Margerytkowo

To zakrawa na jakiś obłęd: wszystko kwitnie na raz, o wiele za wcześnie, lipy w maju to jednak delikatne przegięcie. Zmiana pogody sprawia, że dostaję kręćka, choć może winne są jakieś niedobory witamin i tak dalej - zaczęłam więc jeść Falvit.

Czuję się rozczarowana...zmęczona i jakaś taka momemntami przytłoczona.

Przebodźcowana?

Czasem naprawdę nie rozumiem ludzi, a wspomnienie niektórych międzyludzkich porażek sprawia, że tego samego się obawiam w aktualnych relacjach.

Plus czasm mam po dzirki w nosie tej pracy nad sobą, wątpię w jej sens, skoro nie chroni od rozczarowań i nieporozumień.

Nigdy chyba nie zrozumiem tej zatwardziałej, kamiennej wręcz pewności siebie, która sprawia, że człowiek jest ślepy na argumenty, wierzy w swoją najmojszą prawdę i brak mu tej wątpliwości, choćby cienia myśli, że nie wszystko jest jedynie czarne albo białe.

Kiedy wszyscy wokół ciebie równiuteńko idą
Przyjacielu ty bądź uprzejmy mieć wątpliwość
I kiedy bronisz prawdy mając ją za jedynie prawdziwą
Ty bądź uprzejmy mieć wątpliwość
I gdy już wierzysz, że twoja perspektywa jest jedyną perspektywą
Ty bądź uprzejmy mieć wątpliwość
I zanim uznasz tych co mają ją za zbędne ogniwo
Przyjacielu, ty bądź uprzejmy mieć wątpliwość

Łona: Miej wątpliwość

Wszystko zaczęło się w środowy wieczór kiedy wróciłam z tańców francuskich. Laptop mrugnął jakimś komunikatem i zgasł na amen. Tak totalnie, wszystkie diody zgasły, w tym zasilająca. Później się okazało, że router też strzelam foszki, bo telefon też nie mógł się połączyć. Pewnie był jakiś skok napięcia czy coś...mam nadzieję że tylko zasilacz - pomyślałam.

Całą resztę majówki spędziłam głównie w ruchu i nie narzekam. Ogólnie największa szkoda, że nie mam póki co jak zgrać i obrobić zdjęć, większość rzeczy da się ze smartfona...dwa wcześniejsze posty opublikowały się same ( zaplanowane) ale mimo wszystko...jest dziwnie.

Zwłaszcza że byłam w sklepie gdzie sprzedali mi zasilacz, upewniając się co do modelu i...nie pasuje, bo uwaga: wtyczka jest nie taka. No wesoło... Dopiero dzisiaj tam się przejdę i to też jedynie dlatego, że pracuję od 13ej.

Pierwsze MIGAWKI od... roku. A ileż się przez ten rok zmieniło! Nie zmieniła się za to ilość kolorów na moich zdjęciach i to, jak piękna jest wiosna... Kurczę, chyba się stęskniłam za tą serią postów. Co więc działo się w kwietniu?

Przede wszystkim Wielkanoc a więc nowe życie, światło i ciepło. Poza tym tuż przed Wielkanocą przyszła do mnie przesyłka z półproduktami i... trochę porobiłam biżuterii. Jak widać na załączonym obrazu, bardzo alicyjnie i nie tylko dla mnie, jeden z pierścionków jest prezentem.


Poza tym aż mnie swędziało do znalezienia wiosny, poszukałam, poszukałam i już na początku kwietnia wynalazłam takie cuda:
Wynalazłam to jedno, a zrobiłam - to osobna bajka, kolczyki to też moja radosna twórczość.



Z dala od wody, na skraju ruchliwej ulicy zobaczyłam podbiał, co za niespodzianka... A później: cóż, wiosna na całego.


Może ostatnio mniej robiłam na drutach, ale jednak. Poniżej papuć w kolorze soczystej zieleni dla mojej znajomej. I zachwycające forsycje wypaczane kiedy czekałam na autobus jadąc do pracy. Później szantowy koncert na który zostałam wyciągnięta (było miło), i wieczorny powrót owocujący zachwytami kwitnącymi kwiatami: mirabelką chyba :)
Na dolnych zdjęciach już zachwyty roślinnością w Ogrodzie Botanicznym Uniwersytetu Warszawskiego, to w ogóle był cudny dzień, nie ma to jak mieć wolny dzień w środku tygodnia, spędzić większość dnia na słońcu wśród kwiatów, znaleźć na trawniku 30 zł, a wieczorem miło spędzić czas na tańcach.
Swoją drogą, obszerniejsza fotorelacja z Ogrodu Botanicznego jest TU.

