Margerytkowo

Dziwnie się czuję, kiedy widzę, że lato powolutku zmierza ku końcowi: niby wieczory są takie ciepłe, jest pięknie i z reguły słonecznie, wszystko pachnie latem...
A jednak szpaki (albo inne ptaki) sejmikują tuż za moim oknem, nawet mam wrażenie, że powietrze powolutku robi się inne...

Młodzieży i dzieciom został jeszcze miesiąc wakacji, tymczasem ja od jutra zaczynam nową pracę i nawet nie muszę udawać, że idea tego, czym się sama firma zajmuje, też mnie kręci- było nie było, wypożyczanie rowerów w samoobsługowych wypożyczalniach praktykowałam od dawna a teraz będę też po drugiej stronie :)

Powoli nabiera też kształtów moje liderowanie w Akademii w przyszłym roku.

Po wczorajszym podłym humorze wywołanym spięciem z rodzinką został tylko niesmak... i odrobinę gorszy humor.

A jednak... dużo się zmienia.

A zaraz idę na lody z Królikiem tam gdzie jeszcze nigdy nie byłam, mam nadzieję, że wrócę z pozytywnymi wrażeniami.

Zamierzam zacząć bezczelnie twierdzić, że jestem farciarą i generalnie mam w życiu szczęście.
Coś mam wrażenie, że co niektórym w ten sposób podpadnę, ale... cóż.
A było nie było, to że jestem farciarą to przecież prawda.
Nie zamierzam zapominać o rozsądku, ale pozytywne nastawienie- zawsze warto mieć.

Jak choćby z pracą: nie ma to jak 23 lipca skończyć jedną a 29 szkolić się do nowej i zacząć od sierpnia... A żegnając się ze starą pracą, nie miałam absolutnie NIC, poza wysłanymi wcześniej do różnych firm CV, bez odzewu.

Prawda jest taka że nawet po złych doświadczeniach można stwierdzić, że zawsze mogło się z nich wyjść w gorszym stanie, zawsze mogło się zdarzyć więcej złego.

Nie mam ochoty szukać więcej dziury w całym, tkwiąc w przeszłości.

No bez kitu, jest lato!

A tak serio: nic mi nie da zamartwianie się. Ani latem ani o żadnej porze roku, tylko latem to bardziej dotkliwe bo jest tak pięknie.

Przez wiele miesięcy żyłam sobie spokojnie, bez większych życiowych zmian.
Stale to samo mieszkanie, praca, ten sam wolontariat i mniej więcej to samo grono ludzi z którymi spędzałam czas.



A później...

Posypał się laptop, musiałam się rozejrzeć za nowym. Nabywając przy tym umiejętności proszenia innych o pomoc.

Kompletnie zerwałam z kimś kontakt, odświeżając z kolei kontakt z Królikiem- na nowo.

Zakochałam się po uszy i okazało się, że ta sama osoba na której tak mi zależy, nie potrafi być na tyle szczera ze mną, z co ja z nim, niestety.

Po raz drugi popływałam sobie kajakiem, z czego był to pierwszy raz pływania Wisłą, miło wspominam.

Dopiekli mi w pracy, a że to tylko kropelka, która przepełniła czarę, odeszłam. Po dwóch przepracowanych tam latach.

Ni stąd ni zowąd znalazłam nową pracę.

Wróciłam do robienia biżuterii choć w nieco nowej 'odsłonie'.

Skusiła mnie perspektywa pisaków do tkanin użytych na 'nudnie białej', jednolitej koszulce.

W ciągu tego lata mam wrażenie że spróbowałam więcej smaków lodów niż przez większość swojego życia... i to więcej nietypowych smaków.

I w sumie wyszło na to, że kilka nowości powoduje że mam ochotę na więcej- i dobrze :)
Zaczyna mnie kusić mały wypad na początku września w okolice nadmorskie: taki dwa w jednym- wolontariuszowanie na hardkorowym biegu plus pójść sobie nad Bałtyk i wrócić. Czemu by nie?

