Margerytkowo

Obudziłam się, słysząc, że za oknem śpiewa ptak i zaczęłam się zastanawiać, czy to mi się tylko śni? Otworzyłam oczy, on śpiewał dalej. Kiedy zwinęłam żaluzje, pokój zalało światło, zobaczyłam błękitne niebo z nielicznymi chmurami. Słońce.

Teraz piję kawę z mlekiem z mojego optymistycznego żółtego kubka i się uśmiecham do własnych myśli. Wczoraj późnym wieczorem-nocą do własnych myśli mogłam się co najwyżej rozpłakać ze złości na te idiotyzmy, które się przydarzają i na głupstwa, które popełniam.

Chciałabym, żeby ta wiosenna aura i słońce były symbolem tego, że zacznie się u mnie dziać lepiej teraz...

W ciągu ostatnich dni po głowie plątały mi się myśli o wszelkiego rodzaju porządkach. W myślach, w szafie, w pokoju, w rzeczach, którymi się zajmuję... Ostatecznie zrobiłam remanent w mojej szafie, w myślach zaczęłam i na dokładkę pokusiłam się o kilka innych zmian że tak powiem "internetowych":)


Wczorajszy dzień spędziłam na "odrabianiu" zadań rekrutacyjnych do pracy w której moje studia są atutem, nie zaś przeszkodą. Trzymajcie kciuki.
Kiedy przewracałam swój pokój do góry nogami, koty patrzyły na te wszystkie szaleństwa ze stoickim spokojem, a Cały to już w ogóle: jego spokoju nie zburzył nawet fakt, że kiedy leżał na moim łóżku, spadła na niego masa ciuchów. Efekt?

Jakoś się specjalnie nie przejął ;)

Mój kwiatek na parapecie mało, że ma się świetnie i wypuszcza kolejne listki, planuje chyba nawet zakwitnąć... wyrasta u niego na samym dole taki mały, maleńki pączek jakby. ta roślinka nieustannie budzi moją fascynację, bo odkąd mieszkam tu gdzie mieszkam, (a niemalże pół roku), rzadko się zdarzało, żeby miała więcej niż jednego listka, zazwyczaj nie miała w ogóle nic i myślałam, że już nigdy... A teraz wygląda tak:

źródło: http://aiko16041.wrzuta.pl/obraz/1XAL8Uux2A1/mushishi

Jak by na to nie spojrzeć, pisanie jest dla mnie czymś baaaaardzo ważnym. I bardzo pomocnym niekiedy. Piszę, kiedy mam bałagan w myślach. Piszę, kiedy chcę przekazać coś ważnego komuś, kto jest daleko. Piszę, żeby podzielić się radością. Piszę, żeby się wyżalić. Piszę, żeby zachęcić do czegoś.

Piszę teraz książkę na pewien konkurs literacki. Może nie jest to najlepsze określenie w tej chwili: piszę, choć w tej chwili "utknęłam", zastanawiam się co dalej i jak- mimo, że od początku tego pisania czułam się mniej więcej tak, jak dziewczyna z powyższej ilustracji... Nie jestem pewna, czy to właśnie ta postać z pewnego anime... "Mushishi" opowiadało z pozoru o dziwnych stworach niekiedy żyjących wśród ludzi, czasem im szkodzących...  a czasem neutralnych. Dla mnie to było bardziej jak opowieść o ludzkiej psychice, emocjach.... ale ja nie o tym. Akurat w tej jednej opowieści o dziewczynce poruszyło mnie coś innego. Ona musiała spisać recepty na walkę z owymi stworzeniami, żeby samej nie stać się całą czarną i nie umrzeć. Kiedy pisała, czarne znaki wędrowały po jej ciele i spływały z pióra. Niezwykły widok.

Czasem czuję się podobnie. Mam w głowie wiele pomysłów, które "spływają" na papier, po drodze dając się okiełznać i uporządkować... I jest OK:)

Dziś rano Cały zaczął szaleć po moim pokoju i okropnie go zafascynowała miseczka... Efekt? Totalna głupawka:) I nie, nie było tam kocimiętki ani nic w tym stylu :)

Popadam chyba w skrajny pesymizm.

Przynajmniej na jakiś tydzień. Jak się to i owo w organizmie uspokoi, myśli uspokoją się również. Zapewne.

Koszka powiedziała mi dziś coś, co mnie mocno "kopnęło". To było o chłopaku, którym się fascynuję od kilku miesięcy, a którego ona nazwała dziś "niedostępnym". I miała wszelkie prawo, by tak powiedzieć, by się dziwić, że dalej się nim zachwycam i "robię sobie nadzieje". Zrobiło mi się smutno jednak.

Kilka dni temu odkryłam część swojej autodestrukcyjnej natury. Gdzieś obok prostego przekazu świadomie "wysyłanego" do innych mówiącego: chcę być blisko Ciebie, jesteś mi bliski... było... bywało coś jeszcze. Chęć odsunięcia się, odepchnięcia od siebie. Wręcz paniczna ucieczka. Zossstaw mnie... mam Cię dość... ja nie chcę być blisko, nie chcę Cię polubić, zaangażować się, nie chcę! Wolę się na Ciebie wściec i kazać Ci spadać niż gdybyś miał Ty to kiedyś zrobić. A to wszystko gdzieś obok zwyczajnych, miłych rozmów.

