"bo jeśli jest coś o co warto się bić to spokój zwykłych dni"

Zawsze pociągały mnie skrajne emocje, albo było super, albo dołek... zazwyczaj. I wydawało mi się, że właśnie wtedy życie jest takie pełne, intensywne i w ogóle super.

Dopiero z czasem trochę zmieniłam podejście, chyba dojrzałam?
No bo ileż można żyć stale na skrajnościach, albo super, albo do bani? To bynajmniej nie jest przejaw zdrowia psychicznego, a niedojrzałości- zapewne (w niektórych przypadkach nawet więcej...)

A jak jest teraz?

Cenię sobie entuzjazm, zapał, dni pełne energii, działania i ruchu. I radość z życia, euforię, radość i dobry humor. Wiem jednak, że nie będą trwać wiecznie.

Doceniam złe chwile, smutek i złość, wszystko to, co nazywamy dołkami, negatywnymi emocjami- to się po prostu zdarza, bywało, bywa i będzie. I wcześniej czy później minie. Jest źle, będzie lepiej. 

Cenię sobie spokój, stan równowagi, chwile tylko dla mnie, czas na zastanowienie się, pomyślenie, refleksję.

I tak jest OK- równowagę cenię sobie najbardziej :)

I polecam tekst Happyholic o tym, czy warto pracować nad byciem szczęśliwym i jaki to ma sens (jeśli w ogóle ma) w obliczu mniejszych i większych życiowych katastrof :)