Margerytkowo

Odwiedziłam wczoraj mury mojej uczelni. Po wielu miesiącach odwiedziłam swój wydział i ... wyszłam z niego z tym, co już czas jakiś tam na mnie czekało.

I dziwnie mi. Bo przecież od obrony minęło już tyle miesięcy, miałam więc czas oswoić się z myślą, że skończyłam studia, napisałam pracę magisterską, obroniłam ją, zamykając jakiś rozdział w życiu. Więc skąd tak nagle jakaś melancholia, bo trzymam w ręku swój dyplom, suplement, świadectwo dojrzałości, indeks i zdjęcia zrobione latem tuż po maturze?

Przecież tyle razy bałam się, że zawalę te studia, że nie dam rady. Bywały chwile, kiedy nawet nie wiem, skąd brałam siłę, by iść dalej. Kiedy Mama była chora i po jej śmierci - nie wiem, jak znajdywałam siłę, by chodzić na zajęcia, czytać, zaliczać egzaminy. Ani wtedy, gdy ktoś, kto był mi bliski, zniknął z mojego życia. Wtedy, kiedy wwikłałam się w naprawdę pokręcony, niszczący mnie związek i nie umiałam go zakończyć.

Gdyby ktoś oceniał, na ile zasłużyłam na tą 4 jako ocenę tych pięciu lat i 5 z obrony.... Gdyby patrzył pod kątem, jak mocno trzymałam się wytycznych, list lektur i nauki "od-do", nie zasługuję. Gdyby patrzył pod kątem tego, jak wiele wiedzy pochłonęłam, bo prowadziłam własne poszukiwania, ile wartościowych książek przeczytałam, co cennego dał mi ten czas, jak bardzo pracowałam nad sobą i ile nowych umiejętności nabyłam- to zasługuję w 100%.

No i ta świadomość teraz: mogę wziąć tenże dyplom i zacząć coś zupełnie nowego. Zapewne zacznę. Nowy etap.

Jestem z siebie dumna.

Poprawianie sobie humoru za pomocą olejku o zapachu zielonej herbaty, rozgrzanego na kominku, okazało się całkiem skuteczne. Szczególnie kiedy przychodzi wieczór, łapie przeziębienie, laptop mówi: spadaj,a  żarówka w lampce się przepala z głośnym syknięciem. I nie, to jeszcze nie wszystko. Człowiek ma coś, z czym nie umie sobie sam dać rady, usiłuje się kogoś poradzić, tel. odpada bo "nie mogę teraz rozmawiać" a pisanie okazuje się tak niedoskonałe, że z jednego nieporozumienia płynnie wynika następne. Łzy, złość na siebie, złość na drugą osobę.

Całe szczęście że są "Muminki", że jest olejek o zapachu zielonej herbaty i pyszny pleśniowy ser. I sok truskawkowy, który przypomina lato i beztroskie dzieciństwo. I że jest kilka osób, z którymi można się porozumieć niezależnie od wszystkiego. Może to właśnie najważniejsze.

Gdzieś zgubiłam to swoje naiwne przekonanie, że jestem w stanie w pełni wyrazić to co czuję i o czym myślę: pisząc. Choćbym nie wiem jak chciała, jeśli jest to przekaz do kogoś, nie odpowiadam za to, jak zostanę odebrana. A jeśli ta druga osoba jest przekonana, że zrozumiała mnie doskonale, nawet nie zapyta. I się mijamy. Dlatego wolę rozmawiać i wyjaśniać na bieżąco, czuć że mam kontakt, że się rozumiemy, unikamy nieporozumień.

A co jeśli to nie przypadkowe nieporozumienie, tylko ja się po prostu dawniej myliłam, uznając, że ja i Królewicz jesteśmy sobie bliscy i tak, jak ja go chcę zrozumieć, on chce zrozumieć mnie?

Smutno.

Bezruch i spokój - to nie dla mnie.
Lubię, kiedy wokół mnie się dużo dzieje, lubię, kiedy to ja działam, kiedy jestem w ruchu, zmieniam siebie, rzeczywistość, a wokół mnie są pozytywni ludzie.
Oczywiście, chwile spokoju są potrzebne, żeby złapać oddech, odpocząć.
Niniejszym stwierdzam, że przez ostatni czas złapałam oddech i już zaczynam przechodzić do działania.

