Margerytkowo

Jakiś czas temu napisałam tak:

Daję sobie czas do moich urodzin, czyli do 11 czerwca, czyli to mniej-więcej 5,5 miesiąca. Oczywiście, jeśli coś się uda wcześniej zrealizować, to super :)

Mam wrażenie, że kiedy się człowiek z kimś podzieli swoimi postanowieniami, jakoś trudniej sobie odpuścić:)

A to moje "postanowienia nienoworoczne", kolejność nie jest istotna:

1. Skończę pisać pracę magisterską i się obronię. (tak, tak, książka najnowsza pana Konwickiego wybitnie mi w tym pomoże) ------> Pracę magisterską napisałam, pozostało się tylko obronić ale myślę że i z tym się niebawem uporam.

2. Przygotuję projekty prac doktorskich i wszelkie dokumenty związane ze studiami doktoranckimi na moim rodzimym wydziale i na wydziale psychologii- i zobaczymy co z tego wyniknie, w tej chwili nie umiałabym wybrać, chyba zostawię to przypadkowi. ------>  Na razie odkładam myśl o studiach doktoranckich na bok

3. Znajdę normalną pracę. ------> Zaczynam pracę w KFC :)

4. Napiszę i wydam książkę, której pomysł snuje mi się po głowie. ------> Książka napisana, a czy zostanie wydana, zależy od wyników konkursu literackiego, (dowiem się 30 lipca) ale zrobiłam to, co mogłam, by była taka szansa.

5. Będę dalej zaangażowana w Akademię Przyszłości, nie tylko jako ktoś, kto daje, ale kto potrafi przyjąć... (na przykład teraz dostaję głupawki, bo zaangażowałam się w wolontariat, a mam wrażenie, że to ja więcej zyskuję niż pomagam, na co nie mam w tym momencie wpływu) ------> Jak najbardziej mogę powiedzieć, że zrealizowane :)

6. Zadbam o relacje z bliskimi mi osobami. ------> Zadbałam, choć mogłam bardziej...

7. Zadbam o siebie, swoje potrzeby i to co dla mnie ważne. Zadbam o swoje marzenia. (z tym się wiążą też ćwiczenia, dzięki którym nauczę się wymawiać pewną literkę z którą mam problem, co mnie irytuje, ale póki co nic z tym nie robię.) ------> Tutaj dalej mam wiele do zrobienia, ale zaczęłam na poważnie działać.

8. Poprawię swoją samoocenę, chore poglądy będę zamieniać na zdrowe. ------> Jak wyżej.

9. Zanim mocno się zaangażuję w relację z mężczyzną, "wezmę na wstrzymanie", posłucham intuicji... Myślę, że przez to pół roku niemal wolę być sama (chociaż biorę pod uwagę, że mogę zmienić zdanie). Tak jest chyba lepiej. Dalej będę spędzać czas z ludźmi, tyle, że angażowanie się w jakikolwiek związek w moim aktualnym stanie ducha i w nastawieniu "kurczę, co jest dla mnie tak naprawdę ważne" to zdecydowanie zły pomysł. ------> Po części się udało. Nie jestem w związku, chociaż zaangażowałam się w dość dziwną relację, ale usilnie się z niej wydobywam.

10. Poza skrajnymi, bardzo zagmatwanymi sprawami, co do których już kompletnie nie wiem co zrobić- dam sobie spokój z szukaniem odpowiedzi czy to we wróżbach wszelakich (tak, pytanie wahadełka Kristy też się w tym mieści) czy jeśli chodzi o zdanie innych: zacznę od siebie. Innymi słowy, najpierw zapytam o radę siebie (w szczególności swoją intuicję) a jeśli to nie pomoże: innych. A w sytuacjach "nie-do-rozwiązania" zdobędę się na odwagę i pogadam z kimś, kto mógłby mi pomóc. ------> Jak najbardziej, tak było :)