Naszło mnie na mały spacer...
Okazało się, że jednak na większy, bo jako że zwiał mi jeden autobus, a czekanie na kolejny pół godziny mnie nie zachwycało, więc podjechałam do metra i na Kabaty... zdecydowana do Powsina dojść na piechotę. Las po deszczu (nocą?) pachnie cudnie. I jaka miła odmiana: chłód.
Zacny spacer, po drodze pomogłam obrać właściwy kierunek pewnej starszej pani wędrującej z kijkami do nordic walking w stronę Ogrodu Botanicznego, jak ja.












I dotarłam koniec końców na miejsce.
Gdzie bardziej odpoczywałam, zachwycając się zielenią, słońcem i kwiatami niż robiąc zdjęcia... ponieważ tak jakoś wyszło, że nie podładowałam akumulatorka i .. cóż, szybko się skończył, choć parę fajnych zdjęć zrobiłam. Choć w sumie nie ma tego złego: zrelaksowałam się na maksa w słońcu, poczytałam nieco, zszamałam przygotowany w domu 'obiadek' i pospacerowałam wdychając intensywny zapach sosen, świerków i innych iglastych... (i właśnie dlatego taki gorący dzień jest idealny na takie wędrówki- nigdy iglaste tak intensywnie nie pachną jak w upał, no może jeszcze po deszczu choć to inna bajka).











A i spróbowałam lodów... cynamonowych ze śliwkami i o smaku creme brule :) Mniammmmm...

Wszak jak już kawał czasu temu pisałam Latem dzieją się w moim życiu rzeczy niezwykłe, a to lato wyjątkowo rozświetla mi obecność Królika i jego pomysły, nawet kiedy go nie ma... Ale to lato jest też wyjątkowe jeśli chodzi o smaki. Szczególnie smaki lodów.

zeszłoroczne szamanie lodów, na pewno były imbirowe i na pewno rozmaryn z sezamem, ale co jeszcze- nie pamiętam, jedne moje, drugie Pa

Rzec by można, że lody, ot lody.... A tymczasem łapię się na tym, że tego lata spróbowałam smaków mocno nietypowych: o smaku earl greya (liźnięte Królikowi), burakowych, innego razu różanych, innego ogórkowych i bazylii z cytryną, innego dnia makowych, a jeszcze innego solonego orzecha ziemnego i ryżu z karmelem. A zupełnie gdzie indziej orzechowych z syropem klonowym. Mniam. A w jeszcze innym miejscu maggo+papaya+karmelowe, moja miłość te ostatnie.

To miejsce gdzie można posmakować najdziwniejszych smaków, polecam:

Nie rozumiem...

Niektórzy ludzie pojawiają się w moim życiu i wydaje mi się, że to już "na zawsze" a przynajmniej na długo. Błyskawicznie łapiemy kontakt, oswajamy się. Od razu znaczą dla mnie wiele, wyczuwam w nich bratnią duszę, kogoś, komu można zaufać i wiem, że będę tęsknić, jeśli znikną, nie umiem sobie wyobrazić jak to by było gdyby zniknęli z mojego życia.

A później właśnie znikają. Albo dlatego, że sami tak chcą, albo dlatego, że losy się tak splątały, okoliczności przyrody i takie tam. Albo jeszcze dlatego, że coś nas poróżniło i to ja na przykład nie chcę kontaktu albo ta druga osoba. W końcu mam wrażenie, że właściwie to nawet nie tęsknię, jakoś mi nie brak i sama do siebie mam żal o własną niestałość.

Czasem to faktycznie koniec. A niekiedy... tylko mały epizod. Może czasem takie przerwy są potrzebne?

Nie rozumiem, czemu w moim życiu są ludzie, którzy pojawiają się w nim i 'znikają' a choćby się nie wiem co działo, ich ponowną obecność w swoim życiu witam z ulgą i spokojem, mimo, że na przykład kilka miesięcy temu wręcz ich z tego życia wyrzucałam. I nagle jest OK tylko dlatego że są.

A później siedzę do późna nad piwem w różnych sympatycznych i klimatycznych miejscach, na lodach o różnych dziwnych smakach, albo na nadwiślańskim piasku, albo na kajaku na przykład... stale z tą samą osobą, a sama jego obecność jakoś rozświetla mi to lato i czyni je zgoła miłym.
Nie sądzę bym się zakochała... moje serce jest na to zbyt poobijane.
Jest mi po prostu dobrze.
W końcu jak się kogoś zna prawie trzy lata, to już całkiem sporo?

Tyle o Króliku.

