Margerytkowo

Mam ochotę spędzić noc na balkonie, gapiąc się w niebo z nadzieją, że zobaczę gwiazdy... Jeszcze niedawno, wyglądając z balkonu, zobaczyłam dwie białe chmurki na ciemnym niebie... Dla mnie to już prawie jak lato: biegałam na bosaka po trawie, w ciągu dnia jest super słonecznie, nocami całkiem ciepło. Tymczasem wypatrując gwiazd widzę zachmurzone niebo i podświetlone budynki stolicy, w końcu z 10. piętra mam niezły widok. Zeszłego lata na tym samym balkonie w środku nocy rozmawiałam przez telefon na zaskakujące tematy i od tamtego momentu coś w mojej codzienności zaczęło się dziać niezwykłego. Gdybym mogła cofnąć się w czasie, nic bym nie zmieniła.

Wiosennie. Prawie jak lato.

I dwa lampiony, które wzleciały w niebo dzisiejszego wieczoru, trochę magiczne, trochę prawdziwe, a jeszcze trochę jak własne spadające gwiazdy, które spełniają (?) marzenia.

Trudno mi będzie dziś zasnąć... I już chyba zawsze, kiedy będę patrzeć na gwiazdy (a szczególnie te spadające) będę myśleć o dzisiejszym wieczorze i się uśmiechać. Trochę jak Mały Książę:

...Człowiek naraża się na łzy, gdy raz pozwoli się oswoić...

Czasem mam sobie trochę za złe, że "nie wychodzę do ludzi"... A jeśli na to spojrzeć z innej strony, to samo, co dla innych wydaje się nie do zniesienia, dla mnie jest OK: pobycie w samotności, jednoosobowa wycieczka rowerowa, długi spacer czy zaczytanie się w książkach. Lubię czasem samotność. Lubię usłyszeć własne myśli, poczuć emocje, wsłuchać się w siebie... Czy po prostu: pozachwycać się zielenią, kwiatami, słońcem... albo jak dziś jazdą na rowerze.

I w takich chwilach mam wrażenie, że gonię w piętkę, usiłując się zmienić, stać się super towarzyska. A czy koniecznie muszę zmieniać to, że nie lubię imprez więcej niż kilkuosobowych, czasem nie mam ochoty iść tańczyć do klubu (czasem??? -jak by powiedziała O.) i bywa, że przez tydzień-dwa nie widuję się z kimkolwiek innym niż M. czy S. (jak w ferie) albo prawie z nikim nie rozmawiam. Czasem tak mam, mimo że ludzi lubię i mam przyjaciół, którzy są mi bardzo bliscy i z którymi lubię spędzać czas, bywa że dość wariacko:)))

I pomyśleć, że jeszcze niedawno  było mi przykro, że dwie bliskie mi osoby dłużej się nie odzywały...

A dziś pobycie samemu i potrzeba towarzystwa zaspokojone: kilkanaście kilometrów samotnie rowerem i kilkanaście z kumpelą, w cudnym, wieczornym zapachu wiosny. Mmmmm!

Pachnie wiosną. Cudna zieleń mnie zachwyca, mogłabym non-stop wąchać wiosenne powietrze. Mogłabym cały czas patrzeć na te drobniutkie, młode, zielone listki, takie świeże, delikatne.

Ciepło. Nie tylko to związane ze słonecznymi promieniami. Ciepło głosu, rozmowa niby o wszystkim a taka wyjątkowa. Odżywam. Szczęśliwieję. Dostaję ciepło i ciepłem się dzielę. Dzielę się radością. Uśmiecham się.

Aż mnie skusiło żeby wkleić coś napisanego wiosną, wiele, wiele lat temu:

I znów wiosna...


Wiosna już-i wszystko się budzi
Jak serce tego z ludzi
Dla którego wszystkie wiosny są pierwsze
Jak tamtego roku, gdy pisał wiersze:
o kwiatach, byciu z Kimś, rozpaczy...
o tym wszystkim, co nic dziś nie znaczy
co było złudne jak pogoda marcowa
A jednak, gdy przychodzi wiosna nowa,
słońce coraz śmielej świeci
(i cieszą się nie tylko dzieci)
wychylają łepki pierwsze kwiatuszki
delikatne, misterne jak muszki,
budzi się również serce tego człowieka
I mimo, że długo już tak czeka i czeka...
ze skowronkami wraca wiara dziecinna:
Może jednak ta wiosna będzie inna?


