Margerytkowo

Ostatnio złapałam się na tym, że z myślenia w stylu "ojej, mam tylko pół godziny, nie, nie zdążę, gdybym miała więcej czasu..." niezauważalnie przeszłam w drugą skrajność. Choć może skrajność to nienajlepsze określenie: przeciwieństwo, stwierdzenia w stylu: ok, mam pół godziny to mogę przeczytać kawałek tej książki albo pozmywać, mam pół dnia, więc mogę skoczyć do parku, albo ogrodu botanicznego, mam dwa dni więc mogę skoczyć do Trójmiasta...

I paradoksalnie w tym momencie zaczynają się schody, a może raczej to ja czuję się jak kosmitka, kiedy bliżsi i dalsi znajomi mnie pytają: chciało Ci się? ojej, ale to tyle czasu? ojej, pewnie męczące to było? Albo gorzej, mówią: dla samej siebie by mi się tak nie chciało, ale wiesz, zabierz mnie następnym razem ze sobą.

Nie zawsze mam ochotę wyjaśniać to, co napiszę teraz.

Ja naprawdę bardzo sobie cenię czas spędzony z ludźmi, których lubię. Po prostu uwielbiam. A zarazem to część "mojego świata", komplementarna z tą drugą, gdzie mam czas tylko dla siebie, gdzie mogę pójść na samotny spacer albo pojechać na samotną wycieczkę, pobyć z własnymi myślami, zrobić coś tylko dla samej siebie. Nie ma czegoś takiego, że dla innych to by mi się chciało, ale dla samej siebie to nie - i nieważne czy chodzi o gotowanie czegoś dobrego, czy o wycieczkę, choćby i na drugi koniec Polski.

Inna rzecz, że po prostu nijak nie wierzę w zasuwanie jak mały motorek przez 90% czasu, urlop przez 10%, stałe niedosypianie i "odbicie sobie" tego w czasie wolnym. Nie wiem, może ktoś tak umie, ja nie. I wiem, że nie jestem w tym odosobniona: wolę odpoczywać w tygodniu, po trochu, zamiast czekać na bliżej nieokreśloną wizję relaksu w przyszłości (pomijając już fakt, że bliżej nieokreślona przyszłość ma to do siebie, że nie dochodzi do skutku często).

Choćby względna i przemijająca równowaga między czasem z ludźmi i tylko dla siebie, wbrew pozorom niewiele ma wspólnego z egoizmem: przytłoczona i przemęczona staję się zła, wredna i niemiła, a zdecydowanie ze mną w takim stanie miło się czasu nie spędza, choć się staram, jeśli muszę.

I jak cenię sobie pracę nad sobą to akurat tego zmieniać nie planuję...

zdjęcie zrobione wczoraj przez moją przyjaciółkę w Ogrodzie Botanicznym w Powsinie <3

Ostatnio usłyszałam, od mojej terapeutki, że z tego co mówię, wygląda, że jestem dla samej siebie przyjaciółką. W pierwszej chwili zamikłam, później powiedziałam, że mnie to zaskoczyło, ale być może w czasie, kiedy się nad tym jakoś specjalnie nie zastanawiałam, coś się zmieniło.

Przywykłam już do myśli, że często sami dla siebie jesteśmy największymi wrogami. Nie zaskakuje mnie to ani trochę, tym bardziej, że w wieu kwestiach mogłabym to powiedzieć o sobie. Natomiast bycia dla siebie przyjaciółką to praktycznie zawsze był dla mnie drażliwy temat... Czemu?

Mianowicie dlatego, że ciężko mi było patrzeć na siebie inaczej, niż na osobę pełną niedoskonałości i niedociągnięć, a z tym wszystkim nie umiałam na siebie patrzeć ciepło. Nawet jeśli inni ludzie wokół mnie umieli widzieć głównie to, co we mnie fajne i na tym się skupiać.

