Roztrzepaniec ze mnie straszliwy ;)
Kiedy się zastanawiam nad tym, co sprawia mi frajdę, co chciałabym robić, czym się zajmować, to dochodzę do wniosku, że na to wszystko nie starczyłoby życia, a nie wiem, czy nie byłoby za dużo, nawet gdyby obdzielić dwie osoby.
Bo jak pogodzić to, że z jednej strony chcę po mojej polonistyce iść na studia doktoranckie na Wydziale Psychologii, (chociaż i mój rodzimy wydział zaczyna mnie kusić), chcę pisać (nie wiersze i nie do szuflady), chcę podróżować (a już szczególnie marzę o odwiedzeniu Japonii... kiedyś), chcę nauczyć się japońskiego, marzę o własnej kawiarnio-księgarni, chcę kochać i być kochana... a nade wszystko - chcę być SZCZĘŚLIWA.

Obawiam się, że to jeszcze nie wszystko;) Tylu ludzi, tyle rzeczy, spraw i tematów kocham, że nie wyobrażam sobie, jak mogłabym z czegoś zrezygnować. Kocham książki, muzykę, filmy warte obejrzenia. Kocham podziwiać świat i się uśmiechać. Kocham pyszne jedzenie i kocham je przygotowywać. Uwielbiam poznawać ludzi i spędzać z nimi czas. Kocham moich bliskich, kocham moich przyjaciół. Kocham...

A jednak dopiero się uczę marzyć, uczę się uśmiechać do każdej chwili, wierzyć że marzenia mają sens a miłość istnieje...

"Wszystko, co znam, to wyłącznie cuda. Czy stoję pod drzewem w lesie, czy rozmawiam za dnia z kimś, kogo kocham, albo nocą śpię z kimś, kogo kocham... Podziw budzące owady w powietrzu... cienka krzywizna wiosennego nowiu.. to dla mnie cuda, całość pełna powiązań, a jednak każdy jej składnik odrębny i na swoim miejscu... każdy cal sześcienny przestrzeni jest cudem. "

Walt Whitman