Szkolenie Kominka: porcja ciekawych informacji i inspiracji.
Zajęcia z moją uczennicą: mega pozytywnie.
Integracyjna impreza z ludkami z Akademii: inspiracji ciąg dalszy, spotkania z ludźmi, których dawno nie widziałam, rozmowy z ludźmi, których dotąd nie znałam. I pomysły, które uświadomiły mi, że jeśli jest problemowa (dla mnie) sytuacja to jest odrobinę więcej niż dwa wyjścia z niej i może nawet z problemowej sytuacji może wyniknąć coś, co zapoczątkuje coś dla mnie twórczego i rozwojowego. Na pewno.

Będzie OK :)

Bywało kiepsko.
Bywa dalej.
Na szczęście jest też dużo pozytywnych chwil i ludzi, którzy są blisko.
I jest Akademia :)
Sama nie wiem, kiedy ni stąd ni zowąd jest już środek tego tygodnia a to znaczy, że: czeka mnie Kominkowe szkolenie, przede mną zajęcia z moją uczennicą, a także tzw. Tutor Party czyli Bal Wolontariusza Akademii...
A ostatnie dni? Opowiem o nich wizualnie:

To jedna z moich bardziej stałych fascynacji czytelniczych: po raz pierwszy sięgnęłam po "Mistrza i Małgorzatę" chyba jeszcze w gimnazjum, na długo przed maturą. Zafascynowałam się. Oczywiście nie wybrałabym innego tematu pracy maturalnej jak takiej, która by się z tą książką wiązała. Przy tej okazji zagłębiłam się nieco w historię powstawania książki, życiorys Bułhakowa i tak dalej... Wsiąkłam po uszy. A teraz?

Zdawać by się mogło, że temat mojej pracy magisterskiej się w ogóle z tym nie wiąże, z całą moją fascynacją. Pomijając już fakt, że studia skończyłam filologiczne, ale bynajmniej nie rusycystyczne. A jednak... tematyka bliska.

Toteż kiedy przypadkiem wpadłam do Empiku i zobaczyłam coś mega, mega, mega a później zobaczyłam cenę... eh. Powiedziałam sobie, że kupiłabym, gdyby chociaż jakaś zniżka, rabat. Oczywiście nie mogłabym się spodziewać, że niespełna dwie godziny później ktoś mi wręczy kupon rabatowy do Empiku na zakup książek, całe 20% zniżki, do wykorzystania do dziś. W efekcie, po wielu perturbacjach, do pewnego Empiku wpadłam na 7 minut przed zamknięciem, znalazłam książkę, nabyłam i... mam.

I tak oto stałam się szczęśliwą posiadaczką TEJŻE książki. Dobijcie mnie.

Już mi się po głowie zaczynają snuć wizje połączenia tego, co w pracy mgr i tego co Bułhakow, możliwości na dalszych studiach i kolejne poszukiwania, zaczytywania się...

Czyli że wracam do siebie? :D

Zbieram się w sobie, podnoszę.
Bywało lepiej, bywało też o wiele gorzej.
Dziś tylko kogoś zacytuję.


Trawa pod moimi stopami
Inne wprowadzenie do terapii Gestalt

Bruno-Paul de Roeck


Przychodzę z daleka. Z miejsca, gdzie "Czy mogę coś dla ciebie zrobić?" oznacza: "Przepełnia mnie lęk. Czy mogę zostać z tobą? Nie zostawiaj mnie!" Złość znajdowała tam wyraz wyłącznie w uprzejmym uśmiechu. Powstrzymywane łzy spływały do mojego wnętrza: gorący prąd, który szukał sobie ujścia poprzez moje gardło lub wtapiał się w żołądek. Naczynie, wypełnione po brzegi zmartwieniami, których nigdy nie ubywało. Tak bardzo tęskniłem za kimś, kto by mnie nie oceniał, że nie miałem już odwagi spojrzeć komukolwiek w oczy. Słowa, które mogłyby mnie zbliżyć do innych ludzi, przestałem wypowiadać nawet w moich myślach. Dłonie, które pragnęły dotykać, stały się sztywne i zimne jak obcęgi, a skóra, tak bardzo tęskniąca za dotykiem, wbrew sobie unikała wszelkiej czułości.