Z biegiem czasu pozmieniałam trochę rzeczy w swoim życiu z rozsądku. OK, jeśli wiem, że niedosypianie sprawia, że chodzę wiecznie podenerwowana i byle głupstwo wyprowadza mnie z równowagi, to niezależnie od tego, jak ludzie wokół mnie się licytują niedosypianiem, ja starałam się spać w miarę rozsądnie. Podobnie z regularnym jedzeniem, czasem, by pobyć sam na sam z własnymi myślami i ruchem (najchętniej na świeżym powietrzu).

Jak to ujęłam, to trochę tak, jakbym była odpowiedzialna za kogoś, kogo może nie kocham i nie żywię doń szczególnie ciepłych uczuć. Poczucie odpowiedzialności sprawia, że nawet jeśli nie ma miłości (do samej siebie), to robię pewne rzeczy, bo czuję, że to rozsądne.

I chyba tak zostało... w sensie przegapiłam ten moment kiedy to mi weszło w krew. Nie powiem, że od tej pory już nie robię głupstw, śpię dużo i ogólnie jestem mądra... nieeee, każdy robi głupstwa i ja też. Ale tak mi się przyjemniej żyje.

Jednak lepiej mieć w samym sobie przyjaciela niż wroga :)

Dzisiejszy post jest trochę takim wyjaśnieniem "gdzie byłam jak mnie nie było", gdzie się podziewałam, kiedy nie pisałam tutaj, kiedy zniknęłam. Piszę to wszystko trochę ze złości, bo do szczętu zirytowało mnie czyjeś stwierdzenie, że przecież jest u mnie OK, że ta praca nad sobą i... cała reszta, że może komuś innemu potrzebne, ale... Eh, więc nie. Każdy, kto teraz mnie widzi w dobrym stanie, widzi osobę, której było przepaskudnie i tak się zawzięła, by z bardzo kiepskiego samopoczucia wygrzebać się do aktualnego, pozytywnego poziomu. Serio, gdybym musiała, to poszłabym po to swoje dobre samopoczucie do piekła.

Owszem, zdarzało mi się ostatnio kilka razy w rozmowie z kimś powiedzieć, że dawno nie czułam się tak dobrze jak teraz, a nawet więcej: że nie sądziłam, że można się czuć tak dobrze, jak ja się teraz czuję. Miło się pozytywnie zaskoczyć :) Kiedy wracam myślami do zeszłej wiosny, zdecydowanie nie chciałabym znów się czuć tak jak wtedy. Uwierzcie mi, że ten moment, kiedy na myśl o ślubie i weselu bardzo bliskiego mi człowieka miałam myśli pt. "najchętniej poszłabym spać i nigdzie nie szła" i "ok, będę, ale będzie mnie to kosztowało tyle wysiłku, że nie wiem, jak to ogarnę" - to sorry, ale dobrze nie było, ani trochę.

Od razu powiem, że tym, co szczególnie mną kieruje jest stwierdzenie, że każdy człowiek czasem trafia na przeszkody, które dla niego w tym momencie są nie do przejścia, totalny mur, być może dla innych to samo bywa banałem i błahostką, jednak wcale nie umniejsza to faktu, że dla tej konkretnej osoby, w tym momencie to coś nie do przejścia. I tak jest OK. Nie czuję potrzeby "bycia jak wszyscy", wcale mnie też nie przekonuje, że "ludzie z tym samym dają sobie radę", "dla innych to nie jest takie nie do przejścia". Wystarczy, że mi coś daje się we znaki na tyle, że moje względnie dobre samopoczucie idzie... się kochać. Wiem jedno: poniżej pewnego poziomu zadowolenia z życia i ogólnego samopoczucia zaczynam szkodzić sama sobie, co odbija się też na ludziach najbliżej mnie.

Zeszłoroczna wiosna nie była dla mnie nawet jakoś szczególnie ciężka. Nie działo się nic trudniejszego niż zwykle. Po prostu czułam się gorzej niż zwykle i to w sposób, którego nie sposób zwalić na wiosenne przesilenie czy cokolwiek w tym stylu.