Przypadkiem wpadłam na ten tytuł na czyimś blogu, szukając tam czegoś zgoła innego. Tytuł jak tytuł, ale treść... jak dla mnie bomba.

Najfajniejsze, że temat niby taki bardzo życiowy i konkretny, a czytając książkę uśmiałam się setnie, bo humorystycznie napisana.

Czas by było wbić sobie ją do głowy, bo za łatwo sobie nawkręcać jakichś głupstw, tłumaczyć człeka, że się nie odezwał bo coś tam, że mu zależy tylko coś tam, a w ogóle to jeszcze to i tamto...

Że zacytuję:

Obiecał zadzwonić, ale nie zadzwonił? To ty dzwonisz do niego, a on
przyjmuje to z lekkim zniecierpliwieniem? Nie proponuje spotkań?
Zaprasza cię do siebie do domu, a potem wcale nie ma ochoty przespać
się z tobą? Nie chce z tobą zamieszkać? Opowiada bajki o zawiłym
układzie z żoną, z którą ma zamiar się rozstać, ale jeszcze nie teraz?
Nie prosi o rękę?

Nie oszukuj się i nie wymyślaj usprawiedliwień. Odkąd wynaleziono
komórkę, zawsze można na chwilę zadzwonić. Jak ktoś ma w poczcie
elektronicznej opcję "odbierz", to ma i "wyślij". A wysłanie listu nie
wymaga dzisiaj wynajęcia dyliżansu. Nikt nie jest aż tak zajęty, żeby
nie znaleźć godzinki na spotkanie. Jeśli mu się naprawdę podobasz,
będzie miał ochotę na seks, nawet gdy będzie zmęczony. I z pewnością
nie będzie potrzebował do tego alkoholu. Jeśli opowiada ci, że ma
kłopoty z bliskością, niech idzie na terapię, zamiast zawracać ci
pupę. Jakby naprawdę chciał rozwieść się z żoną, toby się rozwiódł. I
ożenił z tobą. Pogódź się więc z prostą prawdą: jemu na tobie nie
zależy.

Recenzja Flandry TUTAJ

O fantazjach mogłabym pisać i pisać, to temat rzeka...

Wszak to dziecko, które uciekało w świat marzeń, fantazji, wyobraźni i książek i ta dawniej osamotniona i niemalże aspołeczna dziewczyna a teraz o wiele bardziej towarzyska i "do ludzi" osoba - to cały czas ja.

Przecież tak łatwo coś sobie wkręcić.
Przecież tak łatwo odbiec od rzeczywistości we własne wyobrażenia na czyjś temat, tkwienie we wspomnieniach lub w marzeniach, wyobrażeniach i fantazjach na temat tego, co może się zdarzyć.
A później jakoś ciężko do rzeczywistości wrócić.
A później nawet postrzeganie tego, co jest realnie i namacalnie szwankuje, nie zauważa się pewnych drobiazgów, albo odruchowo interpretuje się je zgodnie z tym co by się chciało widzieć.
Powstaje jakiś nierealny, z dnia na dzień coraz bardziej zakłamany obraz.
Tak było nieraz, wiem po sobie... jak łatwo sobie namieszać.
Zdecydowanie wolę to co realne, a smak życia wolę odnajdować w tym, co się zdarza a nie w tym, jakie mam wyobrażenia na temat tego co się zdarza. Życie jest zbyt fascynujące by żyć niejako obok niego.
Choć nie powiem, łatwo nie jest.

Przychodzę z daleka. Z miejsca, gdzie "Czy mogę coś dla ciebie zrobić?" oznacza: "Przepełnia mnie lęk. Czy mogę zostać z tobą? Nie zostawiaj mnie!" Złość znajdowała tam wyraz wyłącznie w uprzejmym uśmiechu. Powstrzymywane łzy spływały do mojego wnętrza: gorący prąd, który szukał sobie ujścia poprzez moje gardło lub wtapiał się w żołądek. Naczynie, wypełnione po brzegi zmartwieniami, których nigdy nie ubywało. Tak bardzo tęskniłem za kimś, kto by mnie nie oceniał, że nie miałem już odwagi spojrzeć komukolwiek w oczy. Słowa, które mogłyby mnie zbliżyć do innych ludzi, przestałem wypowiadać nawet w moich myślach. Dłonie, które pragnęły dotykać, stały się sztywne i zimne jak obcęgi, a skóra, tak bardzo tęskniąca za dotykiem, wbrew sobie unikała wszelkiej czułości.

