystkiego ŻĄDAJ.

Tak to bywa z ważkami :)
Jakiś czas temu pisałam, że ważki to:
Symbol nieśmiertelności i odnowy po złych czasach. Odzwierciedlenie szybkości, aktywności i huraganowych wiatrów, a mieniące się kolory skrzydeł to kwintesencja zmian. STĄD to zaczerpnęłam.
Zafascynowałam się ważkami, mam kolczyki z ważkami, breloczek w kształcie ważki i kilka innych... tak więc w pewnym sensie stały się symbolem zmian w moim życiu... i to takich konkretnych.
Ostatnio do tychże dołączyła zmiana telefonu bo się zbuntował jeszcze bardziej niż dotąd.
I... w nowym mieszkaniu jakoś mam więcej pomysłów i chęci na ich wprowadzenie w życie, to na zdjęciu to jedna z bransoletek które zrobiłam ostatnio, po dłuuuugiej przerwie.

Przeczytałam ostatnio książkę. Niby nic niezwykłego, wiecie przecież że książki pochłaniam nałogowo wręcz. Tyle że ta książka była... nieco inna. A jednak dzisiejszy wpis nie będzie typową recenzją, nie będzie w zbyt dużym stopniu o książce a o tym, co w sobie odkryłam.Czyli tak jak na ilustracji :)

To jedna z tych książek, które wołają z bibliotecznej półki, czytam opis, jest fajny więc myślę sobie, co mi szkodzi, wypożyczę. Tak też zrobiłam. Na nocnej zmianie w pracy niewiele się działo więc czytałam. Czytałam, wracając do mieszkania.

Nieraz myślałam sobie: nie, ani strony więcej! Chwilę później: no dobra... Kolejną chwilę później: cholerka, coś mi to przypomina.

Cztery osoby. Każda z demonami przeszłości. Każda ze złymi wspomnieniami, które wracają w najmniej odpowiednim momencie. Dialogi typu:

-Co się stało...
-Nic... wróciło pewne złe wspomnienie....

-spotykałam co krok.

Stwierdzenia typu:

-Nikt nigdy nie był dla mnie taki dobry jak Ty...

-Przy Tobie czuję się taka bezpieczna...

-Tylko Tobie umiem zaufać...

-po jakimś czasie miałam już przesyt.

Choć sama historia była dość ciekawa.... wyszło to słabiutko. Choć tematy poruszone trudne: bycie dzieckiem alkoholika, utrata rodziców w wieku dziecięcym, utrata młodszej, kochanej siostry. Za każdym razem miałam jednak wrażenie, że autorka przez ten temat tylko się "prześlizguje".

Jednak coś innego mnie uderzyło. Mianowicie to, że ... sama kiedyś pisałam podobne opowiadania a nawet więcej. Sama myślałam kategoriami bohaterów książki. Kiedy tak czytałam tą książkę, widziałam to jak na dłoni: siebie sprzed kilku miesięcy, lat. Zadręczającą siebie i innych złą przeszłością.

Te niektóre stwierdzenia to prawie jak ja. Myślałam sobie: tak to wyglądało? Brrr.

Nie mówię, że teraz nigdy tego nie robię... Nie zmieniłam się aż tak diametralnie, dalej pracuję nad sobą. Bo myślę, że niezależnie od tego co było, nie wolno mi kurczowo trzymać się przeszłości i co więcej, zadręczać nią innych, podkreślać że mam złe doświadczenia.
Co szczególnie jest dla mnie ważne, bo nie tak dawno myślałam by pewną rozmowę zacząć od przeszłości właśnie... ale już nie chcę. Zmieniłam zdanie.

W każdym razie samej książki nie polecam, to ONA.