Im bardziej czułam, że ktoś staje mi się bliski, zaczynałam się odsuwać.

Ostatnio zdałam sobie z tego sprawę. Z przyczyn też. Bolało. Zyskałam przekonanie, że mogę to zmienić.

Zmotywował mnie do zmian fakt, że... za bardzo namieszałam.

Parę dni po zmianach w moim nastawieniu ów chłopiec zagadnął mnie na komunikatorze pewnym. W czasie całej tej naszej zabawnej rozmowy czułam się tak, jakby przepływało między nami ciepło... jakby coś się zmieniło.

Na lepsze?

A może tylko sobie wmawiam, że skoro przestałam się "jeżyć", zacznie być super i zaiskrzy między nami? Idiotka, tępa idiotka... (?)

Taki mały, optymistyczny akcent na poprawę humoru :)

Dopadł mnie dziś mały spadek nastroju, jeszcze nie dół a już nie za fajnie... I to w dość pokrętnym momencie: mam kilka powodów do optymizmu, zdecydowanie bywałam w gorszych sytuacjach i... Ogólnie jest OK i kilka fajnych rzeczy właśnie mi się zaczyna. Tymczasem ja wpadam w nieciekawy nastrój. Z trudem zabieram się do czegoś, co wiem, że ma sens, wiem że sprawi mi frajdę w ostatecznym rozrachunku... ba, nawet w trakcie wiele zyskam! A ja patrzę ponuro i mam ochotę to wszystko w diabły rzucić. I nie wiem, na co zwalić "winę": na szalejące hormony, niskie ciśnienie czy moje nabyte idiotyczne podejście, które każe mi wybierać porażki i obawiać się sukcesów? 

Tak, brzmi może paradoksalnie. Bo kto przy zdrowych zmysłach by dokonywał takiego wyboru?

Myślę, że tak naprawdę większość porażek fundujemy sobie sami... Nastawieniem, obawami... kurczowym trzymaniem się przeszłości i tego, co w niej było złe. I, mimo wszystko, bycie w kiepskie sytuacji ma trochę plusów: pocieszanie, słowa otuchy.

Jakie plusy daje bycie zadowolonym i szczęśliwym? Inni czują się ze mną dobrze, ja czuję się dobrze z nimi. Kolejne rzeczy się udają... a to znaczy, że jeśli ktoś jest przy mnie i cieszy się z moich sukcesów, jestem dla niego ważna. Mimo wszystko, mam wrażenie, że łatwiej pocieszać innych niż dzielić z nimi ich radości. W tym drugim przypadku o wiele łatwiej samemu poczuć się fajtłapą.

Chwilami mam ochotę schować się w mysią dziurkę i nie decydować o niczym. To niemożliwe, wiem. Chwilami mam ochotę rzucić wszystkie te super się zapowiadające rzeczy i nawiać. To akurat możliwe, ale... nie chcę przecież.

Wczoraj dłuższą chwilę rozmawiałam z kimś, kto jest bardzo pozytywną osobą i wiele dla mnie znaczy. Po raz pierwszy od dawna nie "zjeżyłam się", przez większą część tej rozmowy czułam się tak, jakby mimo odległości przepływało między nami ciepło.... pozytywna energia. Może to niewiele ale wystarczająco by pragnąć, żeby jeszcze kiedyś tak było.

-Puk! Puk!
-Kto tam?
-Satanista!
-Nie wierzę! 
-Jak Boga kocham!

Marzy mi się rozładowanie jakiejś smętnej atmosfery, choćby i takim żarcikiem.

Wpadłam w manię pisania. Pokusiłam się o wysłanie swojej pracy na konkurs literacki. Tylko, że to konkurs na powieść, minimum 112 stron. Tym samym nie pozostało mi nic innego, jak w trybie pilnym z 26 stron zrobić 112-120. Wróciłam do pisania czegoś, na co pomysł miałam od dawna, niestety zapału mniej. Zapał wrócił. Poza własną satysfakcją, wydaniem książki w wersji papierowej, niezłą motywacją jest ... nagroda pieniężna. Jak szaleć to szaleć. Damy radę! :)

A swoją drogą obłaskawiam sobie właśnie pewien programik do tworzenia diagramów. Boskie. Mała rzecz a cieszy:)

Dobra... przyznam się. Nawet jeśli napiszę moją książkę a konkursu nie wygram... największą nagrodą dla mnie będzie poukładanie sobie w głowie kilku kwestii... właśnie dzięki pisaniu.