Zwątpienie odgrodziło mnie od świata niczym czarny mur. A jakby tego jeszcze było mało, zacząłem znęcać się nad sobą w jeszcze inny, dużo bardziej bolesny sposób. Winiłem samego siebie za własne przygnębienie. Trwało to latami. Dzień za dniem czyniłem sobie wyrzuty z powodu wszystkich moich nerwic. Poniżałem siebie, karałem, skazywałem na piekło doskonałości pod hasłem: to be the best or not to be... Odbyłem wielką podróż. Nie wiem jednak, czy posunąłem się w niej choćby o mały krok naprzód. Czasem mam wrażenie, że ta niezwykle długa droga, którą podążałem, okazała się okręgiem. Ilekroć drogę tę obierałem, wracałem niezmiennie do punktu wyjścia, który za każdym razem wydawał się leżeć coraz niżej.

Coś jednak uległo zmianie: nie jestem już swoim wrogiem. Mam dla siebie coraz więcej sympatii. Czasami naczynie przepełnia się, a łzy płyną mi po policzkach, ale nie palą już mojego żołądka ani gardła. Często zdobywam się na odwagę spojrzenia ci prosto w oczy, aby zobaczyć w nich ciebie zamiast moich fantazji na twój temat. Czasem moje ręce nie stają się sztywne. Czasem też nie boję się zaufać pieszczotom. Bicz doskonałości stopniowo ustępuje miejsca poczuciu humoru neurotyka, godzącego się na własną niedoskonałość i nie bojącego się odkryć przed światem.

s.29 "Gras unter meinen Füssen", Bruno-Paul de Roeck, Rowohlt Taschenbuch Verlag GmbH, Reinbek bei Hamburg 1985
Książka jeszcze nie wydana w Polsce.

Marzy mi się odrobina spokoju, dzień na łonie przyrody, w słońcu, nad wodą, w otoczeniu pełnym zieleni, kwiatów, śpiewających ptaków. W plecaku aparat, coś do picia i jedzenia, książka. Kocyk?
I nic innego się nie liczy, na tych kilka godzin.
Eh, marzenia.
Póki co ostatnie dni w pracy, zaległe akademiowe sprawy (co do których sama na siebie jestem zła że dopiero teraz) i zawzięte szukanie czegoś nowego.



Ale mam nadzieję, że urwę się od tego całego zwariowania i pojadę na cały dzień np. do Ogrodu Botanicznego w Powsinie. Odpocznę.

Mam takie poczucie, że co jakiś czas jest mi koniecznie potrzebne znalezienie czasu tylko i wyłącznie dla siebie, dla ułożenia własnych myśli, zastanowienia się co i jak- by wrócić z nową energią i działać na maksa, znów spędzać czas z ludźmi, uśmiechać się, cieszyć się z tego, że są...

I teraz mam takie wewnętrzne poczucie, że moje życie idzie w dobrą stronę :)

źródło: gdzieś w necie... ;)

Powstrzymujemy łzy ile tylko się da, przerażeni, że zostaniemy poniżeni i zawstydzeni, powstrzymujemy je przez całe liceum, potem całe studia i potem aż do trzydziestki, kiedy nagle okazuje się, że już kompletnie przestaliśmy się dogadywać z naszym emocjonalnym GPS-em i nie mamy już pojęcia jak naprawdę się czujemy, bo naszym odruchem jest, kiedy tylko poczujemy emocjonalne ukłucie, jego stłumienie. 

Całość tekstu TU.

Wylałam morze łez: ostatnie miesiące czy nawet tygodnie nie były pod tym względem wyjątkiem.
Czasem to kłopotliwe: dla innych, dla mnie.
W końcu nie chcę być postrzegana stale jako ktoś kto wiecznie płacze, wiecznie jest rozchwiany i niestabilny, a byle głupstwo wywołuje u tej osoby łzy...

I nieco inne spojrzenie na łzy... zmusił mnie ten tekst do myślenia.

