Margerytkowo

Życzę Wam spokojnych, ciepłych i rodzinnych świąt.

Jako że wyjątkowo znaczną część czasu świątecznego i okołoświątecznego spędzam w pracy, a mój tata podobnie - zostałam na święta w wynajmowanym mieszkaniu. Na początku kompletnie zbuntowana przeciwko jakimkolwiek nawiązaniom do świąt, koniec końców zmiękłam nieco i nawet ugotowałam coś świątecznego a co więcej hmmm... zrobiłam pisanki, a tu i ówdzie powiesiłam ozdoby? I dziwnie mi, bo patrzę teraz w okno na którym wisi coś jajeczno-pierzastego w odcieniach zieleni (a jakże, tylko zieleń!) a w tle szaleje śnieg, zadymka i biel. Piękną mamy zimę tej wiosny.

Smutno jakoś.

Może to ta świadomość, kiedy gotujesz coś i nagle się okazuje, że nie ma jakiejś szalenie potrzebnej przyprawy, w domu zawsze to mama dbała o nie, a kiedy na co dzień mało gotujesz (bo czasu brak), coś wylatuje z pamięci a przychodzi myśl, że do mamy nie zadzwonisz by zapytać i jakiś drobiazg, np. co jeszcze się wrzuca do żurku... bo jej nie ma.

Na co dzień zazwyczaj łatwiej o tym braku nie myśleć, jednak nie na parę dni przed 5 rocznicą.

Tak mnie Nikuś zainspirowała, a przy tym wywołała uśmiech na mojej buzi, że idę w jej ślady i popełniam poniższy post. O czym? Ano o tym, że mam powody by się cieszyć:

*człapię po tym świecie w miarę zdrowa
*coraz bardziej siebie lubię
*mam siostrę z którą mam fajny kontakt i z którą potrafię przegadać długie godziny na wszelkie możliwe tematy
*mam tatę, który jakkolwiek ma często inne poglądy niż ja, niewątpliwie chce dla mnie dobrze i kocha mnie
*mam przyjaciół, dla których jestem ważna i na których mogę liczyć, z którymi mogę przegadać każdy problem i którzy pocieszą kiedy trzeba i postawią do pionu kiedy to potrzebne
*jestem w Akademii co daje mi masę frajdy, energii i uczy mnie mnóstwa nowych rzeczy, daje możliwość podejmowania wyzwań i odważenia się na to, co "niemożliwe"
*bywam wolontariuszką Fundacji Maraton Warszawski, co pozwala mi dzielić się energią związaną z wszelkimi imprezami....
*mieszkam w fajnym mieszkaniu, dzielę je z człekiem, którego lubię
*mam pracę, która niewątpliwie jest
*obok świadomości własnych niedoskonałości posiadam odwagę by nad sobą pracować i zmieniać się na lepsze i wiarę, że te zmiany są w ogóle możliwe
*mam pasje, które sprawiają, że skłonna jestem uśmiechać się w najbardziej pochmurne dni, choćby dlatego, że zrobiłam wyjątkowo udane zdjęcie, albo przepłynęłam kilka basenów więcej, albo napisałam fajny tekst, albo.... narysowałam coś zupełnie udanego
*miłość do książek to coś, dzięki czemu czuję się wyjątkowa
*czuję się fajnie, bo mam w sobie to coś, co np. dziś sprawiło, że pewne kocię, zazwyczaj bardzo nieufne wobec obcych, dało mi się nawet (!) pogłaskać, wywołując żywe zdziwienie swojej pani
*mogę o sobie powiedzieć, że inteligentna ze mnie osoba
*podobam się sama sobie (zazwyczaj)
*w większości sytuacji jakie mnie spotykają umiem znaleźć pozytywne strony
*mam intuicję
*spotykam na swojej drodze dobrych ludzi baaardzo często

Zawsze to coś, nie sądzicie? :)

Mieszkam na drugim piętrze. Za oknem mam rozłożyste, wysokie drzewo, o tej porze roku zupełnie nagie. Mniej więcej na wysokości mojego okna smętnie trzymają się gałęzi trzy suche liście. Zazwyczaj widzę je na równym poziomie z moim oknem, w sporej odległości.

