Margerytkowo

Aż kusi by zacytować klasyka: coś się kończy, coś się zaczyna.



I nie wiadomo za bardzo, jakie to "nowe" będzie, na razie jednak staram się patrzeć w przyszłość z optymizmem.

Trzymajcie kciuki w każdym razie, oby było jak najlepiej.


Kiedy mówisz

Początkowo wyglądał zgoła inaczej, ale naszło mnie na przeróbki.
A właściwie było to robienie zupełnie od nowa.
I tak oto powstał komplet biżu, który mam zamiar przywdziać na zbliżający się ślub mojego kuzyna.
Tadam!

Dlaczego czasami tak trudno jest rozmawiać? Zamiast prośby o wyjaśnienia serwujemy chłodne spojrzenia. Zamiast żartu - milczenie. Potrzebujemy rozmowy jak dobrego jedzenia, a dobrowolnie wybieramy emocjonalna anoreksję. W środku wszystko krzyczy: mów do mnie! obejmij mnie! kochaj mnie! a jedyne co wychodzi z naszych ust, to słowa nie mające żadnego znaczenia. 
— Jarosław Borszewicz




Ostatnio zastanowiło mnie, że choć jest tak bardzo OK, zaczęłam się jakby zamykać w sobie.
Fochanie się na telefon, zapominanie by odpisać/oddzwonić, unikanie pewnych tematów w rozmowie...

Mając wokół siebie ludzi, którym wiem, że mogę zaufać, zaczęłam uciekać w swój mały, własny świat. Nie na taką skalę jak dawniej, ale zapaliła mi się w głowie żółta lampka, takie małe ostrzeżenie. Przecież wiem, że nie chcę tak. Na trochę, by złapać oddech- tak. Na dłuższą metę... nie.

Czasem więc, chociaż nie bardzo mam taką chęć, trochę na przekór sobie idę się z kimś spotkać, dzwonię albo piszę. I choć na początku z oporami, później się z tego cieszę. Dbając jednak o czas tylko dla siebie i taką... strefę ciszy.

Są przecież ludzie z którymi mogłabym przegadać całe godziny i nie miałabym dość. Możemy się nie widzieć całe wieki, ale jak się spotkamy to jest tak jakby minęło zaledwie parę dni. To jest piękne.

A jednocześnie tak trudno czasem odpuścić, pozwolić komuś wykonać kolejny ruch, zaczekać na telefon a nie dzwonić, zaczekać na odpowiedź na wiadomość... Tak trudno zaufać, choć intuicja mówi, że można, ale rozum swoje, jak to rozum.

Nie przyszłoby mi do głowy, że czasem najtrudniejsze jest nie działanie, a powstrzymanie się od działania, wyluzowanie i zatrzymanie się na chwilę... A jednak, tak właśnie jest.

Znalazł się też pomysł na maleńkie kolczyki, wkręty.
W końcu znalazło zastosowanie małe pudełeczko po biżuterii z gąbką w środku.




Jak Wam się podoba?  :)

Od jakiegoś czasu byłam święcie przekonana, że jeśli mam jakieś przykre doświadczenia za sobą, to najlepiej mnie zrozumieją ci, którzy mieli podobne doświadczenia.

A później stwierdziłam, że niekoniecznie.

Szczególnie kiedy najwięcej ciepła, wsparcia i zrozumienia "dostawałam" od ludzi, którzy nie mieli w życiu pod górkę aż tak mocno, którzy w rodzinnym domu zostali otoczeni ciepłem i zrozumieniem, z dzieciństwem może nie idealnym (nie wierzę w idealne rodziny, w których WSZYSTKO jest OK), ale dającym siłę na dorosłe życie i taki kapitał, którego wartości nie sposób przecenić.

Wydawało mi się kiedyś, że to niemożliwe: jak ktoś, kto miał względnie szczęśliwe dzieciństwo może zrozumieć kogoś, kto od samego początku miał pod górkę?

Wydawało mi się, że nikt mnie nie zrozumie tak dobrze, jak osoba, którą spotkało dokładnie to samo co mnie.

Okazało się, że w obu przypadkach się boleśnie myliłam.

Z pustego i Salomon nie naleje, jak mówią. A ten życiowy spokój i empatia pomagają odnaleźć coś takiego w sobie samym... Pozwalają jakby się ogrzać w czyimś cieple i pomagają odnaleźć w sobie siłę i jakiś taki życiowy rozpęd.

