Nienawidzę najpierw czegoś obiecywać a później nie dotrzymać.

Męczę się wtedy sama ze sobą, nawet jeśli przyczyny były niezależne ode mnie.
Bo jak to tak?
Powiedzieć, obiecać i nie dotrzymać?
Określenie, by "nie robić z gęby cholewy" gdzieś tam się plącze.

Czasem przeginam i na siłę do czegoś dążę, bo wszak obiecałam i poddaję się, kiedy już naprawdę nie da się inaczej.

Cholernie mnie męczą wyrzuty sumienia, kiedy do czegoś się zobowiązałam, coś obiecałam a nie udaje się. Czuję się wtedy, jakbym traciła całą swoją energię. Niemiłe uczucie.

Co mi się w Królewiczu nie podobało, co mnie do szału doprowadzało to jedno, ale naprawdę doceniałam to, że jeśli coś obiecywał to to robił a jeśli wiedział, że może nie mieć takiej możliwości - po prostu nie obiecywał.

Więc nawet jeśli czasem trudno czegoś dotrzymać: jeśli obiecam, robię to.

A później w pracy słyszę: można na Tobie polegać, kiedy powiesz, że przyjdziesz, zrobisz coś, to przychodzisz i robisz. Nie przyszłoby mi do głowy postąpić inaczej.  A jednocześnie wiem, że innym owszem.