Nie mogę powiedzieć, że wyszło tak super. Nie mogę też powiedzieć, że nie zrealizowałam tego, co zrealizować chciałam. Udało się w dużym stopniu. Jednak zauważyłam, że to dość cenne, że podzieliłam się  z Wami samymi planami, bo ... jakoś nie chciała się później poddawać. Zmobilizowało mnie to trochę, chociaż myślę, że mogłam swoje zamierzenia nieco inaczej sformułować. Tym samym niebawem podzielę się kolejnymi zamierzeniami na kolejne pół roku :)

“Kiedy nie miałam już nic do stracenia, dostałam wszystko. Kiedy o sobie zapomniałam, odnalazłam samą siebie. ” Paulo Coelho “Jedenaście minut”

Wczoraj zdałam sobie sprawę z tego, co jest dla mnie naprawdę ważne jeśli chodzi o osobę, z którą mogłabym być. Co prawda na tą chwilę, odpowiada mi taki stan rzeczy jaki jest czyli bycie samą, ale precyzuję sobie tak przyszłościowo. Mianowicie odkryłam, że nijak nie chciałabym być  z kimś, kto na moje stwierdzenie, że byłam na Ekidenie w charakterze wolontariuszki i na dokładkę miałam pod opieką naszego ucznia, powiedziałby:

-I chciało ci się?

Odpowiedź mogłaby być niecenzuralna, więc jej nie zacytuję, jednak napiszę tylko, że wiedziałabym już że nie bardzo mamy o czym rozmawiać. Bo jak miałabym wytłumaczyć komuś, kto tego nie rozumie, że tak wiele mi to daje i że akurat słodycze to najmniej istotna część?

Dlatego właśnie pomyślałam wczoraj, że mogłabym być tylko z mężczyzną, który wie jak wiele dla mnie znaczy to, co robię dla innych it tak, nie licząc na rewanż, czy może raczej: jakie to uczucie, kiedy się coś takiego robi. Bo czy da się opisać uczucie, kiedy jest człowiek zmęczony po całym dniu pomocy przy organizowaniu biegu sztafet a mimo to dopinguje biegaczy na końcówce trasy i w takiej chwili widzi rozpogadzającą się  uśmiechu twarz jeszcze bardziej ode mnie zmęczonego człowieka i słyszy słowo "dziękuję"... a niekiedy nawet komplement?

Ostatnio mam wrażenie, że ludzie, których spotykam tak na wszelakich imprezach związanych z Akademią Przyszłości, jak na wszelkiego rodzaju biegach organizowanych przez Fundację Maraton Warszawski łączy coś szczególnego. Zamiast narzekań na zły świat dają innym uśmiech i pozytywne nastawienie co niemal od razu się udziela. Nawet, kiedy jest ciężko.

Zastanawiam się, gdzie ja byłam przez te wszystkie lata, kiedy nie umiałam się odnaleźć a nie znalazłam  sobie dość odwagi by dokądś się przyłączyć. Może to jednak fakt, że na wszystko musi przyjść czas...

Wyszłam dziś z domu straszliwie rano. Wróciłam godzinę temu. Gdzie mnie poniosło? A poniosło mnie tym razem na Ekidena czyli bieg sztafet organizowany przez Fundację Maraton Warszawski.

Dodam tylko że byłam tam wolontariuszką z pewnym młodym człowiekiem, podopiecznym Akademii Przyszłości i że cały ten dzień mimo, że fizycznie mnie zmęczył, dał mi coś szczególnie cennego i niezwykłego.

Konkrety później, dziś już padam:)


Na razie napiszę tylko ze WARTO było:)

Dostałam ciekawą propozycję. Wygląda na to, że do wielu zmian, które szykują się bez mojej akceptacji, sama dołożę kilka innych, już ode mnie zależnych.

Na razie mogę napisać tylko tyle, że to dotyczy Akademii Przyszłości i że przyjęcie tej propozycji to dla mnie spore wyzwanie i odpowiedzialność.

Jesienią okaże się czy coś z tego wyniknie, bo przecież wiele może się zmienić. Jednak ja decyzję już podjęłam i nie mam jak zwykle miliona wątpliwości. Wszystko więc wskazuje na to, że nadszedł czas wyzwań i to w wielu aspektach. Chyba zaczyna mnie to cieszyć.