Pociesza mnie że są tak rozsądne opinie o tej książce jak ta :

Może po prostu jestem na nią za młoda. Tak, polecam dorosłym kobietom.
Nie była najgorsza, to zdecydowanie mogę przyznać, ale wieje taką przeciętnością. Fabuła nie jest zła, bohaterowie czasami irytujący, dialogi trochę straszne (ludzie tak ze sobą nie rozmawiają), ale dało się ją przejść.
Taka na weekend, później pewnie o niej zapomnę.
To co na pewno mi się w niej podobało to pokazanie, że wszystko da się przezwyciężyć, że wystarczą tylko do tego odpowiedni ludzie. Czasami bywa ciężko, wydaje nam się, że jesteśmy beznadziejni, ale przychodzą lepsze dni, spotykamy osoby, którym na nas zależy i to jest bardzo fajne. Nawet jeśli było tutaj to troszkę przerysowane to przykłady pokazane w tej książce zdecydowanie dają nadzieję i poprawiają humor! Polecam na deszczowe dni :)

Nie sądziłam, że tak szybko się zadomowię.
Fajnie mieszkać z kimś, kogo się lubi.
I mieć nadzieję, że wspólne mieszkanie nie sprawi, że się znielubi.
Sprężam się z szukaniem nowej pracy póki jeszcze mam aktualną.
I jest OK, tak po prostu OK.
I niech tak zostanie...

zdjęcie jeszcze z poprzedniego mieszkania, roślinki oczywiście przywędrowały ze mną, z dużą pomoca Królika :)

1. Gabriel Garcia Marquez: Sto lat samotności
Pierwsza książka Marqueza po którą sięgnęłam i pewnie nie ostatnia.
Choć momentami gubiłam się w tej plątaninie imion, przydomków i rodzinnych powiązań- uważam że książka jest świetna.

2. Kazuo Ishiguro: Okruchy dnia
Niezwykła, melancholijna, taka... inna.
Zdecydowanie cieszę się, że po nią sięgnęłam.

3. Katarzyna Enerlich: Prowincja pełna czarów
Lubię książki tej autorki... choć jeśli chodzi o samą serię, to miałam wrażenie, że ta akurat część jest taka już "na siłę"... Co nie zmienia faktu, że całkiem miło się czytało, te historie z "dawnych Mazur" wplecione w teraźniejszość...


4. Maria Nurowska: Nakarmić wilki
Ogólnie podobała mi się. Fajny pomysł na fabułę.
Tylko jakoś tak... zbyt płasko, oczekiwałabym czegoś więcej przy realizacji takiego pomysłu, by czytało mi się z większym zaciekawieniem i większą przyjemnością.
Zakończenie mnie przygnębiło i ... zaczynam mieć wrażenie, że zakończenie było najlepsze w całej książce, choć drastyczne.

5. Maria Nurowska: Requiem dla wilka
Miła lektura, choć więcej sobie po niej obiecywałam.
Po poprzedniej to co wydarzyło się w kontekście Olgierda... nie, nie lubię takich bohaterów książkowych jak on. Zakończenie jak dla mnie takie... nie... Rozczarowała mnie ta książka, choć ogólnie była OK.

6. Marcin Szczygielski: PL-Boy
Sięgnęłam, skuszona poczuciem humoru z innych książek autora. Owszem, czytało mi się całkiem OK, ale zdecydowanie bez szału i większej frajdy.
Tak całkiem OK, parę fajnych sformułowań wprawiających w dobry humor, ot i wszystko.

7. Isabel Allende: Portret w sepii
Super książka. Mogłabym główną bohaterkę polubić choćby za to, że jej pasją, podobnie jak moją była fotografia, ale zapewniam, że powodów mam znacznie więcej. Zresztą, już nieraz pisałam o swim uwielbieniu dla Allende. Należałoby tu dodać, że to jedna trzecia "trylogii", napisanej ieco przewrotnie, bo właściwie "od końca", pomysł niesamowity, realizacja tym bardziej. Bardzo gorąco polecam.

Coś się kończy, coś się zaczyna...
To jednak cudowne uczucie układać książki na nowych półkach, w zupełnie nowym mieszkaniu.
Wkładać ubrania na wieszaki w zupełnie nowej szafie.
W zupełnie innej łazience wkładać do kubka swoją szczoteczkę.
A w kuchni, na półce stawiać swoje kubki.
Obok innych, lubianych.

A później zasnąć w nowym mieszkaniu, na zupełnie innym łóżku, choć w tej co zawsze pościeli w znajome czerwono-czarne róże.

I śnić sny co podobno prorocze bo na nowym miejscu.

...Żyj z całych sił
I uśmiechaj się do ludzi
Bo nie jesteś sam
Śpij, nocą śnij
Niech zły sen Cię nigdy więcej nie obudzi
Teraz śpij

Wyjątkowo nie na spacerze po cmentarzu w rodzinnych stronach, a na Powązkach.