(23 marca 2004)

Wiosenny zachwyt. Spacer przez park. Cmentarz wojskowy. Chwila zadumy...

I ta wszechobecna wiosna, pachnąca kwiatami mirabelek czy wiśni, i żółtymi łupinkami z topoli, rozsianymi po trawie. Białe płatki kwiatów na zielonej trawie, przekwitające magnolie i optymistycznie żółte forsycje. Wiosna... O tak!

I mijający już kolejny tydzień mojego "nowego życia" w którym uśmiech jest czymś więcej niż tylko wyrazem twarzy: staje się sposobem patrzenia na świat, który zdecydowanie mi odpowiada:)

Przez długi czas po śmierci mamy odrzucałam coś takiego, jak ubieranie
się na czarno, mówiąc, że "żałoba w sercu, nie w obraniu bardziej mi
odpowiada"... od lat żywiłam niechęć do czarnego koloru, jako zbyt
smutnego i ponurego. Czarne włosy- ok, bo moje własne, ewentualnie
coś-niecoś w ubraniu, ale to wszystko. Czasem dawałam się namówić na
czarną kurtkę, bo "do wszystkiego pasuje", często czarne buty.

Później mnie zaskoczyło, że... Coraz częściej zaczęłam ubierać się na
ciemno. Miałam swój ulubiony, ciemnoszary, prawie czarny sweterek,
czarną torebkę, kupiłam czarne buty... Fioletowy szalik i rękawiczki w
tym samym odcieniu i kolorze też były dość ciemne. Zastanowienie
przyszło przy okazji odwiedzin u mojej kuzynki i jej mamy... (czyli
siostry mojego taty). Miło się rozmawiało, a kiedy wychodziłam ciocia
do mnie mówi:
A Ty co tak cała na czarno? Młoda jesteś, a tak ponuro się ubierasz?
Nie szkoda Ci?...
Wiesz, trochę mnie zatkało, jak spojrzałam na siebie w lustrze i
faktycznie, byłam ubrana cała na czarno:czarna kurtka, czarne buty,
moje bardzo lubiane czarne spodnie. Ponuro. I to ja nie lubię czarnego
koloru, tak? No ciekawe...

Za to od niedawna zaczęło mnie "ciągnąć" do wesołych kolorów...
szczególnie do żółtego i zielonego. Mało istotne, czy chodzi o ciuchy,
torbę na zakupy, kolor bloga, czy tapetę na kompie... Po raz pierwszy
od lat kupiłam sobie kurtkę w kolorze innym niż czarny lub brązowy...
(czerwoną:D) Ostatnio w dodatku kupiłam sobie torebkę o mocnym i
intensywnym, żywym kolorze... bo baaardzo mi się spodobał.
Przypomniałam sobie o ciuchach w wesołych kolorach, jakie miałam.
Fajnie mi z tym:))))

Widzę, że uśmiech zmienia więcej niż mi się wydawało (jeśli uśmiech
jest sposobem patrzenia na świat, więcej niż wyrazem twarzy)

Po raz pierwszy do kilku lat wraz z nadejściem wiosny (czy nawet w środku zimy) nie mam ochoty obciąć włosów... A za każdym razem obiecywałam że pozwolę im urosnąć i będą super. A później diabli brali moje obietnice. Obcinałam włosy, żeby się lepiej poczuć, coś zmienić, żeby było fajniej i radośniej... tyle że teraz chyba nie potrzebuję w taki sposób.

Nie anioł stróż

mojego Anioła Stróża nie widać
choć nie zazdrości archaniołom
nie strzeże nikogo jak na obrazku
przewraca kładkę po której idę
rzuca w przepaść na zbitą głowę
wyciąga za nogawki
pyta - jak leci
mówię mu nieprzyzwoity po łacinie banał
- Aniele tobie łatwo bo nie masz ciała
ale mnie sempiterna zabolała
nie rozumie strzeżonego Pan Bóg nie strzeże
do Boga idzie się na całego
przez kładkę skopaną
przez miłość która wyszła bokiem
przez rozpacz ze szczegółami
przez korek uliczny w którym ugrzęzło pogotowie z syreną
czasem jak stonoga co pomyliła nogi i stanęła jak noga
tłumaczył i ja tłumaczę ale na obrazkach inaczej

ks. Jan Twardowski

Czasem udaje mi się nie fantazjować o przyszłości ani nie wracać wspomnieniami do tego, co już się zdarzyło. Mimo, że strasznie kuszące się wydaje tak to pierwsze jak i to drugie.