Zwątpienie odgrodziło mnie od świata niczym czarny mur. A jakby tego jeszcze było mało, zacząłem znęcać się nad sobą w jeszcze inny, dużo bardziej bolesny sposób. Winiłem samego siebie za własne przygnębienie. Trwało to latami. Dzień za dniem czyniłem sobie wyrzuty z powodu wszystkich moich nerwic. Poniżałem siebie, karałem, skazywałem na piekło doskonałości pod hasłem: to be the best or not to be... Odbyłem wielką podróż. Nie wiem jednak, czy posunąłem się w niej choćby o mały krok naprzód. Czasem mam wrażenie, że ta niezwykle długa droga, którą podążałem, okazała się okręgiem. Ilekroć drogę tę obierałem, wracałem niezmiennie do punktu wyjścia, który za każdym razem wydawał się leżeć coraz niżej.


Coś jednak uległo zmianie: nie jestem już swoim wrogiem. Mam dla siebie coraz więcej sympatii. Czasami naczynie przepełnia się, a łzy płyną mi po policzkach, ale nie palą już mojego żołądka ani gardła. Często zdobywam się na odwagę spojrzenia ci prosto w oczy, aby zobaczyć w nich ciebie zamiast moich fantazji na twój temat. Czasem moje ręce nie stają się sztywne. Czasem też nie boję się zaufać pieszczotom. Bicz doskonałości stopniowo ustępuje miejsca poczuciu humoru neurotyka, godzącego się na własną niedoskonałość i nie bojącego się odkryć przed światem.

s.29 "Gras unter meinen Füssen", Bruno-Paul de Roeck, Rowohlt Taschenbuch Verlag GmbH, Reinbek bei Hamburg 1985

Książka jeszcze nie wydana w Polsce.


Źródło: STĄD

To nie fair!
Jeszcze jako dzieci biegaliśmy wszędzie we trójkę, jadąc na rowerach na cały głos śpiewaliśmy piosenki, turlaliśmy się z górki, graliśmy w planszówki i zjeżdżaliśmy w góry siana w stodole, ku przerażeniu naszych rodziców.

Moja przyjaciółka, jej młodszy brat i ja.

Nie mieliśmy ostatnio dobrego kontaktu...

Popełnił samobójstwo, jutro, w Walentynki jest jego pogrzeb.
Nikt nie wie czemu tak się stało.

Jak mam iść na pogrzeb, kiedy każdy kolejny boli po wielokroć bardziej, bo przypomina o śmierci Mamy...
A nie pójść nie mogę.

To jedno mogę dla niego zrobić.

Z trudem mi się ostatnio pisze...
Tak tutaj, jak jakiekolwiek maile, dłuższe wiadomości (nie smsy, na szczęście), relacje.
Utkęłam.
Nie jest mi z tym dobrze, ale...

Bardziej by to mnie martwiło, gdyby nie fakt, że coś za coś: ostatnimi czasy o wiele więcej rozmawiam z ludźmi niż mailuję, piszę ... co jest dla mnie teraz bardzo cenne. A myślę że i potrzebne.

Poza tym zapracowanam po uszy.

Dlatego w najbliższym czasie mało mnie tu będzie. Acz na Wasze blogi pewnie będę zaglądać :)

Źle mi dzisiejszego wieczoru.

Ktoś, znając mnie przede wszystkim z bloga, powiedział o mnie coś... co było trafieniem w samo sedno.
Chyba za bardzo chciałabym być perfekcyjna, idealna, taka w sam raz. Nie przypadkiem słucham ostatnio TEGO.

Myślałam o tym, ale nigdy tak trafnie tego nie sprecyzowałam.

Dziś mega miłe spotkanie z Pa. Tęskniłam?

Jutro aktywny dzień.
I wieczór, od tygodnia 'zaklepany' na pogaduchy.
Szczerość? Czy ja jeszcze umiem być szczera w stosunku do kogoś, kogo wiem, że będę spotykać, z kim będę miała coś wspólnego, z kim wiem, że po głupiej rozmowie, wymianie smsów tudzież maili przyjdzie mi się spotkać wcześniej niż za wiele miesięcy bo za tydzień, dwa, trzy, za parę dni?

Chcę.

Przestać dążyć do ideału.
Przestać się zadręczać tym, że w momencie, kiedy sama potrzebuję wsparcia w swoich decyzjach i zmianach, bliskie mi osoby chcą, żebym i ja je wsparła.
I kilka innych...

