Margerytkowo

W tej zachłannej wiośnie łatwo o nim zapomnieć. Zwłaszcza, kiedy nie brakuje okazji, by spotkać się z ludźmi, potańczyć, pogawędzić wesoło i zapomnieć o całym świecie na chwilę.

Jednak czasem, gdy przychodzi wieczór, on się skrada, cichutko, na paluszkach.

Przypomina, że nie wszystko da się zaplanować. Że nie na wszystko mamy wpływ.

Przypomina, że wybierając jedno, nieuchronnie będziemy musieli zrezygnować z czegoś zupełnie innego. Że skupiając się na jednej rzeczy, trzeba będzie zaniedbać inną.

Przypomina, że jeśli ma się jakieś plany i cele do osiągnięcia, coś, o czym się marzy i czego się pragnie, nie można zostawać przy czymś, co sprawia, że stoimy w miejscu.

Przypomina, że nic nie jest na zawsze.

I później niby człowiek wie to wszystko, ale kiedy przychodzi co do czego, wieczorami, gdy jest sam i ma czas posiedzieć sam ze sobą i pomyśleć, nagle robi się smutny. I boi się kolejnego kroku do przodu, chwil, które nadejdą. Choć wie, że i to minie.

Ogarnął mnie smutek przed daleką drogą. Prawda messer, że taki smutek jest czymś naturalnym nawet wtedy, kiedy człowiek wie, że u kresu tej drogi czeka go szczęście? Niech on nas rozśmieszy, bo się boję, że to się skończy łzami i zepsuję wszystko, zanim jeszcze wyruszymy. 

Michaił Bułhakow: Mistrz i Małgorzata

Zakręciłam się i zupełnie, niewybaczalnie przegapiłam fakt, że mój blog miesiąc temu skończył... 5 lat! To zdecydowanie najdłużej w mojej całej blogowej historii. Jakby tego było mało, dzisiejszy post jest.... ni mniej ni więcej, a 1000 postem na moim blogu :) Trochę na okoliczność, a trochę od rzeczy, chcę się z Wami dziś podzielić tym, co przewróciło moje życie do góry nogami.

1. Taniec
Czyli jak z antypatii do zbyt wytężonego wysiłku stałam się najpierw sympatykiem a później miłośnikiem tańców celtyckich, szkockich, francuskich i innych. Może wystarczyło poznać ludzi, którzy zarażają pasją? Mi się to zdecydowanie udało.

2. Przyjaźń
OK, to nie rzecz może, ale zdecydowanie coś, co zmieniło moje życie dość radykalnie. Od dziecka jestem raczej nieśmiałą osobą (byłam) i raczej wolałam liczyć na siebie, niż na innych. Ciężko mi było zaufać komukolwiek. A jednak to się zmieniło i bardzo się z tego cieszę.

3. Habitica
W skrócie: zdobywasz kolejne levele, kupujesz gadżety dla postaci, którą jesteś, oswajasz zwierzaki. Jak? Realizując swoje cele i "odhaczając" je ze swoich list. Innymi słowy, RPG dla chaotycznych, którzy chcą stać się bardziej systematyczni. Uwaga, wciąga!
Pewnie niebawem napiszę o tym więcej :)
Link TUTAJ.

4. Evernote
Ostatnio uwielbiam tę stronę za to, że mogę się zalogować na jednym kompie, innym, na telefonie i zrobić notatki, dorzucić jakieś zdjęcia - i mam do tego dostęp z różnych miejsc. Świetna sprawa.

5. Medytacja
Swego czasu toczyłam niekończące się dyskusje na temat tego, że nieważne, że nie próbowałam medytacji, wiem, że nie jest dla mnie. I że bardziej od medytacji wolę kolorowanie. I że nie, nie i jeszcze raz nie. Po czym dałam się namówić. I serio, widzę różnicę. Mój znajomy stwierdził, że dopiero w momencie, kiedy zaczął i tańczyć i medytować, jest OK - żadna z tych dwóch aktywności nie dałaby mu takiego powera pojedyńczo. I przyznaję, coś w tym jest :)

6. Lubimyczytac.pl
Jako, że czasem ze mnie chaos, potrzebuję miejsca, gdzie sobie zanotuję co chcę przeczytać - ważne dla mnie jest też, żeby mieć później do tego wygodny dostęp. Lubię też zaznaczać sobie co przeczytałam, dawać gwiazdki dotyczące tego, jak mi się dana książka podobała, a niekiedy też - sugerować się opiniami innych. Świetna rzecz :)

7. Bieganie
Pomogło mi przekonać się, że nawet jeśli uważam, że już więcej nie dam rady, to owszem, dam ... I że to, że coś na początku nie wychodzi, albo wychodzi kiepsko - oznacza tylko tyle, że wychodzi kiepsko i zawsze może być lepiej. Przekonało mnie też, że owszem, mam w sobie wytrwałość i owszem, mogę krok za krokiem realizować swoje cele i później być z tego dumna.