Spotykam czasem ludzi, z których wręcz emanuje taki właśnie życiowy spokój i optymizm, na których patrzę i po prostu wiem, że mają w sobie mnóstwo empatii, ale też umieją jasno wyznaczać granice, bo znają swoją wartość i nie pozwolą, by ktokolwiek ją umniejszał. Nie chcę przez to powiedzieć, że nie mają problemów: owszem, mają, jak każdy. Czasem to co złe, pogrążyło ich na pewien czas w rozpaczy, smutku czy przygnębieniu, ale wyszli przez to silniejsi i teraz tym bardziej są w stanie zrozumieć tych, którym życie podłożyło nogę. I może i do nich ktoś kiedyś wyciągnął pomocną dłoń kiedy tego najbardziej potrzebowali, więc nie widzą powodu, by mieli tego samego odmówić komuś, kto cierpi.

Tak sobie chwilami myślę: zwolnij, życie.

Przecież jest ok, wszystko idzie do przodu, zmienia się i ewaluuje, zdecydowanie na lepsze. A ja? Cóż, trochę marudzę.

Zwariowane chwile, kiedy do późna w noc wymieniam z moim "nowo-odnalezionym bratem bliźniakiem" (tak to sobie tłumaczę, w rzeczywistości chodzi o mojego brata ciotecznego, a jeśli chcieć być dokładnym to stryjecznego) nutki, które później zapadają w myśli i przez cały dzień je nucę...

Zwariowane chwile, kiedy mi ucieka autobus i wpadam do następnego, który podjechał, by po trzech przystankach wpadł na mnie Królik, wpadając dokładnie w drzwi, przy któych stoję, a zarazem żebyśmy się oboje wpakowali w nieziemski korek z którego nie da się zbyt łatwo wybrnąć (ach ten spalony most).

Bieganie tu i tam, spotkania z ludźmi i zachwycanie się wiosną.

I ta książka, która po naprawdę długim oczekiwaniu wpadła mi w końcu w ręce: "Mistrz i Małgorzata"- ale jakie wydanie: z zaznaczonymi na czerwono ingerencjami cenzury! No po prostu marzenie.

Zdjęcia wiosenne w Parku Skaryszewskim i te obłędne zapachy kwitnących drzew, po prostu odlot!

A wiecie co, tymczasem ja bym najchętniej zakopała się po uszy pod kołdrą i przeczekała trochę bo momentami to jakby nie wierzę, że aż tyle dobrego na raz... to nie sen.

I paradoksalnie, różne rzeczo odkładam na później, zwlekam aż mi nieswojo...

Chyba potrzebuję więcej czasu na to wszystko.

Chwilami mam wrażenie, że mimo tej całej pozytywności nieco zamknęłam się w sobie.

Wracam do domu, słuchawki na uszy i mnóstwo myśli w głowie.

Choć może akurat teraz jest mi to zwyczajnie niezbędne: by znaleźć równowagę dla tych wszystkich zaskakujących, choć pozytywnych emocji, rozważyć pewne rzeczy w sobie, pomyśleć na spokojnie, jakoś to wszystko w sobie scalić, poczuć, że to rzeczywiście moje.

A czasem... pomyśleć co wybrać i w którą stronę pójść, zastanowić się czy warto reagować aż tak gwałtownie, a czasem... by nie udawać w nieskończoność silnej i niezależnej Zosi-Samosi.

A później wychodzę i działam, choć czasem idzie mozolnie. I każdy dzień choć taki podobny, jest inny, bo coś się powoli zmienia i nie mam wątpliwości: zmienia się na lepsze.

Jednak to bezcenne mieć swoje wspomnienia w całości.
Jakoś łatwiej wtedy złapać równowagę, kiedy ma się te punkty odniesienia w postaci wspomnień...

Jest dobrze. Coraz lepiej.



Choć czasem nie bardzo wiem, jak na to wszystko, co się ostatnio w moim życiu zaczęło dziać - znaleźć miejsce w moim sercu.

Dla chwil spędzonych w pewnym mieście, mierzonym naszymi krokami, w wiosenny wieczór, kiedy zachodzące słońce ozłacało je swymi promieniami. Chwil nad kawą i czekoladą, wypełnionych mnóstwem słów tak bardzo oczekiwanych a jednocześnie zaskakujących tak bardzo, bo przecież ile może być aż takich zbiegów okoliczności. Chwil spędzonych na przyrządzaniu kolacji we trójkę, mądrych i zabawnych wymian zdań, poglądów, pomysłów na wszystko co możliwe...