Od strony fizjologii, łzy powodowane przez emocje pojawiają się wtedy, gdy zachodzi u człowieka szybkie przejście od aktywności systemu współczulnego do przywspółczulnego – od stanu wysokiego napięcia do okresu powrotu do równowagi i ozdrowienia. W zależności od warunków, człowiek opisuje takie przejście jako „poddanie się”, „odpuszczenie”, „załamanie” itp. Oczywiście, nic nie zostaje dosłownie „wypuszczone” w momencie zachodzenia zmian biofizycznych, chociaż poziom adrenaliny spada i w ciele słabnie napięcie.

Dlaczego płaczemy?

W miarę jak odnajduję w sobie równowagę, łzy nie płyną już tak często i nie w takiej ilości...

I na koniec cytat dalej w temacie choć z zupełnie innej strony, coś, pod czym podpisałabym się obecnie obiema rękami:

Przeżywałam, cierpiałam, ryczałam – myślałam, że mnie rzucił. Umyłam się, ubrałam, uśmiechnęłam, spojrzałam w lustro, ups… NIE!!! – on mnie stracił.

Nie dajcie się zwieść: tytuł brzmi mega banalnie, zdawać by się mogło, że zapowiada pełen pustych frazesów poradnik o wszystkim i o niczym, pełen "złotych" a może pozłacanych rad, które w realnym życiu zastosowanie mają raczej marne. Gdybym ot tak trafiła na ową książkę, w życiu by mnie do siebie nie przekonała tytułem, ale na szczęście wspomniała mi o niej bliska osoba. I... wsiąkłam.

Wszystko zaczęło się od wykładu na TEDx który wygłosił Jacek Walkiewicz.


A później powstała książka, rozwijająca ów wykład, odpowiadająca na pytania od słuchaczy, internautów, zaciekawionych.

Wrażenia?

Czytało się mega przyjemnie, samo się czytało wręcz. A i same poruszane tematy: to tak, jakby ktoś wreszcie w prostych słowach napisał o tym, o czym myśli się  rzadko, a czego zazwyczaj nie ubiera się w słowa (jeśli się w ogóle nad tym człowiek zastanawia).

A jednocześnie czytając to miałam wrażenie, że rozmawiam z kimś, kto życzliwie mówi mi: tym i tym nie przejmuj się, bo szkoda na to Twojego czasu, na tym jest sens się skupiać i o to walczyć, w tym i w tym to od Ciebie zależy, jak wiele osiągniesz, wiedz jednak że problemem może być to i to. Czytam i czuję, że to nie puste słowa, gadanina kogoś, kto się wywyższa, wręcz przeciwnie, to tak, jakby ktoś zdarł buty na ścieżkach życia i stwierdził: OK, to teraz podzielę się swoim doświadczeniem z innymi, żeby mieli prościej.

W bieganinie ostatnich dni czy też tygodni ta właśnie książka mocno podniosła mnie na duchu i wprawiła w lepszy nastrój i jakiś taki... uśmiech wewnętrzny.

Trochę mi to wszystko przypomina poglądy księdza Stryczka, tak trochę. Jakkolwiek jest to zgoła przyjemna opowieść. I warta przemyślenia.

Bo marzenia się realizuje a nie czeka aż się zrealizują. Bo bycie marzycielem wizjonerem to nie to samo co bycie marzycielem łapaczem iluzji. Jeden aby latać buduje samolot, drugi czeka aż wyrosną mu skrzydła.

A co jeśli każdy ma swoje ograniczenia,lęki które niszczą?

Trudno czasem pokonać swoje lęki samemu, a jedno słowo, spojrzenie, uśmiech,gest drugiego człowieka może nam pomóc rozwinąć skrzydła i polecieć.

Co wspólnego może mieć chodzenie po węglach z mierzeniem się z życiowymi trudnościami, problemami?

Chodzenie po węglach to metafora życia. To, że inni wcześniej przeszli, nie zmienia faktu, że każda następna osoba musi się zmierzyć ze swoim strachem. 
To, że inni mówią: idź, dasz radę, nie zwalnia nas z własnej ostatecznej decyzji o wejściu w żar. 

Ilekroć przyjdzie mi do głowy obwiniać się za przeszłość, chciałabym mieć w pamięci to:

Nie obciążaj się wszystkimi przeszłymi decyzjami, podjąłeś je bowiem w dobrej wierze, najlepiej jak potrafiłeś, a teraz, do jakich konsekwencji doprowadziły, możesz tę wiedzę wykorzystać przy następnych decyzjach.