8. Fotografowanie
Miłość do uchwycania maleńkich chwil pomaga mi każdego dnia zauważać drobne rzeczy, którymi warto się zachwycić i na chwilę zapomnieć o wszystkim. Pomaga mi też w stawaniu się lepszą w tym, co robię i niezrażaniu się drobnymi niepowodzeniami. Daje mi też swoiste poczucie dumy: w końcu tworzę coś tak pięknego czasami...

9. Pisanie
Pisanie tak bloga jak i pamiętnika pomogło mi nauczyć się sensownie wyrażać myśli, emocje i uczucia, tak dla siebie, jak i po to, by porozumieć się z innymi ludźmi. Nauczyło selekcji: co opisać najpierw, jakich słów do tego użyć... Takie trochę robienie przestrzeni w głowie i zarazem metoda ogarnięcia chaosu w niej. Myślodsiewnia :)

10. Książki
Książki zawsze były dla mnie ważne: czy po to by zdobyć wiedzę, czy po to by choćby myślami znaleźć się gdzieś indziej, kiedy z różnych powodów musiałam być tam, gdzie byłam. Na pewno pozwoliły się zakochać w słowach i dały możliwość rozwinąć się wrażliwości i takiemu bardziej przemyślanemu używaniu słów.

A Twój świat co przewróciło do góry nogami?

Jest mi coraz lepiej w życiu.

Coraz częściej powrót wieczorem do mieszkania i przejście przez kładkę nad ulicą, połączone z zerknięciem na podświetlony Pałac Kultury i tuż obok Stadion Narodowy - zaczynam utożsamiać z satysfakcją po dobrze spędzonym dniu. Zwłaszcza, że ostatnio to jest dość późny wieczór...

Coraz częściej zdarzają się chwile, które tak mocno chciałabym zatrzymać w pamięci, nie pozwolić, by odleciały, utrwalić je jak na zdjęciu.

Siostrzane spotkanie i rozmowy o wszystkim, uśmiechy i żarty, czasem też bardziej poważne tematy. I sen, po którym człowiek budzi się, zastanawiając się, gdzie jest, skoro budzą go zgoła inne dźwięki niż na co dzień.

Środowe tańce, czyli szaleństwa do upadłego, zmęczenie, ale jakie miłe, rozmowy, żarty i tak miło spędzony czas. Nawet jeśli niektóre kroki jeszcze się mylą, nawet jeśli czasem coś bardzo nie wychodzi i człowiekowi się wydaje, że ma dwie lewe nogi...

Chwile na poetyckim SLAMie, słowa budzące emocje, nie pozwalające o sobie zapomnieć, po prostu piękne. I chwile w kinie, na filmie, który na przekór wszystkiemu okazał się całkiem wart obejrzenia, a chwile spędzone na oglądaniu filmu, choć pewnie już się nie powtórzą, mimo wszystko warte zapamiętania, choć może nie zbyt intensywnego wspominania.

Koncert Etnostation który sam w sobie, w całości, pełen dobrej muzyki, tańca, śmiechów i wesołości, rozmów z ludźmi był jedną wielką sumą chwil wartych zapamiętania. I wszystko to, co po koncercie: doprowadzanie sali do ładu, picie wina z koleżanką i wspólna głupawka, wygłupianie się z Panem Uśmiechem, żegnanie się, by zdążyć na autobus.

Sobotnie chwile w pracy z ludkami, których wesołość udziela się błyskawicznie - i wychodzę stamtąd z brzuchem bolącym ze śmiechu i lekkim sercem, bo jakoś przyjemniej się pracuje w takiej atmosferze. I wieczorne wiszenie na telefonie z kilkorgiem ludzi, z którymi uwielbiam rozmawiać. Aż od razu lepiej się zasypia...

Niedzielne obudzenie się bez budzika i wyspanie się za cały tydzień, w końcu. Niespieszne śniadanie i wielki kubek zielonej herbaty jaśminowej. Plany na luzie na całą resztę dnia, chwile wytchnienia. Długi spacer wśród zieleni i kwiatów, zachwycanie się wiosną i zrobienie kilku pięknych zdjęć. Złapanie oddechu. A jeszcze później zaczytywanie się w książkach.

Tak, to był udany tydzień.