W końcu dla chwil w różnych miejscach, z różnymi ludźmi, a czasem zgoła samotnych, ale pełnych spokoju i na nowo odnalezionej równowagi.

Dla chwil przy trzaskającym wesoło ogniu w kominku i świecach, przepełnionych spokojem, uśmiechem, przeplatanych niekiedy słowami pełnymi nieustannego zadziwienia, że jak to możliwe, by mogło nas łączyć tak wiele... przeplatane niekiedy milczeniem- tak dla równiwagi.

Chwil smakujących kawą o poranku i kanapkami "no przecież nie wyjdziesz z domu głodna".

Chwil pożegnania na dworcu...

A później rozmów przez telefon, smsów i wiadomości na fb.

I jeśli brzmi to tak, jakbym się zakochała, to owszem. Ale w życiu i figlach, jakie potrafi spłatać, zaskoczeniach, które potrafi zgotować, przeplatając w najmniej spodziewany sposób śmierć z życiem a smutek z radością, a gorycz uzupełniając słodyczą dla równowagi smaku.

I jeśli czegoś teraz pragnę to jedynie tego, by moje życie dalej podążało w takim właśnie kierunku jak to się dzieje od początku kwietnia...

Bywa, że wznosimy wokół siebie mury, budujemy je długo i mozolnie i sądzimy, że są bardzo mocne. Jednak potem zjawia się ktoś i obala je zwykłym dotknięciem lub tchnieniem oddechu.

Deb Caletti

Dopada mnie niespodziewanie, kiedy uważałam, że już mnie nie dotyczy.



Nie widziałam cię już od miesiąca.
I nic. Jestem może bledsza,
Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca,
Lecz widać można żyć bez powietrza...
(M. Pawlikowska-Jasnorzewska)

A tu nagle: łup! Jakiś zapach, który nadleciał niespodziewanie, widok czegoś znajomego, miejsce, gdzie się bywało razem. I spokój wypracowywany z takim uporem, krok po kroku, nagle diabli biorą. Uparcie powtarzam sobie, żeby nie myśleć, ale tęsknota wraca jak upierdliwy komar, który bzyczy nad głową i wiesz, że zaraz utnie, nie da się nie myśleć o irytującym swędzeniu, nie da się nie podrapać i będziesz myśleć tylko o tym, żeby odleciał w cholerę z tym swoim bzyczeniem.

Ta wiosna nie daje mi spokoju, nie daje nie myśleć, zapomnieć. 

Przetrwałam wiele tygodni złości na kogoś, niechęci, rozżalenia. Nie myślałam o nim, wypoczęłam, zajęłam się sobą i swoimi pasjami. Uśmiechałam się, spędzając czas z bliskimi, robiłam zdjęcia zachwycającym początkom wiosny, cieszyłam się jak dziecko.

Pękłam po pewnej sprzeczce z kimś mi bliskim.

Dlaczego mimo wszystko, mimo tego, co złe dalej tej samej osobie jestem w stanie zaufać jednej osobie i powierzyć jej sekret, którego nie zna nikt inny? Bo wiem, że nie wygada, wiem, że zrozumie, ja to po prostu wiem?

I sama nie wiem po co, wśród zdjęć wywołanych dorzucone to jedno: na jednej z imprez, jedyna chwila uchwycona w kadrze: blisko siebie, objęci, na twarzach jakaś łagodność, coś wspólnego. Zdjęcie schowane do albumu, włożone w lukę, która na nie czekała. Zdjęcie- wspomnienie.

I czasem aż by się chciało podzielić jakimś żartem, drobnostką, którą tylko ta osoba zrozumie, choć nawet teraz jest na to za wcześnie. Kto jednak wie, co przyniesie jutro?

I dalej nie wiem, czy do tej jednej osoby ciągnie mnie jakaś chora fascynacja, coś na kształt uzależnienia, czy po prostu ta "dobra" strona naszej znajomości, warta ocalenia? Nie wiem. 

A to, co wiem aż za dobrze: tęsknię jak diabli. Ale do tego się nie przyznam. 

Takie małe wakacje...


Weekend z dala od codzienności. Choć to około 100 km od mojego miasta, miałam wrażenie, że o wiele więcej. Ale to tak na plus, zawsze to miło oderwać się od rzeczywistości, codzienności, spotkać się z ludźmi, których się całe wieki nie widziało.

