Jeden komentarz pod tekstem Słodko-gorzko dał mi dość mocno do myślenia.

Zastanowiłam się nad tym, co mi właściwie w duszy gra. Bo to, co robiłam ostatnio, przerosło mnie. To, jak pozwalałam się traktować i wmawiałam sama sobie, że jest OK, że to mi wystarczy, że wcale nie potrzebuję więcej, że taki poziom znajomości w zupełności mi wystarcza.

Mówiłam sobie: pasuje mi to ironiczno-złośliwe poczucie humoru, żartobliwe docinki, którym nie pozostawałam dłużna, serio, naprawdę to lubię. Bo lubiłam, nie było tu żadnego samooszukiwania się. Tylko...

Różnicę odczułam, kiedy poznałam bliżej Ktosia. Owszem, ma złośliwe poczucie humoru. Owszem, docinamy sobie czasem w żartach. Owszem, czasem tak konkretnie. Jednak obok tych żartów, docinków i wymienianych z zapałem złośliwości są jeszcze chwile, kiedy po jakimś absurdalnym żarcie ni stąd ni zowąd pyta mnie czy często ostatnio płaczę. Albo pisze do mnie właściwie tylko po to by zapytać, czy udało mi się w końcu wyspać i odpocząć. Albo pisze mi, że gdybym chciała pogadać to jest - zwłaszcza, że wie, że ostatnio mi niełatwo.

Może czasem też różnica leży w wyczuciu, kiedy żart jeszcze jest żartem, a kiedy już nim być przestaje i po prostu rani. Może różnica leży w zauważeniu: ups, przesadziłem, przepraszam. Słowo przepraszam jednych parzy, dla innych jest wyrazem szacunku i jakiejś życzliwości, naturalnym słowem, którego się po prostu używa, jak wielu innych.

Im bliżej poznaję T. czy Ktosia, tym bardziej czuję, że od jakiejkolwiek znajomości z Królikiem powinnam uciekać jak najdalej i nie będzie to wyrazem strachu i bezzasadnych obaw a jedynie rozsądku. Jak się temu przyjrzeć, to prawie jak przemocowa relacja, takie udawanie, że czarne jest białe, albo ostrzegawcze flary są fajerwerkami. Nie, nie są. Nie chcę więcej nazywać flar ostrzegawczych fajerwerkami i mówić: o, jakie to piękne.

Chcą kolekcjonować chwile, które nie wyblakną po latach, bo jedynym sensem życia jest jego przeżywanie. Można to robić samemu, ale przeżywa się je jednak o niebo lepiej z kimś, więc chcą być z facetem, z którym to będzie możliwe.

Chcą tego tak bardzo, że całą młodość uganiają się za mężczyznami, którzy oferują emocje albo szukają na siłę stabilizacji u boku facetów, którzy na nie nie zasługują. W obu przypadkach ignorują czerwone flary ostrzegawcze, które oni wypuszczają. Patrzą wtedy w niebo i mówią:
- O! Fajerwerki.

Coś ci powiem, kiedy poznasz odpowiedniego faceta, nie będziesz musiała sobie wmawiać, że widzisz fajerwerki.
Kiedy zapytamy się szczerze samych siebie, które osoby z naszego życia znaczą dla nas najwięcej, często dowiemy się, że to ci, którzy zamiast dawania nam rad, rozwiązań, czy leków, wybrali raczej dzielenie naszego bólu i dotykanie naszych ran ciepłą i czułą dłonią. Przyjaciele, którzy potrafią być z nami w ciszy w momentach rozpaczy lub dezorientacji, którzy potrafią zostać z nami w godzinie smutku i żałoby i zmierzyć się razem z nami z rzeczywistością naszej bezsilności - to właśnie ci, którzy się o nas troszczą. - Henri J. M. Nouwen