W odpowiedzi na moje marudzenie na bliskich, na których się zawiodłam, powiedział:

-Ale naprawdę da się żyć, nie mając żalu do przyjaciół, że nie mają czasu, że nie wspierają, nie pomagają, nie ma ich kiedy są potrzebni...
-Ale... - próbowałam przerwać.
-Uwierz mi, że się da.- kontynuował. - Może nie jest przyjemnie, ale da się.

Dopiero czas jakiś później wyraziłam swoją myśl na ten temat w smsie do niego, pisząc coś mniej więcej takiego: nie negowałam, że się da, wierzę w to, bo sama taka byłam: Zosia-Samosia która nikogo nie potrzebuje, radzi sobie sama i tylko na siebie liczy. Tyle, że nie po to ze sobą walczyłam, pracowałam nad sobą, by wrócić do takiego samego stanu: jest mi dobrze tu gdzie jestem i taka, jaka jestem, rozwijam się i mi z tym dobrze, nawet jeśli spotkam na swojej drodze kogoś, kto mnie zrani. Może będzie mi źle, może minie dużo czasu, ale będę w stanie znów zaufać. Taka już jestem.

Odpisał, że podziwia mnie za tą umiejętność ufania pomimo zranienia.

A ja właśnie taka jestem: niby rozumiem, że samemu dobrze jest być dla siebie przyjacielem,a  jednocześnie bez innych ludzi nie umiałabym żyć. I choć mnie ktoś zrani, dalej tak będzie, wcześniej czy później zatęsknię za bliskością, za ludźmi.

Umiesz przytulić sam siebie? No właśnie. A ja kocham przytulanie.

Choć, to oczywiście o wiele więcej :)