Za to jak cudownie się zatrzymać, ani się donikąd nie spieszyć, ani za czym tęsknić. Tu i teraz. Spojrzenie w oczy. Uśmiech. Przytulenie. Szczęście?
Tak.


Nie ma czasu

Nie za bardzo wiadomo Jakże to się dzieje
że czas wtedy przychodzi gdy go wcale nie ma
i w sam raz tyle tylko ile go potrzeba
nawet we śnie gdy ciało podobne do duszy
kto ma czasu za dużo wszystko czyni gorzej
jeżeli kochasz czas zawsze odnajdziesz
nie mając nawet ani jednej chwili
na spotkanie list spowiedź na obmycie rany
na smutku w telefonie długie pół minuty
na żal niespokojny i na rozeznanie
że dobrzy są mniej dobrzy a źli trochę lepsi
bo w życiu jest tylko morał niemoralny

ks. Jan Twardowski

Zachwycam się. Pierwszymi, nieśmiałymi listkami, kwiatami i pierwszą zielenią. Powietrzem od niedawna wiosenny. Słońcem. Zapachem deszczu i mokrej ziemi. Czuję się tak, jakby moje zmysły zaczęły być wprost bombardowane wiosną. Jak to możliwe, że do niedawna zwracałam dużo mniejszą uwagę na wszystko co mnie otacza? W te chwili cieszę się, że wróciłam do takiego stanu rzeczy, kiedy nawet w parszywy, zimny i deszczowy dzień potrafię znaleźć choćby jedną rzecz, która spowoduje mój uśmiech albo wesołe myśli:)

Nie wiem, czy to przez wiosnę... obudziły się moje marzenia. Przez lata udawało mi się je skutecznie uciszać, bywały niezauważane, prawie niewidoczne. Tak jakby ich nie było. Nie miałam marzeń, a tylko plany, których często i tak nie realizowałam. W wakacje coś się zmieniło. Niebanalne szkolenie, które na trochę przebudziło ze snu marzenia, pozwoliło wypowiedzieć pewne pragnienie... (a miało być tylko pomocą w kreatywnym szukaniu pracy i planowaniu swojej kariery).  W efekcie nastąpił zawrót głowy i sporo zmian. Niektóre marzenia spały dalej, inne zasnęły z powrotem.

I może to ta wiosna, a może przeczytany zupełnie nie przez przypadek tekst sprawiły że moje marzenia budzą się z długiego snu. Na razie są jak młode, niepewne listki, pierwsze pączki, które jeszcze byle mróz może zagrozić, ale już stawiają czoła zimnym deszczom i wiatrowi. Zadbam o to, by mogły żyć dalej, rozwijać się i przekształcać w plany, w przyszłość... Żeby przetrwały nie tylko wiosnę i lato, ale też jesień, szczególnie tą szarą i pochmurną, a później zimę.



Trzeba marzyć
Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć.

Zamiast dmuchać na zimne
Na gorącym się sparzyć
Z deszczu pobiec pod rynnę
Trzeba marzyć.

Gdy spadają jak liście
Kartki dat z kalendarzy
Kiedy szaro i mgliście
Trzeba marzyć.

W chłodnej, pustej godzinie
Na swój los się odważyć
Nim twe szczęście cię minie
Trzeba marzyć.

W rytmie wietrznej tęsknoty
Wraca fala do plaży
Ty pamiętaj wciąż o tym
Trzeba marzyć.

Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć.

Jonasz Kofta

Niedawno stwierdziłam, że wyjdę dobrze na zyskaniu dystansu wobec siebie i swoich poczynań. Bo takie śmiertelnie poważne traktowanie samej siebie i tego, co mnie spotyka, trochę już mi dokuczyło. Nie tylko mi zresztą;) Pomyślałam więc, że coś z tym zrobię.