Właściwie to weekend z dawno nie widzianą, choć bliską rodziną. Ale miałam też czas spotkać się z bliską mi koleżanką, która od nieco ponad roku mieszka i pracuje w tym samym mieście.

I wiecie co, zaskoczyło mnie jedno. Mianowicie że byłam w stanie na dwa magiczne dni zapomnieć o swoich strachach, obawach i wątpliwościach i cieszyć się tym, co było.

Inna rzecz, że zwiedzanie prawie mi nieznanego miasta z kimś, kto umie po nim oprowadzać, rozmowy o wszystkim i powtarzające się: no co Ty, ja miałam/miałem tak samo... patrzenie nocą na gwiazdy, wdychanie wieczornego zapachu wiosny, picie w niedzielny poranek kawy na słonecznym tarasie, rozmowy do późna przy kominku rzucającym ciepłe światło dopalających się drewien... -w takich okolicznościach ciężko nie oderwać się od codzienności, niezależnie jaka by była.

Ale z każdej, najmilszej nawet podróży trzeba kiedyś wrócić, więc wróciłam... i powoli się "rozkręcam", działając.

Jestem ostatnio na takim etapie swojego życia, że zaczynam bardziej wyraziście dostrzegać własne błędy, które popełniłam w relacjach z innymi ludźmi. Widzę swoje słabostki, nieuczciwości, rzeczy, które robiłam pokrętnie, choć sensowniej byłoby po prostu rozmawiać otwarcie, zdobyć się na szczerość... Widzę swoje nie w porządku zagrania. Widzę przegapione szanse i te momenty, kiedy jeszcze można było coś uratować a chwilę później wszystko szło już w zupełnie inną stronę.

A czasem po prostu widzę, że warto byłoby wyluzować, odpuścić... zaufać i nie walczyć o coś. Pozwolić sobie na słabość i pokazanie drugiej osobie, że wcale nie jestem taka silna, samowystarczalna i w ogóle. W taki sposób, by kogoś nie przytłoczyć.

Patrzę i myślę intensywnie...

Z jednej strony mam do siebie żal, że było tak, jak było. Ja wiem, że czasu nie da się cofnąć, że to przeszłość, lepiej byłoby przejść nad tym do porządku dziennego i iść dalej. Łatwiej jednak powiedzieć niż zrobić.

Z drugiej strony mam świadomość, że skoro wiele rzeczy w sobie zmieniłam, przepracowałam i już pewnych głupstw nie robię, to z wieloma rzeczami mogę podobnie, byleby z rozsądkiem wybrać na co mam wpływ i co mogę zmienić, a co lepiej po prostu zaakceptować.

Kiedy o tym wszystkim myślę, tak bardzo chciałabym móc wypracować sobie takie podejście: wyciągnąć wnioski z przeszłości, wybaczyć sobie błędy, złe decyzje i własne porażki, mówiąc sobie: zrobiłam to, co wtedy uważałam, za najlepsze, mając taką wiedzę, jaką miałam, na tamten czas to był mój najlepszy możliwy wybór. Może i te "złe" decyzje miały swój sens, może czegoś w ten sposób uniknęłam, może osiągnęłam w ten sposób coś ważnego, czego wtedy nie umiałabym osiągnąć inaczej. Iść dalej, mając w pamięci przeszłość - po to, by w teraźniejszości wybierać lepiej i nie powtarzać starych błędów.

Pamiętaj o wczoraj i stwórz takie dzisiaj, aby jutro było lepsze.

Trochę mi się pozakręcało...

Dużo spraw do przemyślenia, a jak na złość, czas mi biegnie jak szalony, nie wiem jak to tak nagle już - jest właściwie połowa kwietnia, więc zaraz będzie maj. Jak to tak nagle? ;)
Żeby było zabawniej, na początku maja mój kuzyn bierze ślub i w związki z tym też trzeba mi pomyśleć nad sukienką, dodatkami... dobrze chociaż że nie nad tym (już) z kim na owe wesele pójść ;)

Nie wiem kiedy mi czas ucieka, choć w życiu nie powiedziałabym że ucieka mi między palcami. Może to kwestia tego, że dużo się dzieje, praca, mnóstwo życiowych przemyśleń i planów, tworzenie biżu, tworzenie różnych pyszności. I ta nieokiełznana wiosna, jak pięknie się na świecie zrobiło!

Czasem myśli gonią po głowie jak szalone... Czasem dopiero dostrzegam rzeczy w samej sobie, cechy charakteru czy zachowania, których wolałabym nie widzieć, nie mieć. Człowiek patrzy w głąb własnej duszy i myśli: to ja TAKA jestem? Nie chcę...