Wczoraj wracałam do mieszkania późnym wieczorem. Powietrze jak na ostatnie dni zdawało się być o wiele cieplejsze, nawet w ciągu dnia chyba było zimniej. Miałam wrażenie, że powietrze pachnie wiosną, mimo wszystko. Granatowe niebo, gwiazdy. Księżyc prawie w pełni. I tych kilka smętnych, suchych liści na gałęzi drzewa. Przez jakiś moment stałam pod drzewem i wpatrywałam się w nie, widziane z zupełnie innej perspektywy niż na co dzień.

Bywały kiedyś podobne, księżycowe i gwiaździste noce, spędzane na szaleństwach na placu zabaw, na spacerach nad Wisłę, na rozmowach o wszystkim w Parku Kępa Potocka, zachłannych rozmów i dyskusji. Bywały wieczory, kiedy wracałam z organizowania (po raz pierwszy brałam w tym udział) Półmaratonu Warszawskiego. Bywały i takie, kiedy po prostu się szło razem milcząc. I nieodmiennie bywały takie, kiedy wdychało się pełną piersią powietrze pachnące aktualną porą roku, zachwycając się pięknym niebem.

A jednak wiele z nich się nie powtórzy. Bo Ktosiowe zauroczenie i moja niewzajemność sprawiają, że dla niego to koniec. Bo jakiś czas minął. Bo niektóre rzeczy już nigdy nie będą tak magiczne bo nie będą już nigdy po raz pierwszy i choć cenne, nie będą już tak wyjątkowe.

A przecież i wczoraj wracałam ze spotkania z zupełnie innym Ktosiem, mając gdzieś w głowie myśl, że całkiem możliwe, że niebawem się nasze oczekiwania rozminą kompletnie, że nie będzie nam po drodze, bo pewnych rzeczy nie chce on a pewnych rzeczy nie chcę ja. Asertywność i stawianie granic, które chronią to, co dla mnie ważne - zawsze OK. Choć czasem tęskno...


Gorycz jest we mnie
Zbliż więc samotność serca
śpiewna kukułko
Basho [z dziennika Saganikki, 1691]

Zimno, aktywnie i WARTO:)

Plus akademiowe zaskoczenia, okazuje się że nasze dzieci potrafią baaaardzo pozytywnie zaskoczyć:)

I znów dawno niewidziani ludkowie, jak sympatycznie!

I ten pamiątkowy kubeczek półmaratonowy, mrrr.

Spieszę donieść, że zalatana jestem ostatnimi czasy jak gołąb pocztowy.
Czasem to dobrze, a czasem... hm, tak sobie.
Wbrew temu, co za oknem, w sercu kiełkuje wiosna, czasem aż trudno mi uwierzyć, że tyle pozytywności może się pomieścić w moim życiu, tak na raz. Są chwile, kiedy to pozytywne wydaje mi się tak nierealne że aż kusi by uciec. Są chwile, które wynagradzają mi każdą chwilę lęku, zawahania, wątpliwości, kiedy wiem, czuję, że warto i że wszystko idzie w dobrą stronę.

I są chwile zmęczenia. Kiedy Ktoś kto "dostał ode mnie kosza" założył, że jeśli kilka miesięcy temu byłam mocno zauroczona innym Ktosiem, to teraz na bank jesteśmy razem, szczęśliwi i radośni, bo to przecież tylko jemu się nie układa, on biedny ma pecha a wokół same szczęśliwe pary. Trafione jak kulą w płot. "Ucałuj go ode mnie" - jak wyrzut sumienia. Pffff.

Może to jednak racja by skupiać się na przyjaźni, a o wchodzeniu w bliższe relacje damsko-męskie nie wchodzić?

Może i chciałabym z tym jednym, jedynym Ktosiem być bliżej, chciałabym, żeby zauważył we mnie kogoś więcej niż znajomą, koleżankę, kumpelę. To chyba jednak nierealne. W każdym razie nie chcę być już tak blisko jak byłam, nie chcę się ze wszystkim niemal do niego zwracać. Trochę dystansu chyba obojgu nam się przyda. Przypomina mi się ten wiersz:


***



Jestem za blisko, żeby mu się śnić.
Nie fruwam nad nim, nie uciekam mu
pod korzeniami drzew. Jestem za blisko.
Nie moim głosem śpiewa ryba w sieci.
Nie z mego palca toczy się pierścionek.
Jestem za blisko. Wielki dom się pali
beze mnie wołającej ratunku. Za blisko,
żeby na moim włosie dzwonił dzwon.
Za blisko, żebym mogła wejść jak gość,
przed którym rozsuwają się ściany.
Już nigdy po raz drugi nie umrę tak lekko,
tak bardzo poza ciałem, tak bezwiednie,
jak niegdyś w jego śnie. Jestem za blisko,
za blisko. Słyszę syk
i widzę połyskliwą łuskę tego słowa,
znieruchomiała w objęciu. On śpi,
w tej chwili dostępniejszy widzianej raz w życiu
kasjerce wędrownego cyrku z jednym lwem
niż mnie leżącej obok.
Teraz to dla niej rośnie w nim dolina
rudolistna, zamknięta ośnieżona górą
w lazurowym powietrzu. Ja jestem za blisko,
żeby mu z nieba spaść. Mój krzyk
mógłby go tylko zbudzić. Biedna,
ograniczona do własnej postaci,
a byłam brzozą, a byłam jaszczurką,
a wychodziłam z czasów i atłasów
mieniąc się kolorami skór. A miałam
łaskę znikania sprzed zdumionych oczu,
co jest bogactwem bogactw. Jestem blisko,
za blisko, żeby mu się śnić.
Wysuwam ramię spod głowy śpiącego,
zdrętwiałe, pełne wyrojonych szpilek.
Na czubku każdej z nich, do przeliczenia,
strąceni siedli anieli.

Wisława Szymborska

No właśnie: nie rzucać, uważać i dbać, dbać.

Tana urocza nalepka widniała na opakowaniu mojej przesyłki, która za pośrednictwem kuriera dotarła do mnie tydzień temu i w tymże momencie umożliwia mi pisanie tutaj. Acz napis aktualny również dla ludzi takich jak ja.

Czasem mam po uszy tej swojej wrażliwości i niepewności, kiedy tak łatwo mnie zadrasnąć.
I bynajmniej nie fizycznie, namacalnie, nieeee w tej dziedzinie to ja jestem mistrzem: ostatnio, przy okazji przygotowań do Półmaratonu jakże zręcznie wbiłam sobie zszywkę w palec. Wskazujący palec prawej ręki, jakem praworęczna. Cóż. Poczułam się nieco jak Śpiąca Królewna, która ukłuła się wrzecionem. Na szczęście nie zasnęłam następnie.

A jedynie pochłonęły mnie przygotowania, rozmowy z ludkami i takie tam :) W ciągu ostatnich dni zdarzyło mi się też zwiedzać Muzeum Marii Skłodowskiej-Curie (nie Curie-Skłodowskiej, wiedzieliście, że to istotna różnica?) i towarzyszyć dzieciom przy budowaniu robotów:)



A powyżej zaproszenie na herbatę. Miło, prawda?

Z informacji innych moja sister już w domu, odwiedzę ją pojutrze, mówiąc ogólnikowo, bywało lepiej.
Na szczęście Młoda (lat naście), czyli moja siostrzenica od powrotu swojej mamy do domu wróciła do lepszego samopoczucia. I aktywnie wykorzystuje prezent ode mnie w postaci kominka aromaterapeutycznego i olejków doń.

Napiszę tylko znane od dawna stwierdzenie, że dziwny jest ten świat.

Chyba muszę odpocząć od tego pędu bo mnie diabli wezmą.

Gdzieś zgubiłam część siebie. A może nigdy jej nie miałam? Taka mała lecz istotna część. Jeśli zgubiłam, może ją odnajdę w końcu, jeśli nigdy jej nie miałam (a mieć chcę) to nie pozostaje mi nic innego, jak ją stworzyć, wypracować, pozwolić jej zaistnieć.

Inaczej żaden związek na dłuższą metę nie będzie szczęśliwy i pewne sprawy nie ułożą się w nim tak, jakbym tego chciała. Może zresztą jest tak, jak Ktoś mi wczorajszego wieczoru powiedział: że może niepotrzebnie coś sobie wmawiam, że coś ze mną nie tak, że jakiś brak mam... co nie zmienia faktu, że staje się on boleśnie realny- bo nawet jeśli sobie to tylko wmówiłam, to w to wierzę i to staje się moją rzeczywistością.

A tak bardzo bym chciała, żeby było pozytywnie.

I ta stałość, ciągła obecność, niezmienność i po prostu bycie obok tej jednej osoby, z którą niewątpliwie coś mnie łączy pozytywnego. Cieszę się, że tak jest, bo czasem tak trudno znieść te wszystkie burze, a tych ostatnio nie brak.

Tak bardzo chciałabym napisać, że wszystko OK, że zamiast szpitala zdrowie, ale nie - to byłaby nieprawda.