O ile na co dzień zazwyczaj jestem osobą, która stara się przemyśleć niemalże każdy krok i zmaga się z mnóstwem wątpliwości- ktoś, kto mi zaproponował przejście do 'czegoś innego' miał okazję mnie poznać od tej nie-wahającej się na każdym kroku strony. W chwili, kiedy się poznaliśmy, bez wahania mogę powiedzieć, że byłam sobą, bez zasłaniania się 'co inni pomyślą, jak mnie odbiorą'... Dlatego nie mam powodów, by kwestionować taki a nie inny wybór.

Trzymajcie kciuki! :)

Nazywanym przeze mnie futrem, futrzakiem, draniem małym, łachmytą, zbirem a niekiedy kociakiem, futerkiem, łobuziakiem, Calutkim.





Czyż nie uroczy?

Zbliża się lato. Wakacje? Chyba nie do końca...
Dobiega końca czas, kiedy obiecałam sobie zrealizować swoje postanowienia.(O nich tutaj: Postanowienia nie-noworoczne ) Niebawem odniosę się do nich konkretniej, na razie stwierdzam, że coś tam zdziałałam, choć nie wszystko. Tym samym planuję kolejne postanowienia, myśl o ogarnięciu mojego czasu i lepszym jego planowaniu (takie małe refleksje po szkoleniu z zarządzania czasem w poniedziałek) jest ostatnio u mnie szczególnie silna. Rozdrabniam się we wszystkim po trochu a czas chyba pójść w stronę osiągania celów, żebym nigdy nie żałowała, że coś zaniedbałam.
Zbliża się początek mojej nowej pracy. Nic szałowego, ale ważne że jest. Tym samym pewien rodzaj laby i beztroski mija.
Mija też rok szkolny w którym zaangażowałam się w Akademię Przyszłości. Wiele mi dał, mimo wszystkich zawirowań i sytuacji wymagających skupienia się i działania bez rozmyślania.
Jesienią dużo się zmieni i tutaj. W zasadzie nie powinnam o tym wiedzieć, ale wiem. Dziwne uczucie, że nie jest mi jakoś szczególnie smutno, bo przecież ciągle gdzieś jest myśl, że tego, co przeżyłam, czego się nauczyłam i co dałam innym, nie zabierze nikt, bo to zostaje  ludziach...
Mam kilka marzeń na wakacje, rzeczy, co do których chcę by się zdarzyły, spełniły... o tym też napiszę niebawem. Na razie przychodzi mi do głowy kilka słów z Księgi Koheleta:

Wszystko ma swój czas,
i jest wyznaczona godzina
na wszystkie sprawy pod niebem:
Jest czas rodzenia i czas umierania,
czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono,
czas zabijania i czas leczenia,
czas burzenia i czas budowania,
czas płaczu i czas śmiechu,
czas zawodzenia i czas pląsów,
czas rzucania kamieni i czas ich zbierania,
czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich,
czas szukania i czas tracenia,
czas zachowania i czas wyrzucania,
czas rozdzierania i czas zszywania,
czas milczenia i czas mówienia,
czas miłowania i czas nienawiści,
czas wojny i czas pokoju.

Źródło: Koh 3,1–8 tłum: Biblia Tysiąclecia

Kiedy się wprowadzałam do mieszkania na Bemowie, poznałam nie tylko kilkoro fajnych ludzi ale też trzy kocury. Właściwie wtedy jeszcze kocięta. Kilkumiesięczne, puszyściutkie kocurki, wbijające we mnie ostre jak szpileczki, ilekroć znalazły się na moich kolanach, rękach, czy w ogóle w pobliżu.

Szczególnie polubiłam tego małego łobuza Całego, który zdawał się być nie tylko najsympatyczniejszy z całej trójki ale przy tym najbezczelniejszy. Od początku i on mnie szczególnie polubił i tak jakoś wyszło, że każdy z kociaków szczególnie sobie upodobał jedną z nas. Tylko Cały miał tupet wymiaukiać pod moimi zamkniętymi drzwiami tyrady o tym, jak to biedne kocię potrzebuje głaskania, wciskać się w każdy kąt mojego pokoju (i łóżka i wbijać pazury w moje kolana tak mocno, że aż łzy same leciały z  oczu. Bo jeśli chodzi o tłuczenie szklanych rzeczy, zeżeranie kwiatków na parapecie czy wszelakie inne psoty, wszystkie trzy były tak samo utalentowane.