Wywiązała się między mną z moim znajomym ciekawa rozmowa... Marcin (imię zmienione) zaczął ze mną rozmowę na temat kobiecego ubioru:

Marcin:  powiedz mi jedną rzecz, dlaczego kobiety nie lubią chodzić w spódnicy?

ja:  teraz czy w ogóle?
ja na przykład w ogóle, owszem lubię
za to jak jest zimno... w życiu
poza tym w spodniach zazwyczaj jest wygodniej
a ja wolę wygodę od super yglądu

Marcin:  czemu spodnie są wygodniejsze. Spódnicy niegdy nie nosiłem więc dlatego pytam. Nie uważasz, że to trochę nie kobiece?

ja:  wszystko zależy od kroju
owszem, bywają kobiece
dlaczego są wygodne?
załóż spódniczkę i wsiądź na rower, pobiegaj albo nie wiem... pogimnastykuj się
mnie nie kusi perspektywa tego, że ktoś widzi jaką mam bieliznę :P

 Marcin:  no dobrze, ale jak wychodzisz na miasto, na randkę, do pracy to nie będziesz biegała, (chyba, że uciekała przed zboczeńcem), czy się gimnastykowała

 ja:  tak, tylko w każdej chwili uważała czy...
na randkę - OK
czy do pracy.. zależy zresztą jakiej
co do zakładania spódniczek zimą to jestem przekonana, że wiele kobiet to robi
a dla równowagi inne tego nie robią bo nie lubią

 Marcin:  to dlaczego nigdy nie zakładałaś spódnicy na nasze randki. Wstydziz się? ;)
To te kobiety w spódnicach chodzą chyba tam gdzie ja nie chadzam.
Może to nie chodzi o nie lubienie tylko o upodobanie się do mężczyzn. Z jakiegoś powodu jednak nie lubią tego.

 ja:  wiesz...
u mnie było tak, że nie znosiłam spódnic i sukienek od jakiegoś czasu
później to się zmieniło
ostatnio stwierdziłam, że mało kobieca bywam
i zaczęłam to zmieniać
a co do spódniczek...

 Marcin:  to co?

 ja:  to ja na przykład mam kompletnego kota
na punkcie tego, żeby mi wszystko do siebie pasowało w moim stroju
i nie wyjdę w spódniczce, jeśli nie mam do niej pasujących butów/rajstop i tak dalej
po prostu diabli by mnie wzięli

 Marcin:  a co to za problem. Czarna sukienka, czerwone rękawiczki, czerwony pasek, czarne obcasy, +pończochy z ciekawym wzorkiem.
Niewlie potrzeba, a jak ładnie wygląda

 ja:  co się komu podoba
i co kto ma w szafie :P
ja lubię się sobie podobać i mieć poczucie, że wyglądam fajnie

 Marcin:  TO się podba 90% mężczyznom
:)

 ja:  wolę się podobać sobie
zazwyczaj

 Marcin:  aha
a mężczyznom nie?

 Marcin:  Jak kobiety wolą się podbać sobie to dlaczego wychodząc na  zewnątrz, malują się stroją, przeważnie w spodnie, a w domu noszą jakies stare luźne rzeczy i się nie malują.

 ja:  uogólniasz
ja piszę o sobie
że lepiej się czuję, kiedy sama się sobie podobam, kiedy jest mi fajnie w ciuchach i z moim wyglądem

 Marcin:  Ciebie też miałem na myśli

 ja:  owszem, fajnie, że człowiek się inym podoba
super
tylko czy to wszystko?
coś może sobie być super modne ale nie założę tego, jeśli źle się w tym będę czuła

 Marcin:  to chyba ne jest aż takie duże poświęcenie
 szkoda tylko, że bardziej się dobrze czujesz po męsku czyli w spodniach o ile dobrze zauważyłem. I jestem ciekawy dlaczego? Na przykła na Tajwanie większośc kobiet nosi spódnice i jest słodka, miła i delikatna. A z europejskami jak rozmawiasz to jak z facetami.

 ja:  a jesteś pewien, że są słodkie i miłe bo takie są czy takie się chcą wydawać?

 Marcin:  raczej taka kultura
 do nich feminizm jeszcze tak nie dotarł

 ja:  feminizm feminizmem
ale w wielu kulturach kobieta nie może być niemiła, czy niekobieca
takie udawanie, żeby na zewnątrz OK wyglądało a nikogo nie obchodzi co jest w środku


Tu mój rozmówca znikł z czatu. Później dostał ode mnie maila:

To się tak łatwo mówi, że kilka ciuszków i kobieta wygląda kobieco. Tak naprawdę jeśli brak jej pewności siebie, "tego czegoś" to nawet kilka fajnych ciuchów i szpilki nie sprawią że będzie kobieca. Wątpię, czy kobieca jest dziewczyna, która chodzi w szpilkach chociaż tego nie lubi, albo w wydekoltowanych ciuchach i na każdym kroku czuje się niepewnie...

I myślę, że owszem, kobiety stroją się dla facetów i dla kobiet, żeby mieć to poczucie, że się wygląda super, lepiej od tamtej, lepiej od tej... że się podoba facetowi.

Tyle że... dla mnie to ma małą wartość,... gdybym się podobała tylko w super ciuchach i w butach na obcasie, umalowana... Wiele kobiet ma tak, że nie wychodzi z domu nieumalowana i dramat jest jak jest ryzyko, że jej facet z którym spotyka się jakiś czas zobaczy ją nieumalowaną to ojjej. Tragedya jak to się kiedyś pisało.

