Murakami napisał, że nie można tracić nadziei i że zawsze znajdzie się jakiś luźny koniec, od którego będzie można zacząć rozplątywanie. Trzeba tylko dobrze poszukać. Co samo w sobie nie jest łatwe. Znacie ten stan? Martwy punkt, niby człowiek wie, że powinien się zmobilizować do działania, a czuje się, jakby oplatała go lepka pajęczyna. Zacząłby, ale od czego?

Rozplątuję ostatnio, ze zdziwieniem odkrywając, że jednak jest od czego zacząć to rozplątywanie. I tak powoli z tego, co zdawało się być totalnym chaosem i zbiorem przypadkowych, mocno poplątanych i zwichrzonych nitek, wyłania się coś, co już bardziej przypomina ład i harmonię.

Jedna poplątana nitka wyciągnięta i uporządkowana, pozwala zapanować nad kolejną, a kolejna nad następną, tamta jeszcze nad kolejną.

I tak oto nagle się okazuje, że nie taki diabeł straszny jak go malują, a nawet totalny chaos i nieład można uporządkować, jeśli ma się wystarczająco dużo cierpliwości.

Jak to ujął św. Franciszek z  Asyżu:

Zacznij od robienia tego, co konieczne. Potem rób to, co możliwe i nagle okaże się, że robisz rzeczy niemożliwe.