Chcę pozwolić sobie na to, by po prostu czuć to ciepło, które do mnie dociera... od niedawna.
Może po prostu przyszedł ten moment, kiedy taki mały cud jest możliwy...

Tak mnie dziś znienacka napadło kilka refleksji.



Jako, że sezon zimowy w pełni (czego może nie widać za oknem, bo śnieg już spłynął a powyższe zdjęcie sprzed tygodnia), często słyszę od moich znajomych że albo mają w planach wybrać się na łyżwy, albo właśnie byli :) Jeśli to ta pierwsza możliwość, namawiają również mnie.

Problem jest tego rodzaju, że po raz pierwszy i ostatni byłam na łyżwach trzy lata temu. Nie stało się nic złego. Byłyśmy we trzy, w tym ja najbardziej spanikowana. Przez początkowe chwile 'jeździłam' przyczepiona do bandy, dopóki dziewczyny nie stwierdziły, że koniec, jedna złapała mnie za jedną rękę, druga za drugą i jedziemy na środek. Nie powiem, fajnie było. Później sobie jakoś radziłam. Nie zaliczyłam gleby a właściwie lodu, nie stłukłam się. A jednak nie byłam na lodowisku później.

Ciągle gdzieś mam w pamięci, jak pewnego razu, kiedy miałam lat kilka, poszliśmy z siostrą i bratem na pobliski zamarznięty staw. Z sankami. W jakimś momencie brat kręcił na lodzie saneczkami ze mną i siostrą,a  siostra ostrzegła, że przez chwilę mam się trzymać sama i puściła. A ja... hmmm. Wyrżnęłam nosem o metalowe coś. Krwi cała masa, ryk że masakra i pospieszna ewakuacja do domu. Dobrze to pamiętam.

To już bardziej humorystyczna była moja nauka jazdy na rolkach.

Razu pewnego koleżanka stwierdziła, że mnie nauczy. Skombinowała nawet drugą parę rolek, umówiłyśmy się przy stacji metra gdzie blisko jest fajny park. Pierwsze podejście: rolki na stopy, dajesz! Efekt: leżę na chodniku i śmieję się do łez, Ola stoi nade mną i śmieje się do łez, a ludzie przechodząc, patrzą jak na wariatki. Drugie podejście i kolejne: kawałek OK, gleba zaliczona z uszczerbkiem dla moich czterech liter, spojrzenia starszych pań i panów pełne troski. Wróciłam do domu poobijana i więcej rolek na siebie nie założyłam.

I tak teraz sobie myślę, że naprawdę szkoda, żem taka strachliwa. Oraz, że się pewnych umiejętności nie nabyło w wieku szczenięcym. Szkoda bardzo.

Oj, bo jak się zawezmę, to się jeszcze nauczę.

No co, pływać też nie umiałam :P

Poranek z kawą, wyspana jakoś optymistyczniej patrzę na świat.

Za oknem szaro, na gałęziach drzewa kropelki deszczu, co jakiś czas kropla spada na parapet, bębniąc o blachę.

Na przyszły tydzień szykuje mi się kilka Wiosennych wydarzeń i przez swoje ostatnie zawirowania i zniechęcenia miałam nastawienie: uda mi się je pogodzić z pracą to OK, nie uda się- też OK, "jakoś  mi z tego powodu bardzo wszystko jedno". Oczywiście poza czwartkowym wyjściem, bo mój refleks zadziałał a koleżanka pomogła i tym samym zapewniłam sobie wolny dzień. Ale to nie wszystko bo najwyraźniej, jeśli chodzi o WIOSNĘ to wszystko udaje się idealnie pogodzić, jak nic innego. I dostaję takie zmiany albo wolne, kiedy w gruncie rzeczy jest mi to najbardziej potrzebne - bo potrzeba mi czasu na Akademiowe działania. No i mam.

Chyba nie mam wyjścia i czas mi wyczłapać z moich ponurych nastrojów, w jakie ostatnio wpadam. Zwyczajnie szkoda mi czasu i uciekających możliwości.

A później...

A później będzie już tylko lepiej, nawet jeśli czasem przyjdą gorsze chwile.

Z trudem mi ostatnio przychodzi pisanie. Tutaj, maili.

Zamarzam. Mimo, że przecież odwilż. 

Ciężko przekazać to, co czuję.