Żyjemy, robimy to co robimy, potem kładziemy się spać - to takie proste i takie zwyczajne. Niektórzy wyskakują z okna, inni się topią czy zażywają zbyt dużą ilość pigułek, znacznie więcej spośród nas ginie w wypadkach, a większość zdecydowana jest powolnie trawiona przez choroby lub, jeśli ma trochę szczęścia, tylko przez czas. Na pocieszenie pozostaje jedno: godzina w tym czy w tamtym miejscu, kiedy nasze życie, na przekór wszystkim przeciwnościom i oczekiwaniom, otwiera się przed nami, dając to, co zawsze istniało w naszej wyobraźni, chociaż wszyscy z wyjątkiem dzieci (a może nawet i one) zdajemy sobie sprawę z tego, że po tych godzinach nieuchronnie nadejdą następne, znacznie bardziej ponure i trudne. A jednak lubimy to "miasto", cieszymy się porankiem, ponad wszystko żywimy nadzieję na więcej. 
BOG JEDEN WIE, DLACZEGO TAK JE KOCHAMY

Michael Cunningham: Godziny

Łatwiej przyciągnąć mnie do siebie na chwilę, zaciekawić i zaintrygować, niż sprawić, żebym została. Przyciągniesz wzrok na moment, zanęcisz, zaciekawisz. Ale co dalej? Wyzwanie, to zatrzymanie mnie przy sobie, kiedy opadają mnie wątpliwości, kiedy wątpię w siebie i drugiego człowieka. Kiedy tak łatwo uciec, zamknąć się na nowo w swojej skorupce, pancerzyku i odgrodzić się od ludzi...

Smutne to czasem, kiedy człowiek zdaje sobie sprawę, że ktoś, przy kim człowiek czuje się dobrze i z kim wiązał pewne nadzieje, poprzestał na zrobieniu miłego pierwszego wrażenia i... cóż, spoczął na laurach jak to mówią. Bo wszak pierwsze wrażenie już zrobił. Pierwszy krok. A później stwierdził, że właściwie to nie wie, co dalej, albo może- że nie było warto?

A ja tak nie umiem na dłuższą metę.

Umiem zwalczyć swoje wątpliwości, jeśli wiem, że mam dla kogo to robić, że dla drugiej osoby też coś znaczy nasza wspólna przestrzeń, całokształt naszej znajomości. Jeśli wiem, że prowadzona przez strachy, zrobię krok w tył, druga osoba nie zrobi tego samego, ale pokona dzielącą nas przestrzeń i znajdzie się przy mnie. Że nie odpuści, nie zostawi tylko dlatego, że mi przez chwilę gorzej.

Lubię czuć, że komuś zależy, to dla mnie szalenie ważne, bez dwóch zdań. Bez tego więdnę jak kwiat bez wody.

I może coś jest w stwierdzeniu, że:

Distance sometimes let you know
who is worth keeping, and who is worth letting go.
― Lana Del Rey

Łatwiej usłyszeć, jak ktoś mówi o sobie, że jest totalnym pechowcem, człowiekiem, który wszystko potrafi zepsuć, niż że jest szczęściarzem, któremu wiele rzeczy układa się samo, ot, po prostu. Dlatego ja troszeczkę na przekór, a troszeczkę z przekonania, zamierzam odtąd mówić, że jestem szczęściarą. Bo właściwie, czemu nie? I bynajmniej nie chodzi mi o kwestię znalezienia za jednym zamachem 66 czterolistnych koniczynek (true story) ;)

W temacie patrzenia optymistycznie zamiast ponuro polecam tekst Asi o tym że tylko w Polsce interesuje nas jakie jest ciśnienie atmosferyczne i co można zrobić zamiast zrzucania winy za złe samopoczucie na pogodę. Tymczasem spieszę się wygadać z moich ostatnich przemyśleń.

Miałam ostatnio taki trochę moment zawahania. Poznałam kogoś, z kim spędziłam później kilka miłych godzin najpierw w muzeum, a później jedząc obiad. W czasie tych godzin spędzonych razem, padło kilka zdań na temat stylu życia, którego dawniej bym pozazdrościła i momentalnie poczułabym się gorsza, mniej warta, mniej fajna. Tym razem jednak pomyślałam zgoła inaczej niż zwykle. Owszem, to miłe, że ktoś swoją pasję przekuwa w pracę i stworzenie czegoś, co jest już aktualnie chronione patentem i co samym swoim istnieniem dodaje życiu barw (ale też wymaga wysiłku, wzmożonej pracy i włożonego w to czasu). A zarazem mi samej nie pomoże dobijanie się, raczej wolę się "ogrzać" w cieple czyjejś pasji i pomyśleć, co mogłabym zrobić teraz, by moje pomysły z zapisanych na papierze, stały się realne. Co też zrobiłam.