Owszem, lubię czasem się umalować i wyglądać inaczej, fajnie, ładnie . Od czasu do czasu. Oczy cieniem do powiek, tusz do rzęs i pomadka ochronna na usta, czasami jakaś kolorowa. Czasami. Lubię się stroić i wyglądać fajnie, kobieco, lubię kombinować i zestawiać ze sobą fajne ciuszki i co do siebie bardziej mi pasuje. I lubię widzieć zachwyt w męskich oczach, lubię widzieć i czuć że się podobam. Jednak... nie karmię się tym... Wolę, jeśli ktoś docenia mnie w ogóle niż tylko sam mój wygląd. Jeśli jednak mam do wyboru na przykład przed wyjściem rano albo nie zjeść śniadania i nie wypić kawy, za to w pełni się umalować, albo zjeść śniadanie, wypić kawę i nie umalować się w ogóle- wolę to drugie. Może jestem dziwna.

Piszesz, że chyba kiedy idę na randkę czy do pracy, nie planuję biegać czy się gimnastykować. Owszem, planuję! jeśli jest się takim człowiekiem-chaosem jak ja... cóż, bieg za autobusem/tramwajem jest wpisany w koszta a zapewniam Cię, że wygodniej się biega w spodniach:)

I żeby nie było, pracuję nad sobą- jestem mniej chaotyczna niż dawniej, ale mimo wszystko: coraz częściej myślę, że sama siebie lubię :)


I tak się zastanawiam... czy to on ma jakieś dziwne podejście, czy ja?

Kilka dni temu rozmawiałam z moją współlokatorką, kompletną maniaczką książek (jak ja zresztą) przy okazji pomagania jej w przemeblowaniu pokoju. Jako że półki ma doszczętnie zawalone książkami, siłą rzeczy rozmowa zeszła na książki. I tak od słowa do słowa, przy okazji przekładania książek z półek na parapet i gdzie się dało, padło stwierdzenie, że badania stanu czytelnictwa w Polsce albo są przeprowadzane na mało reprezentatywnej grupie osób albo to z naszym otoczeniem jest wyjątkowo super jeśli chodzi o czytanie.

Ok, są w moim otoczeniu osoby, które czytają mało, albo zgoła nic. Jednak nie powiedziałabym, że to taka przerażająca większość. Moja znajoma, mama kilkuletniego synka, czyta choćby po kilka stron przed zaśnięciem (to dla siebie) i nie wyobraża sobie, że miałaby nie czytać synkowi na dobranoc. Mojego współlokatora, mimo wszystko mega zapracowanego człowieka, ciągle widuję z jakąś książką. Kiedy jestem u mojej siostry, za każdym razem widzę stos książek "do przeczytania na zaraz", ciągle się zmieniający zawartością, bo a to z biblioteki a to ktoś pożyczył absolutnie ciekawą książkę... czyta, kiedy ma wolną chwilę, czasem czekając w samochodzie na córkę wychodzącą ze szkoły, a czasu ma niewiele, bo pracuje. Mój znajomy, który czasu ma mało czasem nawet na sen, znajduje choćby chwilę na czytanie każdego dnia. Moja współlokatorka to już inna bajka, bo mimo "przymusu" czytania lektur z polonistyki, co chwila pochłania coś "spoza". Coraz częściej trafiam na blogi na których pojawiają się recenzje ciekawych, właśnie przeczytanych tytułów. Takich przykładów znam mnóstwo.

Można by powiedzieć, że w BUWie spotyka się głównie studentów, którzy szukają lektur na zajęcia. Oj, nie zgadzam się z tym... tam ZAWSZE jest duuuużo osób i beletrystyka znika z półek w zastraszającym tempie a na niektóre książki na bank nie będące lekturami, czasem trzeba czekać miesiącami w kolejce.

Od niedawna bywam w bibliotece publicznej w mojej dzielnicy. Za każdym razem kiedy tam jestem, spotykam tam sporo osób, w różnym wieku, pytających o konkretne tytuły, czasem szukające polecenia czegoś fajnego.

Miałam okazję być na Cmentarzysku Zapomnianych Książek, w ostatnim czasie dwa razy. W listopadzie i w styczniu. Do tej pory Cmentarzysko było raczej krótkim wydarzeniem, najwyżej dwutygodniowym, tymczasem teraz trwa nieprzerwanie od połowy listopada do teraz i zapewne trwać będzie jeszcze. W założeniach jest istnienie Cmentarzyska przez cały rok. Miało to zależeć od zainteresowania samą akcją. Myślę, że chętni dopisali, skoro dalej  działa. Inną bajką jest to, że za każdym razem, kiedy tam byłam, były albo tłumy albo wymiecione półki. Czasem zdarzało się, że ktoś zaglądał tylko po to, by porozmawiać o książkach, właśnie o "Cieniu wiatru" Zafona chociażby.