Ostatni rok, nieco ponad w pewnym sensie się 'przyczaiłam' przed życiem w pełni. Każda chwila była warta przeżycia, to na pewno, wszystko było potrzebne. Jednak mam wrażenie, że dopiero teraz wychodzę "poza strefę komfortu", poza jakąś granicę, gdzie nie jestem w stanie przewidzieć co się zdarzy.

Ostatnie miesiące, wszystko to, co zdarzyło się od połowy listopada to szaleństwo, jakiś opętany pęd, pozytywny, ale zmian tyle, że czasem chciałoby się zatrzymać, jak kadr, zwolnić klatka po klatce, obejrzeć, zastanowić się. Nie ma tak.

Dlaczego mimo kilku naprawdę złych doświadczeń z mężczyznami, to z nimi łatwiej mi się przyjaźnić, kumplować, rozmawiać? Dlaczego mimo wszystko mężczyźnie łatwiej się zwierzyć, powiedzieć, co boli?

Dlaczego jeśli przyjaźń między kobietą a kobietą to na odległość? Dlaczego o wiele łatwiej być dla siebie, kiedy jest odległość przestrzeni, kiedy coś stale dzieli, kiedy nie można się spotkać ot tak, od niechcenia, umawiając się w ciągu dnia na wieczór?

Dlaczego o wiele łatwiej napisać tutaj co boli, za czym do bólu tęsknię, czego pragnę, o czym marzę i czego chcę? Kiedy rozmawiam o innych, nie o sobie i o tym, co czuję, kiedy na siłę chcę być tą silną, poukładaną i nie posiadającą słabości...

Utknęłam w jakimś momencie. Zapytał mnie ktoś, czy podejmę się pewnego zadania. Odpowiedziałam: OK. A później brnęłam tylko głębiej w swoje strachy, bo nie umiałam się przyznać, że nie wiem, nie robiłam nigdy niczego podobnego i najzwyczajniej na świecie boję się coś schrzanić. Bo nie umiałam się przyznać, że się boję. Czego mogłam się bać?

Tego, że zostanę źle zrozumiana.

Bo kiedy wszystko się układa fajnie, a ktoś nagle chowa się za murem, przyznacie, że nie jest to naturalna i zrozumiała reakcja. Bo kiedy ktoś sprawia wrażenie, jakby nie podobało mi się to, co dzieje się wokół niego, niby mówi, że super, a brzmi to jakoś nieprawdziwie... nie czulibyście się dziwnie, jeśli wiele zaangażowaliście właśnie w to, żeby było super? Bo kiedy ktoś ma świetne pomysły, którymi się chętnie dzieli, jest pełen entuzjazmu a później zaczyna się wycofywać a w końcu zupełnie milknie na tydzień to nie jest nieco dziwne?

Nie mogę oczekiwać, że ktoś, kto mnie bardzo mało zna, pomyśli: OK, wszystko w porządku, zapewne ta osoba po prosu potrzebuje czasu, ma swoje powody, wróci. Chyba nawet nie mogę oczekiwać, że ktoś będzie usiłował mnie zrozumieć, kiedy ja nie zrobię tego pierwszego kroku.

Znam kogoś bardzo słabo, w tym krótkim czasie zdążyłam mocno polubić a zamiast myśleć o tym, co pozytywne, już na wyrost zaczynam się bać, że mogę stracić...

Jeśli ktoś jest dla mnie tak ciepły i serdeczny ot tak, bez jakiegoś szczególnego powodu, mam ochotę uciec. Bo uświadamia mi to, jak wiele straciłam przez ostatnie miesiące a być może i lata, jak wiele straciłam, dystansując się. Jak wiele przez odległość, przez własne strachy, przez durne zbiegi okoliczności. Aż czasem na tą troskę i szczere zainteresowanie chciałoby się odpowiedzieć: zostaw, nie chcę, nie chcę znów cierpieć tylko dlatego, że cię polubię a ty odejdziesz, wszyscy odchodzą, jedni do innych, inni do czegoś innego, jeszcze inni poza granicę życia ... Nie chcę, rozumiesz? Jeśli mam cierpieć to wolę teraz, zostaw mnie zanim cię polubię i zanim to stanie się dla mnie ważne że jesteś. Może już zresztą za późno...

A mimo tego wszystkiego wyszłam poza ten strach, poza obawy jak zostanę odebrana. Ryzykuję, że ta druga osoba zobaczy mnie bez maski Zosi-Samosi, nie Margerytkę zawsze-świetnie-sobie-radzącą, nie-okazującą-emocji...