Dawne rzeczy przestały mi sprawiać taką frajdę jak dawniej. Pisanie bloga, próbowanie nowych smaków i gotowanie, nawet w pewnym stopniu robienie zdjęć nie było już tą samą przyjemnością co zawsze dotąd. Serio, dla mnie moment, kiedy jem z rozsądku i na nic szczególnego nie mam apetytu, a gotowanie jest złem koniecznym, jest więcej niż niepokojący, to się raczej nie zdarzało dotąd. Niby wszystko OK, niby nie było jakichś dramatycznych wydarzeń, a było coraz dziwniej.

Straciłam ochotę na jakiekolwiek tworzenie. Rzeczy, które zaczęłam szyć czy robić (np. biżuterię) leżały i czekały, a ja miałam coraz większego doła, że po prostu nie jestem w stanie tego ruszyć. Praktycznie nic z tego, co robiłam, no może poza kolorowaniem mandali - nie było dla mnie wystarczająco OK, no po prostu nijak nie dociągnęłabym do ustalonej przez siebie poprzeczki. Wszystko było "nie dość dobre", co jeszcze skuteczniej mnie zniechęcało do kolejnych prób. E-book, którego zaczęłam pisać utknął w martwym punkcie, a ja stwierdziłam, że właściwie to co ja niby mam takiego wyjątkowego do powiedzenia, żeby go pisać.

O ile na co dzień spałam różnie, to wtedy zrobiło się naprawdę źle. Od razu dodam, że nigdy nie zrozumiem gloryfikacji niedosypiania i wiecznego zmęczenia, licytowania się kto mniej śpi i kto jest bardziej zmęczony. Ja kiedy źle śpię, wkurzam się na wszystkich, mówię przykre rzeczy, których potem żałuję i ogólnie nie jestem "do życia". Tak więc tamtej wiosny było naprawdę kiepsko: nie byłam w stanie pospać dłużej, a jak się budziłam, czułam się zmęczona jeszcze bardziej niż kiedy szłam spać, czułam wszystkie mięśnie i po mojej pościeli widać było, że przez całą noc się rzucałam po łóżku. Nawet po zarwanej nocy nie byłam w stanie odespać, budziłam się tak samo jak po normalnie przespanej nocy, zmęczona nieziemsko. I śniły mi się koszmary takie, że później przez pół dnia nie mogłam ich zapomnieć. Albo nie mogłam zasnąć... a jak zasypiałam, budziłam się wyczerpana.

Był też taki moment, kiedy zauważyłam, że... to trochę tak, jakby wszystkie bodźce docierały do mnie z większej odległości, jakbym była w wacie... zapachy nie bywały tak intensywne...smaki. Jakbym straciła swoją wrażliwość.

Wróciły też moje ataki paniki, w sensie duszności i problemy z oddychaniem, co gorsza już nie w konkretnych sytuacjach, ale w momentach, kiedy przynajmniej z pozoru nic się nie działo, co mogłoby być ich przyczyną.

Jeszcze bardziej zaniepokoiło mnie to, że mimo iż miałam wokół siebie bliskich ludzi z których mogłam pogadać o wszystkim, coraz mniej byłam w stanie się przed nimi otworzyć i powiedzieć cokolwiek o tym, dlaczego czuję się tak źle. No po prostu nie umiałam, choćbym nie wiem jak chciała, i choćby nie wiem jak oni chcieli mi pomóc i dopytywali.

Bywały też chwile, kiedy nadmiar emocji sprawiał, że zaczynałam się czuć bardzo senna, choć gdybym próbowała zasnąć i tak nie mogłam... Znałam to odczucie z wcześniejszych lat i wcale mnie nie ucieszył powrót tego "starego znajomego", ani trochę...

Inna rzecz, że byle drobiazg wytrącał mnie z równowagi, dużo płakałam, dużo czasu potrzebowałam dla siebie, w samotności...

Uparłam się, że mimo wszystko postaram się sobie pomóc: dwa tygodnie zdroworozsądkowego życia czyli zero alkoholu, dużo słońca i ruchu, rozsądne jedzenie, medytacja, picie czystka na wzmocnienie i odporność i takie tam. I wiecie co? Zasadniczo nic się nie zmieniło, a ja dalej miałam wrażenie, jakbym była na krawędzi czegoś bardzo złego.