Miałam sporo do skserowania. Poszłam do jednego fajnego
samoobsługowego ksera i zaczęłam "walczyć";) Okazało się, że jest
przestawione i próba skopiowania dwóch stron rozłożonej książki
(poziomego A4) kończyła się skserowaniem tylko części (pionowe A4)..
(Teraz mi przyszło do głowy, że zamiast przestawiać, mogłam po prostu
przełożyć książkę o 90 stopni...) Mimo to, "zepsułam" jeszcze dwie
kartki bo liczyłam na to, że "samo wróci do normy"... W końcu
znalazłam opcję jak to zmienić. I było OK, dopóki nie zapomniałam tego
zmienić po raz kolejny, bo tego wymagało dalsze kserowanie. A że szło
automatycznie, z podajnika, 10 kartek źle skopiowałam. Zaklęłam
brzydko. Zebrałam kartki, zepsute wywaliłam do kosza i wyszłam.
Odechciało mi się to poprawiać, obiecałam sobie zająć się tym przy
innej okazji. Wracałam zła, że tak "spieprzyłam".

Dopiero jak już byłam blisko mieszkania, pomyślałam, że może warto się
z samej siebie pośmiać. Więc sobie wyobraziłam, jak ktoś mógłby mnie
widzieć z boku i wtedy cała ta moja szamotanina zaczęła mi się wydawać
śmieszna. Bo ani nie zapytałam, jak to zrobić, ani nie przyszło mi do
głowy nic innego, a ... sobie później dowalałam. Doprowadziłam samą
siebie do uśmiechu a później do cichego chichotu, jak zdałam sobie
sprawę, jak kogoś mogłabym rozśmieszyć swoim zachowaniem....

Tak coś czuję, że jak zacznę się śmiać z siebie, to okazji do śmiechu będę miała o wiele więcej;)))

Oczy jeszcze pełnie słońca. Twarz jeszcze ciepła od promieni. Zmęczone stopy od długiego spaceru, usta od śmiechu. Biały piasek znad Wisły w ubraniach. Wiosna. Słońce. Śpiew ptaków. Nasze wariactwa. Słoneczne wspomnienia.
Po raz pierwszy od dawna oczy mi łzawiły od słońca.  Po raz pierwszy od dawna uśmiechałam się w taki dzień jak dziś.
Może przez moje ciągotki do liczb piszę o tym właśnie dziś, nie jutro. Od dawna zwracam uwagę na cyfry i liczby w moim otoczeniu (czasem uparcie nie zauważając swoich własnych, powtarzających się głupich zachowań)... więc widzę 33 przystanki z Mokotowa na Bemowo, film "33 sceny z życia" jak 33 lata różnicy, 3 rocznicę, która mija jutro, a to dziś jest 3 kwietnia...
Silę się na wesołość, bo obiecałam sobie, że skończę ze smuceniem się tym, na co nie mam wpływu. Dokładnie trzy lata temu zaczął się w moim życiu dziwny czas, wtedy myślałam że świat zawalił mi się na głowę. Wcześniejsza choroba mamy, później jej śmierć. 1,5 roku wyjęte z życiorysu, nie pamiętam, nie wiem, nie było. Od pierwszego spotkania z A. pamiętam już wszystko. A dziś?
Nie sądzę, żeby mój smutek i łzy były komukolwiek potrzebne. Wątpię, by Mama chciała, żebym smuciła się, myśląc o niej. Wolę pamiętać o tym, że lubiła fiołki, że chodziłyśmy na długie spacery, jeździłyśmy na rowerach i oglądałyśmy filmy. Było też źle. Chcę myśleć o tym, jak z tego wszystkiego co od niej "dostałam" mogę wziąć dla siebie coś, co mi pomoże stać się taką jak chcę być, zamiast do końca życia narzekać, że "moja mama tak mnie okropnie skrzywdziła..." Chcę i będę pamiętać. Chcę się uśmiechać...

Chcę wierzyć, że jeśli gdzieś teraz jest, nieważne jak i w jaki sposób - wie, że jest mi dobrze i cieszy się z tego. Ja pamiętam...

Więc jesteś? Prosto z uchylonej jeszcze chwili?
Sieć była jednooka, a ty przez to oko?
Nie umiem się nadziwić, namilczeć się temu.
Posłuchaj.
jak mi prędko bije twoje serce.

 (W. Szymborska)

Kiedy wieki temu Mati wspominał o swoim powrocie do rodzinnego Krakowa, wydawało mi się, że nasza przyjaźń tego nie wytrzyma, że żadna przyjaźń nie wytrzyma odległości. Jak się okazało, akurat nasza "przyjaźń" rozpadła się jeszcze, kiedy oboje mieszkaliśmy w tym samym mieście, a czas pokazał, że nie odległość się liczy... Zmieniło się moje spojrzenie. Dziś, kiedy wiem, że z Matim nie mam i nie będę miała kontaktu, za to przetrwały moje przyjaźnie mimo dystansu kilkunastu, kilkudziesięciu, czy nawet kilkuset kilometrów, patrzę na to zupełnie inaczej.