Bu.

Czekanie. Zawieszenie.



Ostatnie dni: bez netu, bez kompa, bez czasu, szczególnie na sen. Praca do późna.
I tylko wyjście na Niewidzialną Wystawę z Akademią to ten jasny, bardzo pozytywny moment, zwłaszcza kiedy widzi się ten zachwyt w oczach dzieci.
Bąbel? Ja nie jestem bąbel, ja jestem słodziak!

Ktoś mi bliski trafił do szpitala i jak bardzo chciałabym odgonić ponure myśli, rozweselić, podbudować, tak sama mam tego wszystkiego tak mało w sobie. Daję to, co mam, a czasem myślę, że to tak mało, malutko, za mało może.
I moje własne zawirowania, wątpliwości, lęki. To, co na co dzień.

Czekanie na kuriera z tym, co potrzebne by pisać, by działać, ogarniać zdjęcia i móc jakoś istnieć w wirtualnym świecie. Tak, nowy-używany lapek jest już w drodze. 

Nigdy taka nie byłam. Towarzyska, rozchwytywana, dziewczyna, z którą ludzie lubią spędzać czas. 

Wręcz przeciwnie.
Zawsze samotniczka, zakopana po uszy w książkach, rozmarzona, we własnym świecie, uciekająca od rzeczywistości, nieśmiała. Tak jeszcze w liceum, jak i później na studiach, nigdy nie umiałam się odnaleźć w większej niż kilkuosobowej grupie ludzi. Wolałam czytać, pływać samotnie, chodzić na długie spacery i większość czasu spędzać sama, albo tylko z jedną osobą. Nawet jeśli później coś się zmieniło i chciałam więcej czasu spędzać z ludźmi, to raczej oni niekoniecznie pragnęli mojego towarzystwa. Bolało.

A jednak to ta sama Margerytka ciągle gdzieś biegnie,to ją znajomi zagadują o spotkanie i piszą: no ej, tyle czasu się nie widziałyśmy, kiedy się w końcu spotkamy? Chodźmy na kawę, chodźmy porobić zdjęcia, będziesz na tym spotkaniu w piątek, prawda? I to ta sama Margerytka chce się z owymi ludkami spotkać, chce spędzać z nimi czas, a tym, z którymi nie chce- raczej go nie spędza, jeśli nie musi. I ta sama Margerytka najpierw umówiwszy się tylko na chwilę z koleżanką, spędziła czas z nią, ze wspólnym kolegą i jeszcze jedną koleżanką, z którą to nawijała do godzin już właściwie porannych. I ta sama na imprezie akademiowej ogólnoregionalnej co chwila zagadywała kogoś, kogo dawno nie widziała. A nawet, co więcej, rozmawiała w najlepsze z kimś, kogo dotąd nie znała a chciała poznać bliżej. Dawniej - nierealne!

Nosi mnie i momentami sama siebie nie poznaję. A wszystko to przez ostatni rok.
Od mojego pierwszego udziału w biegowej imprezie Fundacji Maraton Warszawski, w Półmaratonie właśnie. Na początku nie znałam właściwie nikogo poza Mi. No więc zagadywałam, rozmawiałam, zapraszaliśmy się nawzajem na fb. Teraz, kiedy się pojawiam na którymś biegów, słyszę: o jak miło cię widzieć. I sama też to mówię i piszę po wielokroć. Później jeszcze Zjazd Regionów Akademii Przyszłości, moje otwarcie się (bo w końcu byłam w nieznanym mi mieście, wśród nieznanych mi ludzi, a zadania do wykonania mieliśmy wspólne i wspólny czas na integrację) i dalej to już jakoś samo poszło. Plus nowa praca, nowe mieszkanie, góry.

Chwilami czuję się jakby niepewnie jako ta nowa ja. Jest mi fajnie, coraz rzadziej mam myśli, że "ej, przecież... nie zasługuję..." Coraz rzadziej usiłuję być idealna, perfekcyjna i w ogóle. Choć dalej szczególnie bliskie jest mi to, o czym napisała Mar:

ambicja

I ta wiosna jakoś mnie nastraja optymistycznie. A słońce działa jak narkotyk, w połączeniu z czekoladą to mieszanka piorunująca, zdarza mi się iść do pracy i nucić, uśmiechać się ot tak i jakoś tak bardziej wierzyć we własną wartość.