Tu dalej Ogród Botaniczny a później (napis na ławce, jaki prawdziwy!) Łazienki z przyjaciółką i dzierganie na ławce przy ploteczkach.


Moja radosna twórczość w użyciu i kolejna przesyłka z zamówionymi półproduktami - uwielbiam tę firmę za sposób, w jaki pakuje zamówienia :) I prezent dla mojego przyjaciela: tylko on mógł chcieć spinki do mankietów z kotem z Chesire i tylko mi mogło przyjść do głowy zrealizowanie tego.
Pewnego dnia uciekł mi autobus i tak oto powstały najśliczniejsze zdjęcia porannej rosy jakie mi się udało zrobić od dawna. W pracy w wolnej chwili dzierganie papuci dla znajomego (do pary z tamtymi zielonymi) i skutki spaceru po pracy czyli bukiecik cudnie pachnących fiołków.


A poniżej zdjęcia z owego spacerry czyli zielony Żoliborz,... i takie tam;)


Moja kolejna radosna twórczość :) I dalsze zachłanne szukanie wiosny. I sesja muzyki irlandzkiej na którą dotarłam choć nie planowałam.


Zdjęcia górne to moje zachwyty wiosną nawet kiedy było mega zimno. A niżej: moje okolice, tak bardzo wiosenne.


Tak wyglądał początek mojego urlopu: odespałam noc zarwaną na pracę, zrobiłam sobie spacer i poszłam na koncert Ceili i Reflinki. Było super :) Ten jakże urokliwy budynek za burzą kwiatów to mój dawny wydział na którym spędziłam pięć lat... I japońskie wiśnie, wiosna na Kampusie Głównym UW.


... i okolicach:


W razie coś TU jest więcej zrobionych przeze mnie zdjęć japońskich wiśni.

Ostatecznie, po dłuuugim odkładaniu wybrałam się też do Powsina, doOgrodu Botanicznego PAN, a właściwie wybrałyśmy się we dwie, z moją przyjaciółką. Całodniowa wyprawa, piknik wśród zieleni, kwitnące magnolie i mnóstwo innych kwiatów, cudna pogoda... no po prostu piękny dzień.



A tu już konkretne szaleństwo: rowerowa przejażdżka do Jabłonny. Pięknie, cudnie, wiosna, słońce, piknik... a na dole wieczór, który mnie zastał na mojej Pradze. 48 km na rowerze sponiewierało mnie tak, że z rowerem wracałam autobusem, ale owszem, warto było.


A jednak moje roślinki na parapecie żyją! A wiosna w Ogrodzie Saskim i Ogrodzie Krasińskich totalnie zachwyca!


Spacer z kumpelą i zachwytów wiosną ciąg dalszy :) A później jeszcze samotny spacer nad Wisłę. Udało mi się za bardzo nie zmoknąć ;)


Spacerów ciąg dalszy, choć czasem przerywanych bo pogoda dała się we znaki. Kwiaty, które stały się prezentem dla bliskiej mi osoby i przeglądanie szpargałów, wśród nich zaproszeń wszelakich, ehhhh to tyle już czasu minęło. A niżej: zawsze to miło wyjść choć na mały spacer. Nie sądziłam, że tożółte cudo azywa się porzeczka złota.


Pewnego wieczoru udało mi się zebrać do rękodzieła. Tu akurat kończenie etui na igły i inne takie, a obok szycie czegoś na kształ mini-plecaczka, a przy okazji oglądanie fajnej bajki i pałaszowanie słodkości do kawy.
Ten fioletowo-różowy listek to mój prywatny symbol nadziei, który co jakiś czas zapad w drzemkę po czym odrasta. Obok kolczyki ze stali chirurgicznej (kocham!) kupione na Marywilskiej i babski wiecżór :)


Tak wyglądał ostatni dzień mojego urlopu czyli rowerowo bardzo. Tu akurat brzeg Wisły, niżej zdjęcia znad Jeziorka Czerniakowskiego, gdzie spotkałam się z koleżanką... dobrze, że nie pojechałam dalej, bo chowanie się przed burzą i gradem nie należałoby to przyjemności.