Przed te 2,5 miesiąca prawie nie widywała futrzaczków, bo wyjechały z moimi koleżankami. Brakowało mi ich. Zastanawiałam się, jak będzie, kiedy wrócą. Obawy nie były potrzebne, jak się okazało.

Ostatnio Cały woli spać u mnie w pokoju. Jeśli dzieje się coś złego, jest chory, osowiały, czy zmęczony: przychodzi się do mnie tulić, przytulać, prosić o głaskanie. Albo chociaż spać na moim łóżku, najlepiej na poduszce na której śpię. Jeśli chodzi o opatrywanie czegokolwiek, czy jakieś mało przyjemne a czasem konieczne zabiegi, ostatnio się przekonałam, że mały drań z objęć dziewczyn się wyrywa, u mnie spokojnieje i nie ucieka.

Jednej z ostatnich nocy, po napisaniu pewnego trudnego maila dręczyły mnie dziwne sny. To była pierwsza noc, kiedy Cały postanowił spać u mnie. Pamiętam taką chwilę, kiedy obudziłam się z jakiegoś koszmaru i nie wiem czemu spojrzałam w przestrzeń, gdzie spał na fotelu Cały.  Przybiegł z pomrukiwaniem, zaczął się łasić i mruczeć a na koniec zasnął na mojej poduszce.

Poczułam się odpowiedzialna za tego małego łachmytę. Dziwnie się czuję, wiedząc, że kocię mnie tak bezinteresownie pokochało. Z wzajemnością.

Poniżej kilka zdjęć z samych początków. Małe kocięta.

Ujmowanie myśli i wrażeń w słowa jest dla tego kogoś magią,  lubi to  i o wielu sprawach pisze tak, że inni też się w tym odnajdują i niekiedy mówią, że podoba się im łatwość, z jaką potrafi pisać o różnych skomplikowanych rzeczach.... Widzi oczywiście swoje niedoskonałości i widzi jak wiele mogłoby być lepiej.

Któregoś dnia siada, by napisać kilka słów i zauważa, że tych słów... brak. Że nie umie znaleźć takich, które by opisały co czuje. Nagle słowa gdzieś pierzchły i zwyczajnie, boleśnie ich nie ma. Co dalej? Ktoś powiedział, że nie wszystko musi się dać ująć w słowa, na co ja odpowiedziałam: jasne, tylko jeśli chcę się z kimś porozumieć, nie mam innego wyjścia...

Kiedy już odnalazłam słowa, których mi było brak, napisałam maila.  Jak to ja nazwałam, 'nieco zbyt szczerego' a odbiorca, że marudzę ;)

Nie wiem sama, jaki skutek może odnieść tak duża szczerość w pisaniu i mówieniu o tym, jakie emocje budzi we mnie druga osoba, nawet jeśli te emocje (przede wszystkim negatywne) to głownie echa dawnych relacji, zranień i kogoś, kto wykorzystał zaufanie. Nawet jeśli napiszę: chwilami bardzo się boję, chociaż wiem, że Ty to Ty, że to nie przeszłość, że mogę Ci zaufać, bo nigdy nie zrobiłeś nic,  co mogłoby to zaufanie zranić... i nawet jeśli napiszę, że w tej chwili jestem praktycznie pewna, że jestem w stanie poradzić sobie z moimi strachami i demonami z przeszłości, że przecież mam wiedzę i są ludzie, którzy mnie wspierają. Dopiero czas pokaże czy to był dobry pomysł.

Na razie jestem gdzieś pomiędzy, jakby w zawieszeniu, chwilami wpadam w panikę, bo to, co się właśnie zmienia, nie zależy tak do końca ode mnie. Jednego jestem pewna: nie pozwolę, by to, że ktoś jakiś czas temu nadużył mojego zaufania sprawiło, że teraz ucieknę i nie pozwolę by moje życie się zmieniło... na lepsze. Nie pozwolę, by moje strachy niszczyły to, co dobre  moim życiu krok po kroku. Nie. Już nie

Na tą chwilę chcę być szczera. Niezależnie od tego, co ta szczerość przyniesie. Chcę, żeby ktoś  mógł mnie poznać taką, jaką faktycznie jestem.