Szalone pomysły? I na nie jest czas i miejsce :)

A tytuł dzisiejszej notki wzięty z napisu na murze, jaka szkoda, że padł mi telefon, bo miałam chęć zrobić zdjęcie:) Ten dzisiejszy wieczór taki był wiosenny i magiczny :) A spacer na piechotę przez miasto, samotny - jeszcze bardziej magiczny :) (bo czasem i tym, co towarzyscy, potrzeba chwili samotności)

Wiosna, czas zmian...



Czasem mam wrażenie, że okoliczności mnie zmuszają do wyboru jednej z opcji. A niekiedy nawet więcej: do odrzucenia czegoś, co było dotąd i pójścia w zupełnie inną stronę. Zmiany. Może mam do nich mniej niechęci niż dawniej, acz dalej nie są tym, co Tygrysy lubią najbardziej.

Mus mi zmienić lapka bo jak się rozsypie to nie będzie ani dostępu do netu, ani pisania bloga, ani fesjbuka. Pisania relacji z wydarzeń również. Póki co trwa kopiowanie danych na wszelki wielki (dobrze, że mam dokąd), gorączkowe rozglądanie się na Alledrogo i szukanie rad. Pffff, szlag by to.

No a nowy grafik pracowy był bardzo motywujący. Do szukania nowej pracy. I proszę, jak mi ktoś napisze, że z pracą teraz ciężko, że sytuacja na rynku pracy, bezrobocie i w ogóle to żebym się cieszyła z tego co mam, to... nie ręczę za siebie. OK, już tyle razy te informacje słyszałam, że wiem. A mimo to JAKOŚ ludzie zmieniają pracę, znajdują i jest OK więc twierdzę że mi też się uda.

I akademiowo. Jutro mam spotkanie, na którym chcę pogadać i moich szalonych planach. Zmiany, ambitne plany, nawet nie wiem czy realne i czy... tego właśnie chcę? Ciągle mam jeszcze czas na decyzję, czas by przemyśleć i zdecydować. Czas, by pogadać z moim liderem zespołu, bo jak to już ustaliłam sama ze sobą... nic bez jego wiedzy. Cieszę się, że są ludzie, z którymi chce się pracować. Którzy zarażają swoim optymizmem i entuzjazmem.

I staranie się, by nie zniszczyć czegoś ważnego i kruchego, dlaczego tak często mam ochotę zwiać bo 'jest za dobrze'? Czy jeśli jest OK, to może być tylko sen, iluzja, coś co się zaraz skończy? I za wszelką cenę nie, nie powiem, że tęskniłam, że brakowało mi zwariowanych i miłych smsów przez weekend.

Czasem aż chce się powiedzieć, że nie chcę się przywiązywać, nie chcę zaufać, polubić i być blisko, że zdecydowanie łatwiej by było mieć w każdym momencie możliwość odejścia, nie tylko fizyczną, realną ale i tą emocjonalną: że mogę odejść ot tak, z dnia na dzień i nie czuć bólu. Może i tak byłoby łatwiej, ale życie w ten sposób byłoby .... puste. Nawet jeśli chwilami przychodzi lęk, budzą się strachy i jest marnie. To mija w końcu. Minie.

W MARCU

Już nie trzeba oswajać kamieni
Kwiaty znają te magię
lepiej niż ręce.
wystarczy zapatrzeć się w ptaki
i niebo nie zdąży nas przemilczeć.

Przestrzeń konkretnieje z naszym wzrostem.
Między nami krew i chleb.
I mistyczny szum morza.
Skały całe w znakach.
Z nich horoskop dnia.

Nikos Chadzinikolau

Wczoraj mnóstwo entuzjazmu, basen po raz pierwszy od dawna, wysiłek dla endorfin i miłe rozmowy. Niespodziewane spotkanie z koleżanką, które przerodziło się w Akademiowe spotkanie. No tak nie tylko akademiowe. Rozmowy do nocy z Pa. Pozytywnie, fajnie.

A dziś szukanie wiosny, powyżej efekt. I bibliotek zwiedzanie znów.

Smętnie jakoś.

Niby to słońce dało tyle zapału a wieczorem dopadł taki mały, tyci smutek, bo ktoś wyciągnął moje strachy, bo ktoś może chciał dobrze, ale to tak, jakby rozraził niezagojoną ranę. Wczoraj, a ja dziś o tym jeszcze myślę.

Minie.

I zmian na blogu będzie kilka, nie obejdzie się :)