Dlatego spisałam wszystko, co nie dawało mi żyć tak dobrze jak dawniej i posłuchałam rady przyjaciela a później umówiłam się na wizytę do lekarza.

Powinnam była raczej napisać w tytule: co poza Brettem czytałam tej zimy i jesieni. Jak by nie patrzeć wspomniany już Cykl Demoniczny pochłonął mnie całkowicie i niemalże bez reszty zdominował moje lektury, jednak coś poza kolejnymi częściami cyklu udało mi się też przeczytać, z mniejszą lub większą frajdą (bo z tym bywało różnie). A więc... co przeczytałam?

1. Anna Kęska: Jak stać się szczęśliwym człowiekiem
Choć wiele rzeczy dla mnie było taką "oczywistą ozywistością", to myślę, że dla wielu ta książka mogłaby być pierwszym krokiem ku temu, żeby było lepiej. Myślę, że warto sięgnąć.

2. Tomek Tomczyk: Social Media start
Ciekawa pozycja, nie powiem. Myślę, że wiedza Tomka w tej materii to bardzo cenna rzecz i super, że się nią dzieli w ten sposób. No ale inna rzecz, że cenię sobie ten styl pisania i całokształt.

3. Eckhart Tolle: The illusion of time
Zdecydowanie warto, zwłaszcza jeśli ktoś jest zainteresowany tematyką mindfulness. Wyjątkowo słuchałam a nie czytałam i po angielsku nie po polsku, ale jak by nie patrzeć, pochłonęła mnie i zdecydowanie warta sięgnięcia lektura.

4. Sarah Jio: Marcowe fiołki
Sięgnęłam po nią zachęcona poprzednią książką tej samej autorki "Jeżynową zimą".
Wynudziłam się na amen i zdecydowanie za długo dawałam szansę.
Powiem tak: jeśli romantyczne ma być w wyniku zawodu miłosnego upozorować własną śmierć i zniknąć, narażając na cierpienie najbliższych, to ja mam gdzieś taki romantyzm.

5.. S.J. Kincaid: Diabolika
Wbiło mnie w podłogę. Fabuła, poza kilkoma może nie do końca wyjaśnionymi kwestiami, jest i niebanalna i pomysł fajnie zrealizowany. Trzyma w napięciu i ... nie pozwala o sobie zapomnieć na długo po przeczytaniu książki. Bardzo, bardzo polecam. Szykuję się na drugą część, na razie jedynie po angielsku.

6. Małgorzata Łatka: Kamfora
Niby pomysł na fabułę całkiem fajny, momentami dość zgrabnie ujęty temat... akcja momentami toczy się dość wartko... a jednak jakoś mnie nie urzekła ta książka i chyba za wiele sobie po niej obiecywałam. Przeczytałam i jakiś niesmak mi pozostał.

7. Alice Hoffmann: Gołębiarki
Klimatyczna, poetycka, choć momentami okrutna i smutna opowieść... podobała mi się nawet, chociaż nie byłam nią jakoś potwornie zachwycona, ot, przyjemna lektura.

8. Cecelia Ahern: Lirogon
Niesamowity, niebanalny pomysł i zgoła przyjemna realizacja. Pochłonęłam, było warto, baaaardzo polecam. :)

Powoli się zakochuję na nowo w tworzeniu biżuterii. Wracam do tego, co kiedyś lubiłam, ale inaczej, bo to już nie to samo - to o wiele więcej :)

Kolejne zakupy, kolejne nabytki:






A później radosna twórczość:

Niedawno odkryłam, że oto pod koniec marca minęło już 7 lat, odkąd napisałam tutaj pierwszego posta.

Aż nie wierzę, że to tak długo.

Bywały momenty, że przestawałam tu pisać, że dochodziłam do wniosku że już mnie to nie kręci...a jednak wracałam. I ostatnio wróciłam znów.

Cieszę się, że jesteście, tak po prostu.

Do przeczytania!