I jeszcze to:

Robię krok w prawo, w lewo, do przodu. I tu się moje sprawstwo kończy. Chociaż głęboko ufam, że dojdę tam, gdzie chcę dojść, to wiem, że tak nie musi się stać po drodze bowiem może się zdarzyć. Wiem, że nigdy nie przewidzę dalekich skutków wszystkich swoich decyzji. 

I coś, co jest mi szczególnie bliskie, i zdecydowanie nie spodziewałam się, że tak bardzo mi trafi do przekonanie porównanie człowieka do... sklepu, ale to jest to! :)

Wiem, że nie jestem sklepem całodobowym, dlatego nie oczekuję od siebie otwartości dwadzieścia cztery godziny na dobę. Co jakiś czas mam prawo do remanentu, zastanowienia się nad sobą, wyciszenia się, przejrzenia zawartości swojej głowy i swojego serca. W trakcie remanentu bardzo potrzebuję spokoju. 
Potem, gotowy do nowego otwarcia, potrzebuję pozytywnej energii do dalszego życiowego marszu i - co wydaje się oczywiste - poszukuję wtedy źródeł inspiracji i motywacji do działania.

Spodobało mi się też proste porównanie:
samodyscyplina: sztuka robienia tego na co nie mamy ochoty
samokontrola: sztuka nierobienia tego na co mamy ochotę

A w czasie czytania i jeszcze później, refleksje:

*a co by było, gdybym przestała się zastanawiać, analizować, skąd i dlaczego jestem teraz w takim miejscu w jakim jestem? co mi to da? jestem i to widać. mogę się zastanowić co dalej ale po co drążyć temat skąd  jak doszłam tutaj?

*a gdybym zaczęła robić coś, w czym wcale nie czuję się pewnie, coś, w czym jestem zgoła "zielona", czy naprawdę robić mogę tylko to, co wynika z pasji? a może pasja pasją a praca... zupełnie swoją drogą? czemu by nie?

*zdecydowanie czasem nawet te drobne rzeczy i wydarzenia z teraz mogą kiedyś nabrać znaczenia i w większej perspektywie- być ważne i potrzebne.... nawet jeśli teraz tego nie widzę. z tym się zgdzam.

*a gdyby tak zamiast szukać stabilizacji i poczucia bezpieczeństwa, postarać się odnaleźć zaufanie do siebie (poczucie, że niezależnie od tego, co się wydarzy, dam radę, co oznacza też że poproszę o pomoc jeśli będzie taka potrzeba)?

*i czy naprawdę zupełnie niezbędne jest dla mnie posiadanie pasji i praca z nią związana?

*może czasem słomiany zapał nie jest taki zły?

..i inne perełki.

Gorąco polecam :)

Zaczęło się od zmiany fryzury.
A teraz to już muszę zmienić pracę, nie mam wyjścia bo zdecydowałam się nie przedłużać umowy w aktualnej pracy.
Cóż, nie wiem gdzie doprowadzą te wszystkie zmiany, ale... cóż, uważam że są dobre.
Uprasza się jedynie o trzymanie kciuków.

Znów mnie poniosło... na Bemowo :)

To "dam radę" nie oznacza że "dobrze będzie". Czasami ludzie mówią: dobrze będzie, nie zawsze jest dobrze, natomiast ludzie zawsze dają radę. Natomiast "dam radę" nie oznacza że wszystko zrobię sam, proszę o tym pamiętać. To znaczy jak się przewrócę to się podniosę, ale czasem się sam nie podniosę. To również oznacza, że znajdziemu ludzi i rozwiązania, którzy nam pomogą w sytuacji, kiedy będziemy tego potrzebowali. Proszę pamiętać, jedną piękniejszych rzeczy jakie w życiu odkryłem to jest wdzięczność. I to, że jeżeli nie cieszymy się z tego, co mamy dzisiaj, nie możemy się przesunąć do przodu nawet o krok.