Dlatego nie zgadzam się z popartym badaniami twierdzeniem, że czytelnictwo w Polsce jest w tragicznym, opłakanym stanie. Owszem, są ludzie, którzy nie czytają. Myślę jednak że ciągle dużo jest osób, które czytają i sprawia im to frajdę. Oczywiście, fajną rzeczą są akcje takie jak Nie czytasz? Nie idę z Tobą do łóżka. Ale nie zgodzę się z tragizowaniem i narzekaniem... bo nie widzę tego, co takie ponure spojrzenie mogłoby potwierdzać.

Też tak chcę... ;)

"Niosła obrzydliwe, niepokojąco żółte kwiaty. Diabli wiedzą, jak się te kwiaty nazywają, ale są to pierwsze kwiaty, jakie się wiosną pokazują w Moskwie. Te kwiaty rysowały się bardzo wyraziście na tle jej czarnego płaszcza. Niosła żółte kwiaty! To niedobry kolor! Skręciła z Twerskiej w zaułek i wtedy się obejrzała. No, Twerską chyba pan zna? Szły Twerską tysiące ludzi, ale zaręczam panu, że ona zobaczyła tylko mnie jednego i popatrzyła na mnie nie to, żeby z lękiem, ale jakoś tak boleśnie. Wstrząsnęła mną nie tyle jej uroda, ile niezwykła, niesłychana samotność malująca się w tych oczach. Posłuszny owemu żółtemu znakowi losu ja również skręciłem w zaułek i ruszyłem jej śladem. Szliśmy bez słowa tym smutnym, krzywym zaułkiem, ja po jednej jego stronie, ona po drugiej. I proszę sobie wyobrazić, że prócz nas nie było w zaułku żywej duszy. Męczyłem się, ponieważ wydało mi się, że muszę z nią pomówić, i bałem się, że nie powiem ani słowa, a ona tymczasem odejdzie i nigdy już jej więcej nie zobaczę. 
I proszę sobie wyobrazić, że to właśnie ona, odezwała się nieoczekiwanie:
 – Podobają się panu moje kwiaty?
Dokładnie pamiętam dźwięk jej głosu, taki dosyć niski, ale załamujący się niekiedy, i chociaż to głupie, wydało mi się, że żółte, brudne mury uliczki powtarzają echem jej słowa. Spiesznie przeszedłem na tę stronę, po której szła ona, podszedłem do niej i odpowiedziałem:
 – Nie.
Popatrzyła na mnie zdziwiona, a ja nagle i najzupełniej nieoczekiwanie zrozumiałem, że przez całe życie kochałem tę właśnie kobietę! To ci dopiero, co? Na pewno powie pan, że jestem niespełna rozumu?
 – Niczego takiego nie mówię i nie powiem – gorąco sprzeciwił się Iwan i dodał: – Błagam, niech pan mówi dalej!
Gość ciągnął:
 – Tak, popatrzyła na mnie zdziwiona, a potem zapytała:
 – Czy pan w ogóle nie lubi kwiatów?
Wydało mi się, że w jej głosie była jakaś wrogość. Szedłem obok niej, starałem się iść w nogę i, ku memu zdziwieniu, zgoła nie czułem zmieszania.
 – Lubię kwiaty, ale nie takie – powiedziałem.
 – A jakie?
 – Lubię róże.
Natychmiast pożałowałem swoich słów, bo ona uśmiechnęła się przepraszająco i cisnęła swoje kwiaty do rynsztoka. Zmieszałem się nieco, ale jednak je podniosłem i podałem jej, ale ona z uśmiechem odsunęła kwiaty, więc musiałem nieść je sam.
Szliśmy tak w milczeniu przez czas pewien, dopóki nie wzięła kwiatów z moich rąk i nie rzuciła ich na jezdnię. Potem wsunęła w moją dłoń swoją dłoń w czarnej rękawiczce z szerokim mankietem i poszliśmy dalej razem.
 – Niech pan mówi dalej – powiedział Iwan – i proszę, niech pan nie pomija żadnych szczegółów!
 – Dalej? – zapytał gość. – No cóż, tego, co było potem, mógłby się pan sam domyślić. – Prawym rękawem wytarł nagle nieoczekiwaną łzę i mówił dalej: – Miłość napadła na nas tak, jak napada w zaułku wyrastający spod ziemi morderca, i poraziła nas oboje od razu. Tak właśnie razi grom albo nóż bandyty! Ona zresztą utrzymywała później, że to nie było tak, że musieliśmy się kochać już od dawna, jeszcze się nie znając i zanim się jeszcze spotkaliśmy, i że ona żyła z innym mężczyzną... a ja, tam, wtedy... z tą, no, jakże jej...
 – Z kim? – zapytał Bezdomny.
 – Z tą, no... z tą, no... – odparł gość i pstryknął palcami.
 – To pan był żonaty?
 – No tak, przecież właśnie w tej sprawie pstrykam... Z tą... Z Warią... Z Manią... nie, z Warią... taka sukienka w paski, muzeum... Zresztą nie pamiętam.
No więc ona mówiła, że wyszła tego dnia z bukietem żółtych kwiatów właśnie po to, bym ją wreszcie odnalazł, i gdyby tak się nie stało, otrułaby się, bo jej życie było pozbawione sensu.
Tak, miłość poraziła nas w jednej chwili. Wiedziałem o tym jeszcze tego samego dnia, po godzinie, gdyśmy znaleźli się, sami nie wiedząc jak i kiedy, na nadrzecznym bulwarze pod murami Kremla.
Rozmawialiśmy ze sobą, tak jakbyśmy się rozstali dopiero wczoraj, jakbyśmy się znali od wielu lat. Umówiliśmy się, że się spotkamy nazajutrz w tym samym miejscu, nad brzegiem Moskwy, i spotkaliśmy się tam. Przyświecało nam majowe słońce. I niebawem ta kobieta potajemnie stała się moją żoną.
"