A tu jeszcze parę zdjęć z owej 30-kilometrowej przejażdżki. I łit-focia w lustrzew pracy, kiedy chciałam się znajomej pochwalić opalenizną. Co do pierwszego dnia w pracy: sajgon, zablokowane hasło do kompa, kybek herbaty wylany na klawiaturę i przyjście do pracy o godzinę... za wcześnie. Tak że ten, spoko i cieszę  się, że później miałam miły wieczór. Oraz kolejne Loesje znalezione na chodniku i mój nowy nabytek czyli biodrówka (taka większa nerka), która mam nadzieję będzie motywatorem do rowerowania i biegania.


Uffff ciekawy był ten kwiecień...

Ostatnio zaczęłam się zastanawiać, czy to ja mam za wysokie oczekiwania, czy to tych kilku ludzi, z którymi przecięły się moje ścieżki - ma zupełnie inny system wartości niż ja. Możliwe, że i jedno i drugie. A może tylko to drugie.

Zastanawiałam się, czy byłabym w stanie zejść niżej z oczekiwaniami, choćby co do ewentualnego partnera. I wiecie co? Nie. Możliwe, że dla wielu osób moje oczekiwania są za wysokie, ale ja wolę być sama niż być z kimś, kto mi nie odpowiada.

Ostatnio napisałam do pewnego fajnego znajomego: może chodźmy na spacer któregoś dnia? Zadzwonił do mnie, miło rozmawialiśmy, choć już mniej miło, kiedy namawiał, żebyśmy na spacer poszli w niedzielę, mimo, że od początku mówiłam, że nie bardzo mi to odpowiada. I? Jak należało się spodziewać, w sobotę po całodniowym wypadzie do Powsina z przyjaciółką (planowanym od dawna) padłam i napisałam: hej, jednak odpadam jutro, może w tygodniu? Dostałam odpowiedź: w tygodniu nie będę mieć czasu. I od tamtej pory cisza. Spoko, nie mam pytań, nie mam chęci się za kimkolwiek uganiać.

Trochę właśnie dlatego drażnią mnie stwierdzenia: ludzie tacy są...mężczyźni w dzisiejszych czasach...tak już jest... oni (faceci) po prostu tak już mają... Gwiżdżę na to, po prostu nie chce mi się tego słuchać. Może i te stwierdzenia mają na celu pomóc, ale mnie tylko bardziej rozdrażniają. Nie obchodzi mnie ogół, ja w swoim życiu nie chcę bylejakości i "jakoś to będzie", no po prostu nie.

Umiem być sama i lubię spędzać czas sam na sam ze sobą. Nie muszę z kimś być, żeby nie czuć się samotna. Nie potrzebuję tłumu ludzi wokół siebie, wystarczy mi grono bliskich mi osób, na których wiem, że mogę liczyć i wzajemnie.

Czasem myślę, że może jestem zbyt czarno-biała, zbyt kategoryczna. Z drugiej strony moim punktem wyjścia było płynięcie z nurtem, bez własnego zdania. I wiem, że gdybym do tego wróciła, byłabym nieszczęśliwa, a tego nie chcę.

Są momenty, kiedy chciałabym się bardziej wygadać tutaj, a wolę tego robić z obawy o to, że wpadnie to w niepowołane ręce i po co mi to - a tak już się zdarzało. Pomijając już stwierdzenia, kiedy ktoś nie komentując i nie odzywając się, czyta, podgląda a później ni stąd ni zowąd mówi: aaaa tak, widziałem na fb/blogu. I nie mam tu na myśli wszystkich, Niby można powiedzieć, że lepiej nie udostępniać i nie pisać, ale też nie o to chodzi. Nijak nie chciałabym tracić możliwości pisania tutaj i kontaktu ze świetnymi ludźmi, którymi w ten sposób poznałam.

Postanowiłam więc pójść na kompromis... Zwłaszcza, że cytując klasyka "czasami człowiek musi, inaczej się udusi". Jeśli mi coś krew psuje, to nie zamierzam się tym zamęczać.

Ten blog zostanie i będę na nim pisać, a mój drugi blog, którego niektórzy z Was znają (nie jestem tam Margerytką) stanie się prywatny i dostępny tylko dla zaproszonych czytelników.

Jeśli ktoś chciałby mnie czytać również tam, poproszę o adres @ w komentarzu albo na maila: m.wlodarczyk87@gmail.com

Do napisania :)