A gdzieś obok pojawiła się refleksja dotycząca tego, jak manifestuję swoje podejście do życia, a zarazem - jak mogą mnie przez to odbierać inni.

Nie umiem znaleźć tego momentu, ale gdzieś na pewno był taki punkt, w którym z dziecka radosnego i wygłupiającego się, stałam się najpierw smutną, pesymistyczną nastolatką, a później zapewne podobną młodą kobietą. To też nie tak, że byłam od początku do końca pesymistką, bo zawsze dostrzegałam pozytywne rzeczy i szukałam słońca tam, gdzie inni widzieli tylko szary dzień. Ogólnie, rozbijałam się między skrajnościami, albo ciesząc się czymś na maksa, albo dołując czymś, też na maksa. Lepszym określeniem by było: pozwalałam, by problemy ludzi mi najbliższych i moje własne, przygniatały mnie i odbierały mi radość z życia. A może też trochę było w tym wpływu spojrzenia innych ludzi: karcącego, bo jak można się tak śmiać i wygłupiać, że to takie dziecinne i niepoważne. W efekcie byłam przez innych postrzegana jako wiecznie smutna i przybita, przygnębiona.

Pomijając już wszystkie inne momenty, które nastąpiły później, w pamięć szczególnie mi zapadła rozmowa, która na pewno w jakimś sensie stała się dla mnie takim, momentem przełomowym. Ktoś, kogo bardzo lubię razu pewnego powiedział mi, patrząc mi przy tym ciepło w oczy coś mniej więcej takiego:
-...ale ja naprawdę jestem przekonany, że nie jesteś smutną, pesymistyczną osobą, ale kimś, kto lubi się śmiać, wygłupiać i żartować.
W domyśle było pytanie: czemu więc tak bardzo starasz się udawać kogoś, kim nie jesteś? Po co?
Rozmawialiśmy wtedy dużo o akceptacji ze strony innych, o braku sensu udawania kogoś, tylko po to, by inni nas zaakceptowali.

Ostatnio przelotnie pojawiła mi się w głowie myśl, że komuś, kto mnie mało zna, mogłoby się wydać, że jestem taką trzpiotką, która cieszy się z byle powodu i jest w gruncie rzeczy nieco płytką osobą. Można by pomyśleć, że poza pracą (nieciekawą i niezbyt rozwojową) i bieganiem na tańce celtyckie i francuskie, spotkaniami z przyjaciółmi i bliższymi bądź dalszymi znajomymi niewiele w życiu robię (choć to akurat nieprawda, no ale to już osobny temat). Z drugiej strony, nawet, gdyby tylko do tego ograniczało się moje życie, to naprawdę, czy byłoby ono w jakikolwiek sposób gorsze od życia kogoś, kto uczynił swoją pasję pracą i każdego dnia robi coś wspaniałego? Myślę, że ani trochę. Byleby tylko mi takie życie pasowało, to wszystko byłoby OK. Nie pasuje, więc małymi kroczkami staram się je zmieniać. Może wolno, ale zmieniam, ważne że w moim tempie. I jest OK.

Wracając jednak do tematu poruszonego na początku tekstu: tak, uważam, że jestem szczęściarą. Dlaczego? Bo dostałam od życia konkretnie po tyłku, a mimo wszystko wyszłam z tego bez większych "obrażeń", z problemami, które głęboko wierzę, że uda mi się rozwiązać. Bo umiem cieszyć się z drobnych rzeczy i mam w sobie mocne przekonanie, że da się lepiej, że można lepiej, że naprawdę, wiele rzeczy da się zmienić, jeśli zamiast marudzić, przejdzie się do działania. Jestem szczęściarą, bo mam wokół siebie cudownych ludzi, mieszkam w takiej części świata, która wcale nie jest taka najgorsza i mimo wszystko - moje możliwości nie są jakoś mocno ograniczone, mogę tak wiele, zapewne więcej niż kiedyś sądziłam. Jestem szczęściarą, bo mam w sobie ciekawość, bo ciągnie mnie do zmian, pracy nad sobą, szukania, drążenia. Jestem szczęściarą, bo włożyłam w pracę nad sobą i swoim życiem tyle wysiłku, że powoli zaczyna to przynosić efekty i różne rzeczy dzieją się "same". A raczej jako efekt wysiłku. Jestem szczęściarą, bo tak.

I tak zamierzam odtąd o sobie mówić, bo właściwie, to czemu nie?

To dla mnie takie nowe...