Michaił Bułhakow: Mistrz i Małgorzata

Zauważyliście, że łatwiej jest dostrzegać w innych czy w rzeczywistości to, co negatywne i o tym mówić czy pisać? Dziś chcę to odwrócić i napisać kilka słów na bardzo pozytywny temat. Zainspirowała mnie do tego Kasia z Wrocławia na swoim blogu.

źródło: http://myszorek922.wrzuta.pl/obraz/8lhbQ2BvnFx/myslovitz_artur_rojek

Napiszę o kimś wyjątkowym.

Myślę, że gdyby na świecie było więcej osób takich jak on, byłby to o wiele lepszy i szczęśliwszy świat. Poznałam go najzupełniej przypadkiem, chyba że uznamy, że nie ma czegoś takiego, jak przypadek, są za to koniecznie potrzebne zbiegi okoliczności. Chciałam pomagać innym i tak trafiłam na niego. Człowieka, który wprost zaraża entuzjazmem i pozytywnym nastawieniem. Zamiast narzekań na zło, nieczułość i dziwne układy, wręcz staje na głowie, żeby chociaż cząstkę tego co może, uczynić lepszym i sprawić, żeby życie chociaż kilku osób zmieniło się na lepsze.

Jego poczucie humoru sprawia, że nawet to, co w pierwszej chwili zdaje się być nie do przejścia, ponure, trudne i skomplikowane, znajduje swoje rozwiązanie a przy tym zostaje "rozbrojone" potężną porcją dobrego humoru i żartu. Uśmiech to jego nieodłączny "towarzysz", co połączone z urokiem osobistym i ujmującym sposobem bycia tworzy mieszankę piorunującą. Dla niego nie istnieją problemy, za to zadania z którymi trzeba się zmierzyć- jak najbardziej.

To ktoś, przy kim odkrywam lepszą cząstkę siebie i przyznaję się sama przed sobą i przed innymi, że taka pozytywna część mnie jest, obok odkładania na później, egoizmu, obaw, lęków i oceniania siebie zbyt nisko. Mogłabym napisać, że staję się lepsza, ale to nie do końca prawda: dobro jest w nas i zawsze tam było, być może tylko czasem potrzeba kogoś takiego jak on, obok nas, by to zauważyć, dostrzec... A czasem to nie lada wyzwanie: przekonać kogoś, że ma mocne strony i że owszem, ma możliwości by dać coś z siebie innym- mądrze dać. Tak w sam raz: ani za dużo, ani za mało, ani na siłę ani bez przekonania... Nie to, co chciałoby się dostać, ale to, co jest potrzebne "obdarowanemu", pomoc, która nie upokarza, ale mobilizuje do zmian i podniesienia głowy.

Bo w tym wszystkim ważne jest, że jeśli komuś pomaga, robi to mądrze. Co przez to rozumiem? To takie coś, kiedy ktoś Cię wspiera, ale pozwala Ci działać samodzielnie, nie wyręcza. Jest obok, daje możliwości i jakąś część swobody. Jeśli potrzebujesz wsparcia, jest obok. Tak w sam raz- ani za mało ani za dużo tej obecności. Jeśli jest jakieś wspólne dla nas zadanie do wykonania, mogę być pewna, że w razie jakichkolwiek wątpliwości on je rozwieje, że możemy każdy bez wyjątku temat przegadać.

To ... takie wyjątkowe, kiedy przestajesz wierzyć w siebie i swoje możliwości choćby na chwilę... i jest ktoś, kto wierzy w Ciebie i wtedy, wierzy, kiedy masz gorsze chwile, popełniasz błędy, masz ochotę rzucić wszystko w diabły i więcej nie wracać. A jednocześnie jest jakby ponad moimi obawami i gorszymi chwilami, nie daje się wplątać w marudzenie i narzekanie, ani tym bardziej w ogólne i nic-nie-dające mówienie że 'będzie dobrze'. Jeśli już mówi/pisze coś w tym stylu, wiem, że to nie puste słowa, powtarzane po wielokroć bez większego przekonania, ale słowa, które mają wartość.

Dzięki takim osobom jak on, mój mały świat się zmienia na początku na tej płaszczyźnie, w której mamy wspólne cele i zadania do wykonania, a później bardziej ogólnie, a to co dobre, rozprzestrzenia się na to, co codzienne, moje własne, osobiste... I jest już zupełnie inaczej, piękniej, bardziej pozytywnie. Pojawia się uśmiech.

