Kilka dni temu dość dobrze określał mnie ten obrazek:

A wszystko przez to, że nie było zmiłuj: niewyspanie, zmęczenie i marne samopoczucie tak z powodu pogody jak i comiesięcznych perypetii - nic z tego nie przekonało mnie, bym została w domu. Jednego dnia jedne buty mi się rozwaliły, drugiego to samo uczyniły kolejne. A jako że perspektywa pomykania z chlupoczącą lodowatą wodą w bucie okazały się mało nęcące - pojechałam na koniec świata (no dobra, tylko na Marywilską) w stanie coś a'la zombie (tak się mniej więcej czułam). No i przynajmniej poczułam się jak dobrze ubrane zombie i nieco mi to (nie wiedzieć czemu) samopoczucie poprawiło. Nie ma to jak fajne buty. I fajna torebka. Buty brązowe, za to torebka... hihihi.... w kolorze 'peacock blue'.

A później jakoś tak wyszło, że praca, że współorganizowanie Klubu Młodego Odkrywcy dla dzieci Akademiowych i tak oto jakoś nie miałam kiedy się smutać. A jak już miałam chwilę, to zwyczajnie mi się nie chciało.

A po dzisiejszym spotkaniu KMO to już w ogóle cud, miód i orzeszki, zachwyconam, eksperymenty udały się genialnie, dzieci zachwycone, tutorzy też, a Instytut Lotnictwa gościnny niezwykle.

Miodzio, miodzio panowie.

Nadrabiam zaległości z wiedzy w postaci: jakie manualne ustawienia w moim aparacie są lepsze, by robić zdjęcia z szybką reakcją migawki, jak obrócić film nagrany aparatem o 90 stopni, co to są skompresowane foldery, jak się łączy filmiki w całość, nadając im odpowiednią oprawę plus... no tak, co powinnam zrobić by w ramach Akademii nawiązać współpracę z nową szkołą.

Że miałam dołka? Że źle, smutno i w ogóle? Że, jak to napisała jedna z moich blogowych znajomych 'każdemu czasem Weltschmertz zagląda do dupy'? Nie mam czasu.

Jest cudownie <3
I niech tak zostanie. O.