Z jednej strony: pierwsza wiosna od lat, kiedy nie jestem przybita, kiedy nie myślę o tym, że to właśnie wiosną Mama odeszła. Myślę o niej czasem, brakuje mi jej, ale wspomnienia nie wywołują już takiego bólu jak dawniej. Może też w jakimś stopniu nauczyłam się przyjmować od innych to, czego zabrakło, kiedy zabrakło Jej. Sama widzę, jak się zmieniłam, odkąd zwyczajną rzeczą stało się wiszenie na telefonie z Ciocią i rozmawianie na wszelkie możliwe tematy, łącznie z facetami, związkami, gotowaniem i co tam nas zaintryguje. Poza tym zaakceptowałam, że były rzeczy dobre i były złe, ale niezależnie od wszystkiego będę szła dalej. Tak czy inaczej do przeszłości nie ma powrotu. Czasem śni mi się Mama, ale nie są to złe, trudne sny, jak dawniej. Osiem lat to chyba w sam raz, by pewne rzeczy za sobą zamknąć.

Poza tym... chyba po raz pierwszy od dawna zaczynam naprawdę poważnie wierzyć w to, że mogę zostawić za sobą te wszystkie dramaty, rzeczy, które mnie niszczyły, sytuacje, które wywoływały ból samym tylko wspomnieniem... Pamiętać będę zawsze, jednak nie chcę rozpamiętywać. Zmieniło mnie to, na pewno, ale pewnie też pomogło wypracować różne fajne rzeczy, których bym się bez tego nie nauczyła. Zaczynam wierzyć, że naprawdę, mimo tego wszystkiego, co złe, mogę patrzeć śmiało w przyszłość, marzyć, planować i osiągać to. Pomimo wszystkiego, co było złe. Pomimo parszywej przeszłości.

Trochę czuję się tak, jakby moje myślenie przestawiło się na zgoła inne tory i to takie, które zdecydowanie są lepsze. Zdrowsze. Może też to kwestia przyciągania innych ludzi do swojego życia. Kiedyś, spotykając na swojej drodze kogoś, kogo podziwiałam za ogólne życiowe ogarnięcie, czułam się gorsza, mniej warta. Przerastało mnie to, że ktoś być może będąc w podobnym wieku jak ja, a niekiedy o wiele młodszy, ma w życiu ogarnięte różne dziedziny, w których ja jestem delikatnie rzecz ujmując w lesie. Teraz, kiedy spotykam taką osobę, to trochę tak, jakbym ogrzała się nieco w cieple tego, co pozytywne u tej osoby – i nie tyle zazdroszczę, ile motywuje mnie jej obecność, by więcej wysiłku włożyć w swoje starania, by było lepiej u mnie, na moim własnym poletku.

Może też inna rzecz, że teraz faktycznie wierzę w to moje „lepiej”, wierzę w możliwość poogarniania sobie mojego życia tak, by było naprawdę pozytywnie.

Kiedyś napisałam:

Przywykłam, że wszystko to co pozytywne i dobre w moim życiu pojawiło się w nim dzięki temu, że podjęłam choćby mały wysiłek by coś zmienić, na coś się zdecydowałam, poszłam w inną stronę. Rzadko było to łatwe.

Ostatnio, kiedy mam jakiś problem albo dylemat i mówię o tym komuś innemu, a w odpowiedzi słyszę radę... coraz rzadziej z moich ust w takiej sytuacji wychodzi "łatwo Ci powiedzieć".

Za to coraz częściej zdarza mi się pomyśleć, że zapewne chce dla mnie dobrze, skoro mi tak radzi. I zdarza mi się przyjąć taką radę po prostu, niekiedy wcielić ją w życie, jeśli uznam, że to ma sens.

Ale jednocześnie, coraz więcej rzeczy w moim życiu przychodzi mi pozornie łatwo: może jedynie dlatego, że włożyłam w osiągnięcie ich dużo wysiłku wcześniej, i teraz ten wysiłek zaczął przynosić efekty. Jest to miłe, nie powiem.



Link do tekstu-bliźniaka TU.

Gdyby dało się zatrzymać na dłużej taką chwilę, kiedy w jego objęciach, wtulona, objęta - zapominam o całym świecie, kiedy albo rozmawiamy o czymś szalenie ważnym albo zgoła niepoważnym, lub milczymy i ta chwila ma dla nas wartość ot, po prostu...

Kiedy tak o tym myślę, odkrywam, że coraz częściej stwierdzam, że da się na jeden moment nie myśleć ani o teraźniejszości ani o przyszłości. Że da się zatrzymać bieg czasu na jeden mały moment. I że wszystko inne na moment może stracić na znaczeniu.