Na tą chwilę nie umiałabym nawet powiedzieć tej osobie tego, co właśnie tutaj piszę, za to mocno wierzę, że kiedyś to zrobię. Myślę, że o pozytywnych rzeczach warto mówić, bo niewypowiedziane słowa pozostają tylko w nas, a przekazane mogą zdziałać coś dobrego, a świat jeszcze bardziej pozytywny się staje dzięki nim.

W ciągu ostatnich dni zbierałam się kilka razy, żeby napisać tutaj kilka słów. Za każdym razem jednak jakoś nic z tego nie wynikało. Czemu?

Znikąd moje życie "jakoś" przyspieszyło, czas pędzi jak oszalały, mam coraz więcej zajęć i jeszcze więcej pomysłów, które nie wiadomo, kiedy realizować.
Na samym początku tygodnia wróciłam z rodzinnego domu i żeby odreagować pewną mało przyjemną sytuację: zrobiłam przemeblowanie w pokoju. Teraz mi o wiele przyjemniej, jakoś lubię mieć biurko pod oknem a łóżko... cóż, jak najdalej od "ciągnącego" okna. I tak jakoś wyszło, że w zupełnie niezaplanowany sposób dokonał się mały podział: na łóżku o wiele mniej wygodnie teraz czytać i siedzieć z lapkiem na kolanach, za to przy biurku jak najbardziej. Może przyda mi się taki podział;)



Tak się jakoś złożyło, że pojawiła się szansa na jeszcze jedną dorywczą pracę i tak oto wczoraj z moimi współlokatorkami spędziłam cały dzień w pracy. Cieszę się, że całkiem sensownie na tym zarobię. Plus pojawia się jeszcze inna możliwość zarobienia. Istne szaleństwo. Co ciekawe, wszystkie te możliwości zaczęły się pojawiać, kiedy zaczęłam układać mój chaos w głowie.

Cieszę się, że miałam zabiegany tydzień. Cieszę się, że mam swoje nowe zajęcia i że mam nowe plany. Ostatnio przychodzi mi do głowy, że staję się coraz bardziej towarzyską osobą. A tak praca przy słodyczach, jak i ta wczorajsza (a Akademia Przyszłości swoją drogą), stają się dla mnie obok możliwości zarobienia czymś, co  mogłabym określić jako "korepetycje z pracy w zespole" co jest mega fajne. I myślę, że mi potrzebne. Fascynujące, jak wiele pozytywów można znaleźć w z pozoru "nudnej" i nierozwijającej pracy:)
Za to minusem jest to, że jestem teraz pociągająca... nosem (który jest czerwony, opuchnięty i wiecznie zakatarzony). Dobrze chociaż, że cała reszta "przeziębieniowa" dała się "wygonić" wszelkimi domowymi sposobami. Zawalone zatoki nawet bez kataru psują samopoczucie a co dopiero teraz?

Za to zmobilizowałam się wreszcie i ku uciesze swojej i Koszki, zrobiłam ruskie naleśniki. Taaak, naleśniki. Nadzienie wyszło mi pycha, nieodmiennie kojarzy mi się z latem w górach, kiedy to po raz pierwszy jadłam takież naleśniki. Mają one to do siebie, że robi się je o wiele szybciej od pierogów a smakują cudnie :)

Na moim parapecie stoi pewien kwiatek, który stał się dla mnie pewnym symbolem... nadziei, wytrwałości i zaufania wobec życia. Dlaczego? Został wiele razy zgryziony przez koty, mijał jakiś czas i wypuszczał najpierw mały, maleńki listek a później rósł uparcie... Ostatnim razem byłam przekonana, że to już koniec. Myliłam się. Światło, ciepło i odrobina wody sprawiły, że wygląda tak:


Chwilami myślę, że wiele mogłabym się od tej małej roślinki nauczyć:)

Zrobiło się dziś słodko i czekoladowo. Pierwszy dzień pracy w pewnym słodkim miejscu.

Jeśli zapach czekolady poprawia humor to dzięki dzisiejszemu dniowi i następnym będę chodziła uśmiechnięta przez dłuższy czas...

A poniżej kilka zdjęć mojego "futra", które uważa mnie za swoją :)

Nie było mnie i wróciłam:)

Przemyślałam to i owo i zdaje się, że pora roku nie jest ważna, żeby była wiosna:) Odtajałam trochę:)

Cały na powitanie poogryzał mi ręce i podokuczał mi jak to on. I od razu zrobiło się wesoło:)

A później to ja zapragnęłam odreagować i wyżyłam się, robiąc przemeblowanie w pokoju:) Super wyszło:)

Mój kwiatek na parapecie ożył i ma się świetnie. Po raz kolejny dochodzę do wniosku, że wiele bym się mogła od niego nauczyć. Nie wiem, ile już razy zgryzały go koty, ile razy tracił wszystkie listki. Za każdym razem mijał jakiś czas i pojawiał się nowy listek. Tylko dzięki odrobinie światła i wody.