Choć z dwojga złego lepiej wiedzieć: by mieć możliwość albo zaakceptowania tego, co się w sobie ma, albo pracy nad tym, na miarę swoich możliwości.

Co prawda spokój znika, ale jest jakoś prawdziwiej, realniej... i mam nadzieję, tak na przyszłość: szczęśliwiej.

Wraz z mijającym czasem i kolejnymi doświadczeniami uświadamiam sobie wagę posiadania granic i mówienia o nich jasno.

I bardzo, bardzo doceniam to, jak inni jasno swoje granice określają, mówią o nich i człowiek w kontakcie z nimi wie dobrze na co może sobie pozwolić, a jeśli posunie się za daleko - wie, jaki będzie tego efekt...

I nie mówcie mi, że "każdy powinien wiedzieć", że "są oczywiste zasady..", że "tak SIĘ powinno, a tak SIĘ nie powinno...", że "każdy powinien wiedzieć..."

Nie.

Jeśli nie powiesz jasno, jakie są Twoje oczekiwania, na co się w przyjaźni, koleżeństwie czy związku godzisz, a na co zupełnie nie... To nie dziw się później, że ktoś Ci nie czyta w myślach i nie odkrywa co Ci w głowie siedzi. I nie miej żalu, że Twoje potrzeby nie są zaspokajane, skoro o nich nie mówisz.

Nie ma "ale to przecież oczywiste". Nie ma "przecież tak się robi".

Będę tak mówić i pisać do znudzenia, bo mi zależy, bo mnie obchodzi.
Bo w czyichś oczach widzę własne odbicie, własne lęki, obawy, niepewność i kruchość.
Bo mam nadzieję, że ta druga osoba też dba o naszą przyjaźń, o to, by się nie rozsypała zbyt szybko...

Ale czasem jestem po prostu zmęczona i piszę o tym tutaj...

3. czarno-białe o małym kontraście

9. kadr centralny

10. żabia perspektywa

11. o zmierzchu

13. mała głębia ostrości/makro

19. czarno-białe o dużym kontraście

23. mocne linie w kadrze

26. intensywna obróbka w programie

29. kreatywny dyptyk

1. Paulo Coelho: Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam...

Tak, owszem, zdarza mi się czasem czytać Coelho. Co więcej, kiedyś zdarzało mi się częściej, czytałam go pasjami. A tą akurat książkę postanowiłam sobie nieco odświeżyć po latach, przeczytać ją ot, jeszcze raz. Kiedyś mi się podobała.
Teraz czytałam ją i zastanawiałam się, jak to jest, że nie rozumiem dramatów głównej bohaterki, że nie ogarniam, o co ten cały szum i ogólnie: dużo hałasu o nic.
Przeczytałam, podobało mi się kilka cytatów, a jednak to wszystko miałam wrażenie, jakieś egzaltowane mocno.

2. Mario Vargas Llosa: Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki

Główny bohater spotyka "niegrzeczną dziewczynkę" kiedy ma naście lat i nie ma wtedy bladego pojęcia, że będzie ona znikała z jego życia i pojawiała się w nim przez kolejnych kilkadziesiąt lat, a on pomimo składanych sobie obietnic, za każdym razem przyjmie ją z powrotem. Jak dla mnie świetnie opisana historia uzależniającej relacji, choć czasem mogłaby się wydawać niepawdopodobna, myślę sobie: owszem, takie rzeczy się (niestety) zdarzają.
Mimo wszystko fajnie się czytało, choć zgadzam się ze znajomą, która stwierdziła, że mniej więcej od setnej strony wiedziała jakie będzie zakończenie.

3. Isabel Allende: Ewa Luna

Można by rzec: baśń z tysiąca i jednej nocy. Ewa Luna opowiada zagmatwane, wciągające opowieści, czaruje nimi, uwodzi wręcz.
Zachwyca, przykuwa uwagę, nie pozwala zapomnieć, nie pozwala się oderwać.
Zdecydowanie polecam.

Wczoraj mój blog skończył 4 lata :)

z czeluści netu, nie-moje

Prawie że bym o tym zapomniała...
Nie było jakiejś szczególnie świątecznej atmosfery, świętowania, etc.
Napiszę tylko: cieszę się, że tu jestem, że piszę, że wy jesteście i czytacie a czasem coś naskrobiecie :)

Dziękuję :)