A jednocześnie odkryłam, że nie mogę tak dłużej i chcę wiedzieć, czy moje kruche marzenia i nadzieje buduję na lodzie, który stopnieje wraz z pierwszymi cieplejszymi promieniami słońca, czy jednak na nieco trwalszych podstawach. I dowiem się... teraz właśnie jestem tak pomiędzy, bo do jutrzejszego popołudnia-wieczoru tak daleko. Nie umiem już bawić się w nieskończoność w "

Pomiędzy chwilą a chwilą znalazłam się też dnia pewnego w wiosennym, pełnym zieleni parku. Rozmowy z Panem Uśmiechem ukoiły moje strachy i pomogły zrobić jeden krok do przodu, ten pierwszy. I ta scena która zapadła mi w pamięć: siedzimy oboje na ławce w parku, rozmawiamy, on patrzy na mnie życzliwie i się uśmiecha, a w jego oczach błyskają ogniki. Dopiero tego popołudnia zauważam, że tuż przy źrenicach tęczówki jego oczu są jaśniejsze, jak ogień, co wzmacnia odbita w jego spojrzeniu moja czerwona bluzka. Tak więc mogę powiedzieć, że widzę ogień w jego oczach. Ale to dobry ogień, taki, który ogrzewa, ale nie niszczy. Fajnie mieć takiego kumpla.

Pomiędzy znalazłam się też pewnego wieczoru na pewnej potańcówce przy francuskiej muzyce. Odrobina procentów we krwi, dużo tańca, fajni ludzie wokół. Uśmiechy, pozytywna energia i dobra zabawa. Można zapomnieć o całym świecie na tych kilka chwil. I czyjaś bliskość, objęcie w tańcu, rozmowy i żarty, dotyk... I późniejsze odprowadzenie na autobus i jeszcze rozmowy, rozmowy, rozmowy. I wymiana numerów telefonów, bo niby czemu nie.

Tylko ja się zastanawiam, czemu ciągle jestem pomiędzy i czemu do diabła, ni stąd ni zowąd mój świat przyspieszył? I czemu jak się nie działo, to się nie działo, a jak się dzieje, to aż nadto?

I ten cytat, niby tak od rzeczy, a jednocześnie tak bardzo "w temacie":

Think about violinists, think about what they can do with their fingers. 

Znacie może ciasto szpinakowe "leśny mech"? Lubicie "zwariowane" pomysły w stylu: ciasto z marchewką, ciasto czekoladowo-buraczane, albo ciasto ze szpinakiem? Ja lubię, stąd nieraz mi się zdarzyło coś takiego wykombinować, ale tym razem postanowiłam zrobić to nieco inaczej i zrobiłam pierwsze podejście do muffinek. Trochę z duszą na ramieniu, ale było nie było, lubię eksperymenty :) Kupiłam więc foremkę, papilotki i do dzieła.

Składniki:

450 g mrożonego szpinaku (rozdrobnionego, nie w liściach)
1 i 1/3 szklanki cukru
3 jajka
1 1/3 szkl. oleju
2 szkl. mąki (fajny efekt daje pół na pół mąka tortowa z krupczatką)
3 łyżeczki proszku do pieczenia
nasionka granatu do ozdoby
1,5-2 tabliczek białej czekolady do polania (najlepiej  się sprawdzają tabliczki w takiej a'la foliowym opakowaniu, można je wrzucić do garnka z gorącą wodą, rozpuścić i polać prosto z opakowania).

Rozmrażamy szpinak i odsączamy z  wody.

Miksujemy jajka z cukrem, wlewamy powoli olej dalej mieszając.

Wsypujemy mąkę z proszkiem do pieczenia. Po połączeniu całej masy dodajemy szpinak i mieszamy łyżką.

Wlewamy do formy , pieczemy do "suchego patyczka" w temp. 180 °C.
Co do ostatniego punktu, piekę je "na oko", jak wyglądają na upieczone (nie umiem tego wyjaśnić), wyciągam i są OK.

Polewamy rozpuszczoną białą czekoladą, ozdabiamy ziarenkami granatu, smacznego! :)

Z podanej ilości składników wyszły mi trzy "blachy" muffinek- mam taką silikonową foremkę, gdzie mieści się 12 muffinek.

Przepis wziął się STĄD

Zmiany, zmiany, zmiany.
I wiosenne porządki w pewnym drewnianym domku, jeśli chcecie wiedzieć więcej, to TU więcej informacji, w co tym razem się wkręciłam, jedno powiem że naprawdę WARTO.
Poza tym czas złapać oddechu troszkę od znajomości, które pędzą jak szalone i zaopiekować się przyjaźniami, żeby nie zawisły na włosku.
Marzy mi się pobieganie znów i mam nadzieję, że dziś to zamierzenie zrealizuję.
Wkręciłam się w fajną, niebanalną grę, która w zabawny sposób pomaga wyrobić w sobie nawyki i realizować cele, które człowiek sobie zamierzył. Niebawem pewnie napiszę o tym więcej.
A, i przeczytałam świetną książkę, mały cytat z niej poniżej:

Wiecie, co to jest letni deszcz?
Najpierw czyste piękno przeszywające letnie niebo, ta pełna szacunku obawa, która ogarnia serce, kiedy człowiek się czuje taki śmieszny w samym środku czegoś tak wysublimowanego, taki kruchy i przepełniony majestatem rzeczy, oszołomiony, porwany, zachwycony szczodrobliwością świata.

