Dawno temu porzuciłam kogoś, coś, czego nie wolno było porzucać...

Co się może zdarzyć, kiedy człowiekowi przydarza się coś tak pozytywnego, że aż ciężko mu uwierzyć, że to nie sen, a jeśli nawet nie... to że nie skończy się bardzo szybko?

Najprościej jest... uciec. To boli, ale jeśli człowiek bardziej się boi że straci kiedyś swoje szczęście?

Przypomina mi to cytat z pewnej książki (znów Murakami!):

Dawno temu porzuciłam kogoś, coś, czego nie wolno było porzucać. – mówi pani Saeki. – Coś, co najbardziej kochałam. Bałam się to utracić. Dlatego musiałam sama odejść. Uważałam, że lepiej odejść, niż żeby miało mi zostać odebrane albo z jakiejś przyczyny zniknęło. Oczywiście, był też gniew, którego nie dało się złagodzić. Ale to była pomyłka. Nie wolno było tego pod żadnym pozorem porzucać.[1]

Tak się chwilami czuję. Tylko, że tym razem nie chcę uciekać. Chcę za to dać się temu wiosennemu ciepełku rozwinąć w sercu... Na powrót strachów pomaga mi szczerość w mówieniu o tym, co czuję. Kiedy coś strasznego nazywam, staje się jakby mniejsze. Rozpływa się.

Kilka wymienionych esemesów sprawia, że się uśmiecham. Krótka wymiana zdań, kilka słów a ja mam wrażenie, jakby wędrowało między nami ciepło. Uśmiecham się. Strachy topnieją jak bałwan ze śniegu na wiosnę.

Boję się zapeszyć, ale chyba naprawdę udało mi się zmienić swoje strachy w sprzymierzeńców.

---

[1] Haruki Murakami: Kafka nad morzem, Warszawa 2007, s. 589.