KTOKOLWIEK wie, gdzie się podziewa współczucie (wyobraźnia serca) - niech daje znać! niech daje znać! Na cały głos niech o tym śpiewa i tańczy jakby stracił rozum weseląc się pod wątłą brzozą, której wciąż zbiera się na płacz. UCZĘ milczenia we wszystkich językach metodą wpatrywania się w gwiaździste niebo, w żuchwy sinantropusa, w paznokcie noworodka, w plankton, w płatek śniegu. PRZYWRACAM do miłości. Uwaga! Okazja! Na zeszłorocznej trawie w słońcu aż po gardła leżycie, a wiatr tańczy ( zeszłoroczny ten wodzirej waszych włosów) Oferty pod : Sen POTRZEBNA osoba do opłakiwania starców, którzy w przytułkach umierają. Proszę kandydować bez metryk i pisemnych zgłoszeń. Papiery będą darte bez pokwitowania. ZA OBIETNICE męża mojego, który was zwodził kolorami ludnego świata, gwarem jego piosenką z okna, psem zza ściany: że nigdy nie będziecie sami w mroku i w ciszy i bez tchu - odpowiadać nie mogę. Noc, wdowa po Dniu.

Wisława szymborska, Ogłoszenia drobne

Zdążyłam już prawie że zapomnieć przez ostatnie dwa miesiące jak to jest mieć kocie towarzystwo w mieszkaniu. Właśnie sobie bardzo żywiołowo przypominam, odkąd to wróciłam do domu poinformowana przez moją współlokatorkę że jest w mieszkaniu trzech gości. Po mały powitaniu i otwarciu drzwi do mojego pokoju, niebawem miałam okazję zobaczyć taką oto scenkę:


Ale to Cały bije rekordy miziania się, tulenia i mruczenia mi w ucho, wdrapywania się na mnie i domagania pieszczot, kiedy jestem zbyt zajęta pisaniem na komputerze na przykład. Tym samym wracamy do normalności :)

Właśnie rozpisuję sobie mój plan działania na najbliższe dwia miesiące, dotyczący pracy nad sobą. Odkryłam kilka chyba ważnych rzeczy. Wierzę, że może mi to pomóc.

Odkrywam kolejne rzeczy wobec których zadziałała 'magia' zmiany perspektywy po Krakowie :)

A jutro.. cóż, śmigam na drugi koniec miasta rowerem i biorę udział jako wolontariuszka w kolejnym z biegów Pucharu Maratonu :)

Niby zwyczajne a jednak nie.

Wolontariusze Akademii Przyszłości budują plac zabaw dla grupki dzieci, w tym dwojga niepełnosprawnych. Jest to plac zabaw dość nietypowy, bo nie ma na nim huśtawek, karuzel i innych tego rodzaju urządzeń. Co więcej, to od inwencji samych wolontariuszy zależy, jak ostatecznie będzie wyglądał. Mają wszelkie materiały do jego stworzenia. Jeszcze godzinę wcześniej nie wiedzieli, że będą mieli takie zadanie. Mają godzinę na zbudowanie placu zabaw. Efekt przechodzi wszelkie oczekiwania. Jest kolorowo, wesoło i niebanalnie. Z pomysłem. Pojawiają się dzieci. Na początku speszone, nieśmiałe. Nieco przestraszone. Dwoje z nich na wózkach inwalidzkich. Opiekują się nimi wolontariusze Fundacji Mam Marzenie.