Zaczęło się od przebiegania na czerwonym świetle (które, zdaniem Kristy, mówi mi więcej niż chciałam usłyszeć...i trudno się z nią nie zgodzić), sytuacji niemal identycznej niż kiedyś i zrozumienia, że jeśli przyjaźń się rozpada, a ja jestem tym zaskoczona, to znaczy, że czegoś nie chciałam widzieć, coś głupio przegapiłam.

Wiele się zdarzyło, zanim zrozumiałam, że to nie przestrzeń oddziela. Że tak naprawdę nie ma znaczenia, czy minęło kilka tygodni, czy miesięcy... I czasem nie ma nawet znaczenia, czy w tym czasie dużo rozmawiałyśmy, pisałyśmy, czy mailowałyśmy. Kiedy w końcu uda się spotkać, cały ten dystans znika i jest tak, jakbyśmy najdalej tydzień temu spotkały (czy spotkali) się na pogaduszki. Dziś jestem szczęśliwa właśnie dlatego - bo cieszę się, że ważne jest dla mnie  samo spotkanie, to, że nawet po długim czasie ciągle mamy coś, co nas łączy, że jak widzę tą buźkę znajomą, tego paszczura przesympatycznego, którego mam okropną ochotę uściskać z radości że jest, że się właśnie ze mną spotkał, że nagadać się nie możemy i znów, jak dawniej, idziemy na spacer nad Wisłę...

Tak, jestem szczęśliwa, nawet mimo tych chwil samotności czasem, mimo tęsknoty i mimo braku, mimo odległości na codzień, jestem szczęśliwa, że są ludzie, którzy są dla mnie ważni i bliscy, i dla których ja taka jestem... Czuję, więc jestem:)


***

uczymy się nieobecności
musimy ją zrozumieć
żeby zrozumieć świat
i życie
zbieramy łzy
żeby odnaleźć w nich
nie tylko smutek
lecz przede wszystkim pewność
że dla czyjegoś świata
jesteśmy słońcem
ciągle nie umiemy zgodzić się na czekanie
bez którego nie zrozumiemy nigdy
co oznacza szczęście
często nie umiemy
zgodzić się na chwilę obecną
ale tylko tę jedną chwilę
posiadamy naprawdę

może właśnie z nadziei
będziemy musieli zbudować dom
może nigdy
nie będziemy mieli nic więcej
oprócz marzeń

/Wacław Buryła/

Przyzwyczaiłam się, by biec, uciekać, nie dać się złapać.. zupełnie jak w tym koszmarze dzisiejszej nocy. A później okazało się, że to wcale nie jest OK, że chcę się zatrzymać, chcę być tutaj, właśnie tu i właśnie teraz.

Zdanie wypowiedziane w zupełnie inny sposób niż przywykłam, sms niepodobny do wszystkich poprzednich. Boleśnie prawdziwe zdanie i równie prawdziwy sms. Coś, co zdaje się wisieć w powietrzu i zmusza, by to dostrzec. Zgrzyt na idealnym wizerunku? Dziwnie się czuję nagle spoglądając na niego z innej strony niż dotychczas, widząc tą miękkość, ciepło, jakiś rodzaj obawy... Jeszcze niedawno sama ze sobą walczyłam o to, żeby dostrzegać w bliskich mi ludziach to, jak się zmieniają, być uważną na to, co się między nami dzieje, żeby móc zareagować, kiedy coś mogłoby zacząć się psuć. Żeby być blisko, bez udawania i zasłaniania się maskami. A teraz czuję się nieswojo, bo to, czego doświadczam jest tak niepodobne do tego, co do tej pory mnie spotykało. I takie... wrażliwe, łatwe do unicestwienia. Umiem tak na dłużej?

Na pocieszenie zostaje mi kilka wspomnień, szczerych uśmiechów, jakiś niespodziewany rumieniec, odgarnięcie dłonią włosów z czoła, szalona radość w jeden z pierwszych dni tego roku- wszystko to, co daje nadzieję, że owszem, mogę być taka, jak chcę i mogę się cieszyć z bliskości, ciepła, dzielić się radością i uśmiechem, a nie tylko łzami i smutkiem...