źródło: Jacek Walkiewicz w wystąpieniu TEDx

Cieszę się, że są wokół mnie życzliwe dusze.
Cieszę się, że jednak nie jestem już taką samotniczką jak dawniej... i nie chodzi nawet o to, że mam z kim pogadać kiedy jest źle, że są wokół mnie ludzie którzy pomogą. Czasem chodzi tylko o to, że ktoś najzwyczajniej na świecie jest, że z kimś spędzam czas wygłupiając się, śmiejąc, mówię "mam tak samo jak Ty"... I czasem chodzi też tylko o to, że ja sama mogę komuś pomóc, dać coś z siebie...

I jestem wdzięczna za to, że tak właśnie jest.

Choć czasem to takie trudne, przyznać, że z czymś sobie nie radzę, nawet tym zaufanym ludziom.
Choć na pewno łatwiej niż dawniej... a z czasem będzie lepiej.
Ciekawe, że jakoś bez większego problemu przychodzi mi przyznać, że nie mam pojęcia na temat wyboru dobrego laptopa, kupna obudowy na dysk twardy czy wgrywania Windowsa na nowo... Ale przyznać, że w relacjach międzyludzkich bywam czasem jak dziecko we mgle, że czasem mi potwornie smutno, że czasem zupełnie nie wiem co robić, albo że nie wiem czemu popełniam te same błędy, choć już dawno powinnam o tym zapomnieć- to o wiele trudniejsze. A czasem piekielnie trudno powiedzieć komuś, że po prostu potrzebuję pogadać.

Trudno przestać być taką do końca Zosią-Samosią.

I na koniec jeszcze jeden cytat:

Jest taka wdzięczność kiedy chcesz dziękować
lecz przystajesz jak gapa bo nie widzisz komu
a przecież sam nie jesteś płacząc po kryjomu
Niewidzialny jest z Tobą co jak kasztan spada
jest taka wdzięczność kiedy chcesz całować
oczy włosy niewidzialne ręce
powietrze deszcz co chlapie
zimę saneczki dziecięce
dom rodzinny co spłonął z portretem bez ucha
rozstania niby przypadkowe
kiedy żyć nie wypada a umrzeć nie wolno
jest taka wdzięczność kiedy chcesz dziękować
za to że niosą ciebie nieznane ramiona
a to czego nie chcesz najbardziej się przyda
szukasz w niebie tak tłoczno i tam też nie widać

Kiedy pomyślę, że blisko było pozostanie w domu w tą piękną niedzielę, myślę sobie: szkoda by było.
Dlaczego?
Bo właśnie w mijającą niedzielę miał miejsce pierwszy spacer w ramach II dzielnicowego dyżuru varsavianistycznego organizowanego przez Dom Spotkań z Historią.
Krótko o samym pomyśle:

Podobnie, jak w ubiegłym roku, w okresie letnich wakacji od 6 lipca do 14 września, DSH organizuje wycieczki piesze i rowerowe po Warszawie i okolicach. Każda dzielnica posiada swoją historię i tajemnice do odkrycia, będziemy poznawać miejsca, które rzadko stanowią cel varsavianistycznych spacerów.

I o wczorajszym spacerze:

Na pierwszym spacerze po mieście-ogrodzie dowiemy się, co poza nazwą łączy warszawskie Włochy z Italią. Wśród atrakcji m.in. podróż dookoła świata, czyli zwiedzanie wieży Eiffla, krzywej wieży w Pizie oraz katedry Notre-Dame. Na trasie wycieczki nie zabraknie również egzotycznego Sfinksa. Jak zaprojektować miasto-ogród oraz kto i po co zakopał dzwony kościelne na włochowskim cmentarzu w czasie drugiej wojny światowej? Dlaczego przedwojenne kino „Ada” zostało po wojnie przechrzczone na „Olsztyn”?

Szczegóły dla zainteresowanych TUTAJ.
Można też dołączyć na Facebooku :)

Oczywiście mała fotorelacja też jest (OK, nie taka mała...) :

boisko które w pewnym okresie było... ogródkiem warzywnym :)

kościół pod wezw. św. Teresy

Staw Koziorożca

Staw Koziorożca

Staw Koziorożca

kocham takie stare domy

A później spacer przerodził się w jedzenie pysznych lodów  w już o wiele mniejszym choć bardzo sympatycznym gronie i już zupełnie nieformalny spacer po Włochach które lubię.

Stawy (Glinianki) Cietrzewia

lato na całego...

:)

Gorąco polecam, świetny pomysł :)