Gdzieś w grupie wolontariuszy stoi trochę zdystansowana, zamyślona dziewczyna. Angażowała się w tworzenie dekoracji, dmuchanie balonów i inne takie różności. Jednocześnie zastanawiała się: OK, ale czy dzieci faktycznie tego chcą? Dwoje z nich jest niepełnosprawnych, jak się będą czuli w takim miejscu? Czy nie przerazi ich tłum ludzi? czy na pewno będą się tu dobrze czuły? Czy to nie jest bardziej męczenie ich niż sprawianie przyjemności? Wątpliwości się mnożą. Kiedy widzi spięte minki dzieci, zaczyna myśleć, że miała rację. Dzieci na początku niepewnie podchodzą do kolejnych stawianych przed nimi zadań. Niepełnosprawnego chłopca podtrzymuje jego tata. Tęczową Księżniczką opiekuje się mama. Kilkuletnie maluchy z zapałem biegają do kolejnych atrakcji.

Dziewczyna patrzy i wątpi. Nie jest pewna niczego. To co się dzieje, zdaje się jej być zupełnie obce i myśli, ze to jedyne wydarzenie tych kilku dni, którego nie uzna za wspaniałe.

A później przychodzi chwila, kiedy w jednej z części placu odbywa się zaaranżowana naprędce bajka-przedstawienie, której bohaterką jest Ola, Tęczowa Księżniczka. Na zakończenie bajki wszyscy zaczynają śpiewać "Chodź, pomaluj mój świat", a Olę jej mama trzyma w ramionach i kołysze. Ola się uśmiecha tak, że od tego uśmiechu stopniałoby niejedno serce z lodu. Dziewczyna, która miała taki dystans, nie ma serca z lodu. zrusza się. W oczach pojawiają się łzy. Nie umie ich zatrzymać. Później już nie chce.   W tej jednej małej chwili zdaje sobie sprawę, jak wiele by zrobiła, by jakieś dziecko tak się uśmiechnęło, jak Ola. Mimo wszystko.

Wychodzi na korytarz. Płacze, ale inaczej niż zwykle. Nie dlatego, że jej smutno. Płacze ze wzruszenia, płacze nad tą warstewką lodu na jej sercu, która właśnie topnieje. Podchodzi do niej ktoś, podaje chusteczkę, uśmiecha się.

-Rozumiem cię...- mówi.

A dziewczyna już wie, że choćby nawet nie wiem, jak chciała, nic już nie będzie takie samo. Zresztą, ona już tego nie chce, by było jak wcześniej.

Wiem o tym, bo to ja jestem tą dziewczyną.

Poniżej link do filmiku o placu zabaw:

Najbardziej interaktywny plac zabaw na świecie

Mój weekend w Krakowie wyszedł zupełnie niespodziewanie... to znaczy, dowiedziałam się tuż przed że mam szansę tam pojechać i czy chcę. Chciałam. W związku z tym błyskawicznie zmieniłam swoje plany, zabrałam się za układanie nowych planów i organizowanie i tak oto w piątkowe przedpołudnie miałam już bilet do Krakowa a o 16ej byłam już w tym pięknym mieście.

Nie wiedziałam, co dokładnie mnie czeka. Wiedziałam, że jadę na Zjazd Regionów Akademii Przyszłości i że czekają mnie szkolenia, poznawanie ludzi i ciekawe spędzanie czasu. Okazało się, że jakiekolwiek wyobrażenia, jakie mogłabym mieć, to było o wiele za mało bo rzeczywistość totalnie przerosła moje najśmielsze marzenia.

Samo to, że spotkałam baaaardzo pozytywnie zakręconych ludzi z całej Polski, którzy mają podobne ideały do moich własnych było super. A spędzenie z nimi tego weekendu było wyjątkowym doświadczeniem. I nieważne, czy była to szalona inauguracja, czy wspólny spacer po Krakowie, gra miejska  której braliśmy udział, wspólne budowanie 'placu zabaw' dla podopiecznych Fundacji Mam Marzenie... czy długie rozmowy do późna w hostelu...  spotkanie z księdzem Stryczkiem, czy z naszymi "szefowymi" całej Akademii. Za każdym razem zbudzało to tyle emocji, że później potrzeba było czasu by się odnaleźć i nie zgubić tego czegoś ważnego.

Było pięknie i niesamowicie.

Mam nadzieję że kontakt nam się nie urwie... Że dalej będzie tak pozytywnie jak było ostatnio, kiedy te spólne doświadczenia tak nas do siebie zbliżyły.

