źródło: facebook

Odrobinę dziwnie się czuję, kiedy w końcu kilka wolnych dni wykorzystuję na to, by przez większość dnia spać, czytać, leżeć w łóżku po uszy, kiedy w końcu znajduję czas, by pomalować sobie paznokcie na szalony róż i wykąpać się w pachnącej pianie. Dopiero wtedy mogę się zebrać w sobie, odwiedzić biblioteki, zrobić zakupy przed weekendem i gdzieś w biegu kilka zdjęć pełnych słońca. Brakowało mi tego.

I dopiero wtedy mogę napisać zaległe teksty i te o których zaledwie wczoraj dowiedziałam się, że je mam napisać. Jak miło ponadrabiać zaległości, także te, co do których się nawet nie wiedziało, że istnieją.

Ostatnie dni były szczególnie męczące, a co dopiero tygodnie i miesiące. Miło tak złapać chociaż chwilę oddechu.

Kiedy patrzę na archiwum i uświadamiam sobie, jak długo już piszę i ile się w tym czasie wydarzyło, nieodmiennie mnie samą to zaskakuje.

Ostatnio w odpowiedzi na moje 'marudzenie' bliska mi osoba napisała:

raczej zwyczajnie i po prostu chwilowo się pogubiłaś i straciłaś grunt pod nogami. potrzebujesz odbudowania siebie. czy to jest pesymizm? nie wydaje mi się. z mojego punktu widzenia to chwilowy brak wiary w siebie i otaczający świat.