Nie wiem co z tego wyniknie. Mam tydzień żeby się zebrać w sobie, przemyśleć, poukładać, a za tydzień się spotkamy.

I jakoś mi teraz spokojniej.

Postanowiłam nadrobić zaległości czytelnicze i tym samym wypożyczyłam sobie z biblioteki "Alicję w Krainie Czarów" L. Carrolla i "Smutek" C.S. Lewisa. A w planach mam Muminki :) Coś mi brak klasyki, chyba faktycznie niektórych rzeczy nie wypada nie znać, zwłaszcza kiedy człowiek na każdym kroku wpada na odniesienia do nich, a niekiedy- sam do nich nawiązuje :)

"Norwegian Wood" Murakamiego, które po wielokroć odsuwałam od siebie, sądząc, że nie przypadnie mi do gustu, okazało się książką tegoż autora, która najmocniej zapadnie mi w pamięć. Oczywiście poza "Sputnikiem Sweetheart" :)

Po dniach, a właściwie popołudniach i wieczorach spędzanych przede wszystkim w pracy w końcu kilka chwil oddechu, ale czy odpoczynku? Praca pracą, ale ... no tak, mam trochę innych rzeczy do zrobienia ;)

Za oknem biały puch, kiedy wychodzę, opatulam się jak mogę, żeby tylko nie zmarznąć, ograniczam do minimum swoją aktywność na zewnątrz, chociaż zdarzyło mi się pójść w słoneczny dzień do parku, zrobić kilka śnieżnych zdjęć i pozachwycać się (wyjątkowo) pięknem zimy.

Najchętniej przespałabym zimę, albo chociaż te dni najbliższe... zaszyła się ewentualnie z książką, kubkiem kawy z mlekiem i ciachem... żeby nie myśleć o problematycznych, drażliwych kwestiach. Nie da się tak, a szkoda. Albo: może to i lepiej :)

Idę pracować w domu, szukać odpowiedzi na trudne pytania i czytać, czytać, nade wszystko, a wieczór będzie miły i spędzony w babskim towarzystwie, dość dawno nie widzianym :)

A tego słucham właśnie:)

Sama nie wiem, czy nie za bardzo to wszystko komplikuję.

Po tym, jak wiele miesięcy temu napisałam pewnemu Ktosiowi, że nie umiem mu zaufać nawet w drobnych sprawach, tylko dlatego, że jest mężczyzną, napisałam mu, że czuję się bezpiecznie przy nim. Odkrywając, że do kogoś innego nie mam zaufania aż takiego, odkryłam że przez te miesiące zmieniło się moje nastawienie.

Moje życie zmienia się na pozytywniejsze jeszcze niż było, a ja... boję się. Strachy przychodzą, wracają demony.

Wątpię nawet w pisanie bloga. Wątpię w siebie.

W siebie chyba najbardziej.

A jednocześnie mam poczucie, że się rozdrabniam na wszystko, nie wiem jak to pogodzić z moimi marzeniami o w miarę poukładanym życiu, ze wszystkim co dla mnie ważne.

Wczoraj nas poniosło z akademiowymi dziećmi na Niewidzialną Wystawę.


Duuużo wrażeń. Uwierzycie, że przez resztę dnia tak bardzo, bardzo często zdarzało mi się zagapić na coś, na kolor, światło, połysk czegoś - i pomyśleć: kurczę, a jakbym nie mogła tego widzieć, gdyby zamiast tego otaczała mnie nieprzenikniona ciemność? Zawsze i wszędzie? Że mogłabym wpadać na wszystko, nie wiedząc na co i kogo wpadam?

Na samym początku byłam kompletnie spanikowana: kompletna ciemność sprawia, że człowiek traci zupełnie jakiekolwiek punkty odniesienia dla wzroku. Gdyby nie ciekawość, zrezygnowałabym. Ale poszłam dalej i warto było. Niesamowicie.

I to wpadanie na siebie, niechęć, by puścić czyjąś dłoń, kiedy wiedziałam kogo to dłoń, pytania w ciemności "To ty?" i skupienie większe niż kiedykolwiek na głosie, na sposobie mówienia, tonie, tym, co ze sobą zdawał się nieść. I dotyk jako jedyna droga by wiedzieć, na kogo się wpadło.

...mówiłeś niższym, jakby cieplejszym tonem, może trochę ciszej