I ach ten magiczny Kraków.... byłam w tym mieście drugi raz i zakochałam się po uszy:

Czeka mnie teraz dojście do ładu ze zdjęciami i podzielnie się nimi:)   

O wiele trudniej dojść do ładu z emocjami i zachować na przyszłość to, co takie ulotne...

Wróciłam.

Pełna emocji, przemyśleń, wrażeń, których nie sposób zapomnieć.

W ciągu tych trzech dni miałam czas na działanie, nie zaś na rozmyślanie.

Niebawem napiszę więcej, jak sie poukładam nieco.

Na razie mam wrażenie, że nawet słońce nad Warszawą świeci inaczej niż trzy dni temu.

A jednocześnie to ciągle to to samo słońce, które widywałam, chodząc po Krakowie.

Jednakowoż wszystko się udało:)
Tym samym dziś po południu przyjechałam do Krakowa 'służbowo', wracam w niedzielę po południu:)

Miłego weekendu:)

Wydawało mi się, że to, co się u mnie działo ostatnio, jest tak zwariowane, bardziej być nie może... Okazało się, że jednakowoż, może.

Moja środa: morderczy nastrój, dołek, pakowanie się na kilka dni do rodzinnego domu i plany weekendowego bycia w stolicy. Późniejsza podróż autobusem w rodzinne strony sprawiła nie tylko, że plany mi się zmieniły ale i humor znacznie zmienił. W dobrą stronę.

A to za sprawą kilku wymienionych esemesów. I propozycji małego., weekendowego wyjazdu. Na razie nie napiszę dokąd i w jakim celu, bo ciągle mam wrażenie, że mi się to przyśniło. Na razie czekam na ciąg dalszy informacji i nie pozostaje mi nic innego, jak zdać się na kogoś...

Co było dalej, po tej wymianie smsów?

Znalazłam czterolistną koniczynkę, byłam w lesie i uzbierałam cały pęk konwalii, zachwycając się przy tym zielenią i zapachem lasu... Po powrocie do domu wstawiłam konwalie do wody, podzieliłam je na kilka bukiecików... tak, jak moja mama, lata temu. Jeden dla naszej sympatycznej sąsiadki mieszkającej w XIX-wiecznym dworku... drugi dla równie lubianej znajomej choć dalszej... trzeci dla mojej przyjaciółki z dzieciństwa. Wzięłam wiklinowy koszyk, włożyłam do niego konwalie i zrobiłam sobie mały spacerek. Poczułam się trochę jak Czerwony Kapturek, mimo że (ze względu na szary kolor bluzy) mogłabym być co najwyżej Szarym Kapturkiem (nie mylić z Gandalfem Szarym).

Miło było sprawić przyjemność kilku osobom, spotkać bliską znajomą mojej mamy i jej rodzinką... syna, w którym dawniej się podkochiwałam, a który jest już mężem sympatycznej dziewczyny i tatusiem uroczej 2-latki... Herbata pita w miłym towarzystwie... i wszystkie "punkty wspólne" jakie nas łączą, nawet Bemowo.

A później Szary kapturek odwiedził jeszcze dwa domy i znów sprawił, że uśmiech zagościł na twarzach obdarowanych.

I powrót wieczorem do domu, przez ciemność o zapachu wiosny...

Mrrrr.

Po zwariowanym 'weekendzie' powoli wracam do zwyczajności, jakkolwiek wiem, że spokojnie nie będzie. Może to i lepiej...

Lubię ciepło. Kocham słońce. Wariackie zmiany po skrajności wprawiają mnie w dziwny nastrój. I dziwne samopoczucie. Wczoraj wylądowałam w łóżku z aspiryną, ciut zmarzłam.

Zastanawiam się, jak to możliwe, że dzień, który zaczął się okropnie, stał się jeszcze paskudniejszy w wyniku pewnego spotkania i jeszcze jednego... skończył się całkiem miło? Bo ktoś znalazł czas, żeby ze mną zwyczajnie pogadać, poświęcił mi swój czas i uwagę, bo był. Bo ktoś inny, kogo jeszcze niedawno nie znałam realnie okazał się kimś naprawdę sympatycznym, z kim mogę pisać i rozmawiać o wszystkim- a właściwie okazała się sympatyczną osobą... :)

Więc czas ogarnąć bajzel i nieład, zebrać się w sobie i wyjść:)

Nie wiem, czy to ta pogoda, czy wszystko po trochu.

