Ostatnio zaczęłam się zastanawiać, czy to ja mam za wysokie oczekiwania, czy to tych kilku ludzi, z którymi przecięły się moje ścieżki - ma zupełnie inny system wartości niż ja. Możliwe, że i jedno i drugie. A może tylko to drugie.

Zastanawiałam się, czy byłabym w stanie zejść niżej z oczekiwaniami, choćby co do ewentualnego partnera. I wiecie co? Nie. Możliwe, że dla wielu osób moje oczekiwania są za wysokie, ale ja wolę być sama niż być z kimś, kto mi nie odpowiada.

Ostatnio napisałam do pewnego fajnego znajomego: może chodźmy na spacer któregoś dnia? Zadzwonił do mnie, miło rozmawialiśmy, choć już mniej miło, kiedy namawiał, żebyśmy na spacer poszli w niedzielę, mimo, że od początku mówiłam, że nie bardzo mi to odpowiada. I? Jak należało się spodziewać, w sobotę po całodniowym wypadzie do Powsina z przyjaciółką (planowanym od dawna) padłam i napisałam: hej, jednak odpadam jutro, może w tygodniu? Dostałam odpowiedź: w tygodniu nie będę mieć czasu. I od tamtej pory cisza. Spoko, nie mam pytań, nie mam chęci się za kimkolwiek uganiać.

Trochę właśnie dlatego drażnią mnie stwierdzenia: ludzie tacy są...mężczyźni w dzisiejszych czasach...tak już jest... oni (faceci) po prostu tak już mają... Gwiżdżę na to, po prostu nie chce mi się tego słuchać. Może i te stwierdzenia mają na celu pomóc, ale mnie tylko bardziej rozdrażniają. Nie obchodzi mnie ogół, ja w swoim życiu nie chcę bylejakości i "jakoś to będzie", no po prostu nie.

Umiem być sama i lubię spędzać czas sam na sam ze sobą. Nie muszę z kimś być, żeby nie czuć się samotna. Nie potrzebuję tłumu ludzi wokół siebie, wystarczy mi grono bliskich mi osób, na których wiem, że mogę liczyć i wzajemnie.

Czasem myślę, że może jestem zbyt czarno-biała, zbyt kategoryczna. Z drugiej strony moim punktem wyjścia było płynięcie z nurtem, bez własnego zdania. I wiem, że gdybym do tego wróciła, byłabym nieszczęśliwa, a tego nie chcę.