Potem przemierza korytarz i wchodzi do pokoju pełnego światła. Inny wymiar, właśnie narodzona pewność. Ciało przestaje być bezużytecznym balastem, duch zamieszkuje wśród chmur, jego jest potęga wody, zapowiadają się szczęśliwe dni, odrodzenie. 

Następnie, tak jak łzom, gdy są okrągłe, silne i solidarne, czasami udaje się pozostawić za sobą strefę niezgody, tak letni deszcz, spłukując nieruchomy kurz, pozwala duszy na swobodny oddech.

I tak niektóre letnie deszcze zakotwiczają się w nas jak nowe serce, które bije unisono z tym pierwszym.

Muriel Barbery: Elegancja jeża

Marcowe pożeranie książek było bardzo emocjonujące, nie da się zaprzeczyć. Tak więc naczytałam się o niespodziewanych przyczynach raka, wróciłam do świata pewnej pięknej miłości i niebanalnych spotkań po latach, czytałam o losach malarza, którego życie się odmieniło, kiedy miał zapozować żonie do portretu w sukience, troszkę o mazurskiej magii i jeszcze nieco o polsko-litewskich wspomnieniach.

1. David Servan-Schreiber: Antyrak. Nowy styl życia
Jak dla mnie dość mocno szokująca i zaskakująca książka, pewnie niebawem napiszę o niej więcej.
W skrócie: książka psychiatry chorego na raka, który wyjaśnia, że podłoże zachorowania na raka jest bardziej zawiłe i podobnie można się z niego wygrzebać. Ma ta to wpływ genetyka, podejście do życia i emocji, to, co jemy i jakiej to jest jakości, czy czujemy wsparcie w ludziach wokół nas, czy znajdujemy czas tylko dla siebie...

Badaniu poddano dwie grupy. Członkowie pierwszej nie zmieniali niczego w swoich zwyczajach, ci z drugiej zaś przeszli szkolenie z medytacji umysłowej, takiej, jaką prowadzi się w ramach programu  szpitalnego stworzonego przez Johna Kabat-Zinna. PO zaledwie ośmiu tygodniach u tych, którzy do swojego programu włączyli krótką medytację, zaszła w mózgu zmiana aktywności elektrycznej, mierzonej za pomocą EEG. Obszary kojarzone z pozytywnym nastawieniem i optymizmem (lewy płat czołowy) stały się wyraźnie aktywniejsze w porównaniu z wynikami wcześniejszych pomiarów i pomiarów aktywności mózgowej grupy kontrolnej. Efekt ten nie ograniczał się jedynie do mózgów badanych: okazało się, że układ odpornościowy ich organizmów silniej reaguję na szczepionkę grypy niż układy immunologiczne członków grupy kontrolnej. Wszystkie te zmiany zanotowano po zaledwie dwóch miesiącach ćwiczeń.

2. Nicole Krauss: Historia miłości
Czytałam wieki temu i się zakochałam. Trochę się obawiałam sięgać po nią po raz kolejny, z obawy o ryzyko rozczarowania. Jednak znów się zachwyciłam, ciarki, autentycznie ciarki i łzy wzruszenia. Jeśli chcecie wiedzieć o czym to: niebanalna historia miłości, która zaczyna się tuż przed drugą wojną światową, pięknie opisana, poruszająca tematykę kultury żydowskiej i jej specyfiki, kunsztowna jeśli chodzi o kompozycję: powieść w powieści. Cudeńko.

Mama zatrzymała się i przeszukała samochód, ale torebki nigdzie nie było. Schowała twarz w dłoniach i próbowała sobie przypomnieć, gdzie ją zostawiła. Zawsze wszystko gubiła. "Któregoś dnia- powiedziała - zgubię własną głowę". Próbowałam sobie wyobrazić, jak to będzie, gdy ją naprawdę zgubi. Na koniec jednak okazało się, że to mój ojciec stracił wszystko: kilogramy, włosy i różne organy wewnętrzne.

Lubił gotować, śmiać się i śpiewać, potrafił rozpalić ogień gołymi rękami, naprawiać zepsute rzeczy i wytłumaczyć, jak wystrzeliwuje się w kosmos rakiety, ale umarł w ciągu dziewięciu miesięcy.