Mam dziś ochotę zawinąć się w koc z kubkiem herbaty, czymś słodkim i książką i odpłynąć... chociaż na trochę. Gdzieś daleko.

Dzieje się dużo. Zmiany, zmiany, zmiany.

I spotkanie  z kimś, z kim od kilku miesięcy tylko mailowałam. Z kimś, kogo widziałam tylko na zdjęciach. Mocno nietypowa znajomość... Zupełnie z innej bajki. Pomysł wspólnego spaceru połączonego z robieniem zdjęć wyszedł zupełnie spontanicznie i jednocześnie fajnie. Spotkanie i czas spędzony razem- jeszcze fajniej. Cieszę się, że tak się złożyło.

Lubię, kiedy ktoś, kto dotąd był dla mnie tylko znajomym wirtualnym, staje się jak najbardziej realny.

Oddycham wiosennym powietrzem mocno pachnącym po deszczu i mam nadzieję, że odtąd będzie już tylko lepiej, że ułoży się to, co było tak skomplikowane.

Minął tydzień, odkąd nie piszę z Królewiczem, odkąd nie wysyłam mu żadnych fajnych linków, nie zagaduję i tak dalej. Odkąd weszłam w tryb offline dla niego na fb. Nawet, kiedy jestem zalogowana, on mnie nie widzi a i ja nie widuję jego. Ma to swoje plusy.

Chwilami bywało ciężko. Chwilami.

A jednak...

Ostatni tydzień (który się właśnie kończy) był dla mnie mocno absorbującym czasem ( i jest nadal). Dużo się działo i dalej się dzieje. Dużo się zmienia. Miks w postaci: intensywne poszukiwania pracy+dużo czytania+dużo rowerowania (co za tym idzie: dużo słońca) +duuuuuużo rozmów  z ludkami, którzy mnie rozumieją okazał się strzałem w dziesiątkę.

Idzie ku dobremu.

Z tego wszystkiego prawie, że zapominam o Królewiczu. Zapominam o nieudanej rozmowie i perspektywie zupełnie nowej rozmowy. Już teraz wiem, że wyglądać będzie zupełnie inaczej, jeśli do niej dojdzie...

Wszystko się zmienia... na lepsze mam nadzieję.

Jednakowoż jazda na rowerze okazała się świetnym pomysłem dziś, a to samo mogę powiedzieć o moich usiłowaniach grania w badmintona na Polach Mokotowskich:)

Jest mega słoneczny, wiosenny poranek, przez uchylone okno wkrada się do pokoju chłodne, wiosenne powietrze o zapachu zieleni, a ja popijając kawę z mlekiem, budzę się na dobre.

Rozmowa z kimś bliskim otworzyła mi oczy na to, co mam jeszcze do zrobienia jeśli chodzi o pracę nad sobą, nastawienie do zmian. Nie było przyjemne, by to sobie uświadomić, ale... warte tego. Poza tym K. jest taką osobą, której po prostu wiem, czuję że chcę wysłuchać, niezależnie od tego, jak ciężkie by było to, co mówiła. Wiem, że chce dobrze. Wiele jej zawdzięczam.

Wczorajszy dzień spędziłam zupełnie inaczej niż się spodziewałam parę dni temu: trochę z dziewczynami, trochę sama nad moimi zapiskami i notatkami wszelakimi, zastanawiając się, co dalej, jak zabrać się za zmiany, co do których wiem, że ich potrzebuję? Chaos, dużo myśli, które nie bardzo wiadomo jak okiełznać.

I spotkanie z ludźmi, którzy są mi w pewien sposób bliscy, rozmowy do późna i odkrywanie
, że naprawdę nie jestem sama ze swoimi zawirowaniami i jeśli inni wychodzą z zawirowań podobnych do moich, czemu ze mną miałoby tak nie być? I to zrozumienie, którego nie sposób opisać, coś wyjątkowego co zmienia spojrzenie na świat i mobilizuje do zmian na lepsze...