****

Czasami, aby namalować głowę, trzeba zrezygnować z całej postaci. Aby namalować liść, trzeba poświęcić cały pejzaż. Początkowo może się to wydać sporym ograniczeniem, ale po pewnym czasie uświadamiasz sobie, że taka niewielka cząstka czegoś daje większą szansę uchwycenia pewnego uczucia panującego we wszechświecie niż próba namalowania całego nieba.

Moja matka nie wybrała liścia ani głowy. Wybrała mojego ojca i aby uchwycić pewne uczucie poświęciła cały świat.

3. Adrianna Trzepiota: Zwilczona
Czytało mi się... całkiem miło. Zapewne, gdybym miała inne doświadczenia, albo była na zgoła innym etapie życia, ta książka mogłaby wiele dla mnie zmienić. Ale że jest całkiem pozytywnie i tak, to była po prostu przyjemną lekturą. Trochę mnie irytowały odniesienia do Biegnącej z wilkami, wszak ją czytałam, a w tym kontekście niekoniecznie mi się to zgrywało. Ale może to i dobrze, bo zdecydowałam się wrócić jeszcze raz do Biegnącej.

4. David Eberrshoff: Dziewczyna z portretu
Czytałam i nie mogłam się oderwać, strasznie jestem ciekawa filmu.
Książka jest po prostu dobrze napisana, wciąga i naprawdę świetnie się ją czyta, intryguje i na pewno ciężko się od niej oderwać. Baaaardzo polecam, chyba że ktoś jest bardzo na nie dla tematów zmiany płci i szerokopojętego "gender".

5. Tadeusz Konwicki: Kompleks polski
Taka... inna, momentami dość niełatwa, momentami czytało się niezbyt przyjemnie, ale momentami ten zachwyt jak to przy Konwickim. Ubóstwiam. Plus niezły "kawałek" PRLu.
Koniec końców zacna lektura.

Tak się zakręciłam, że najpierw opublikowałam tekst L jak lubię a o K jak kocham zapomniałam ;) Jakoś logiczne mi się wydawało, że najpierw się lubi a później się kocha, no ale jak alfabet to alfabet i lipa tak pomijać literki. Skoro tak, to biorę się do pisania i to nadrabiam :)



Kiedyś ujęłam to mniej więcej tak:

mnóstwo razy mówię, że coś KOCHAM: jeść, wąchać, dotykać, smakować, widzieć, patrzeć i nie móc się napatrzeć, nie mieć dość, mieć coś obok siebie stale, cieszyć się czymś, ach!

Dziś dodałabym, że kocham smakować życie i cieszyć się z tego, że niezależnie od wszystkiego, tak wiele jeszcze mogę i tyle mam przed sobą możliwości.

Kocham spędzać czas z ludźmi, którzy są dla mnie ważni.

Kocham wiosnę, która tak zachłannie wybucha.

Kocham biegać, tańczyć i czuć pęd powietrza na twarzy.

Kocham gotować i kocham się tym dzielić.

Kocham czytać książki, które pochłaniam z zapartym tchem, nie umiejąc się oderwać od nich.

Kocham muzykę, która porywa i zachwyca.

Kocham życie, zdecydowanie.

Jaki świat jest inny- gdy zamiast po nim chodzić, dotykać go stopami-wtulamy się w ziemię.
Jaki inny jest świat- gdy zamiast brodzić wśród traw, deptać po nich i patrzeć na nie z góry, zanurzamy w nich głowy, a one łaskoczą policzki, muskają wargi, wplątują się w nasze pocałunki.
Trawy ogromnieją w tej bliskości, wyrastają ponad nas, jak dobrze jest wtedy chłonąć nieskończone bogactwo kształtów, barw, lśnień, szelestów, bzykań, brzęczeń-
Ukryci wśród wysokich pni sosnowych pod dachem kołyszących się koron z prześwitem nieba pośrodku

jesteśmy jednością
i jedność tworzymy
wszystko pulsuje
gwar owadów
szelest traw
kołysanie drzew
słońca migotanie
ziemia przyjmuje nasz uścisk
i niebo- niebo- niebo-
ptak krzyczy razem z nami!

A potem wszystko ucisza się uspokaja nasyca kolebie płyniemy na obłoku w stanie nieważkości motyl siada ci na dłoni poruszasz nią lekko motyl odfruwa twoja ręka przypływa do mojej splatają się nasze palce jesteśmy szczęśliwi bezgranicznie szczęśliwi.

Żyję. Wiem, po co.

Krystyna Berwińska: Con amore


Link do tekstu-bliźniaka TUTAJ