Czasem sama jestem ciekawa co może wyniknąć z tej niezwykłej znajomości z mężczyzną, który sprawił, że ... częściej się uśmiecham, a jeśli przeżywam jakąś pozytywną emocję... to całą sobą. Może coś a może zupełnie nic.

I ten uśmiech z każdym kolejnym wymienionym smsem i to bicie serca kiedy jedno zdanie mogło się skończyć zupełnie inaczej i do innych wniosków prowadzić. Nie miałabym nic przeciwko;)


Niepokój

Jest ze mną
zawsze

To on
każe mi odchodzić
od kolorowych i tańczących
i chować się w łódce
na brzegu rzeki

Przez niego
uderzam bezsilnie głową
o szare ściany
i zielony piec

Przed nim
uciekam w nocy
ulicami ciężkimi
jak asfalt

Gdy zobaczysz
że tak biegnę
rzuć mi przez okno
słonecznik
złoty jak serce

Małgorzata Hillar

W końcu nieważne, że dzieliło nas tyle kilometrów. Tylko krótka rozmowa na Skypie... jeśli 45 minut to krótko. Na przemian chęć ucieczki i chęć zatrzymania się tutaj i teraz. Pewnie gdyby to działo się w bardziej namacalnej przestrzeni, zatrzymałabym się po długim biegu, zdyszana i z trudem łapiąca oddech. Daleko.Za daleko. Tymczasem to "tylko" emocje. A jednak czułam je namacalnie, ściskały mnie za gardło i sprawiały że robiło mi się gorąco.

Tylko te łzy powstrzymywane pod powiekami, które niemal bolały, powstrzymywane, bo przecież płacz niczego nie zmieni... bywał łatwą ucieczką, a teraz czas odnaleźć własne odpowiedzi na trudne pytania. Nie na skróty.

Jeśli faktycznie odpowiedzi mam w sobie, znajdę je w końcu...

Kiedy wreszcie uwierzę, że to co dobre się zdarza i jest czymś więcej niż tylko snem...
Kiedy wreszcie uwierzę na dobre, że jedyne ograniczenia jakie mam to te, które sama sobie narzuciłam?
Oby niebawem...

Coś się we mnie zabliźnia, zasklepia... goi.
Niepewnie uśmiecham się do nowej siebie w lustrze.
Chyba nawet skłonna jestem tą "nową" polubić.


Nie odległością mierzy się oddalenie. Za murem swojskiego ogrodu może się kryć więcej tajemnic niż za Murem Chińskim, a milczenie szczelniej otula duszę małej dziewczynki niż złoża piasku oazy na Sacharze

A. de Saint-Exupery

Na jednym z blogów na które często zaglądam, przeczytałam coś, do czego chciałam się odnieść. Ciekawa jestem też Waszego zdania. Cytuję za zgodą autorki:

Jest jeszcze taka jedna rzecz, której wiele osób nie rozumie. Czasami myślimy, że tylko my jesteśmy w stanie najlepiej komuś pomóc, najlepiej się kimś zaopiekować.
    Wyobraź sobie, że jesteś ciężko chory, nie możesz sam się załatwiać, często się opluwasz, musisz cały czas leżeć, zdarza Ci się na siebie zwymiotować a część leków dostajesz w formie czopków. Upokarzające, prawda? teraz wyobraź sobie, że to stało się nagle, że wcześniej byłeś normalnym szczęśliwym facetem z fajną kobietą u boku i żyło się wam super.  I teraz kiedy tak leżysz i srasz pod siebie, nie możesz się sam umyć i chwilowo nawet zjeść, zaczyna się Tobą opiekować Twoja partnerka, dla której kiedyś byłeś atrakcyjnym, silnym fajnym facetem. A teraz obserwuje jak jesteś bardziej nieporadny od niemowlęcia, zmienia Ci pampersy, myje Ci tyłek, obmywa Cię z wymiotów i aplikuje Ci czopki w odbyt. Jak się czujesz?

    Ktoś pomyśli, że to najwyższy stopień miłości i oddania, że ta kobieta robi dobrze. Tymczasem często kończy się to tak, że facet zdrowieje i nie może już być z tą kobietą w związku.  Nie potrafi. Bo zaburzyły się role, ona traktowała go jak matka niemowlę, a czy normalnym jest  czuć pociąg seksualny do własnej matki? Potem zazwyczaj taka była-chora osoba jest traktowana przez społeczeństwo jak jakiś zwyrodnialec, bo przecież ona dla niego wszystko, a on się z nią rozstał... Czasami lepiej jest zatrudnić pielęgniarkę, albo żeby robił to ktoś z zewnątrz, kto podchodzi do osoby jak lekarz, bezosobowo, kogo to nie rusza, kto nie jest związany emocjonalnie z chorą osobą... Trochę wyobraźni, wczucia się w chorego... Albo przynajmniej przeczytaj ze 3 książki na ten temat zanim się za coś zabierzesz...

Mam wrażenie że okropnie łatwo przedobrzyć. I to, co wydaje się być najwyższym "poświęceniem", w imię miłości, po jakimś czasie okazuje się tym samym, co decyduje o "pięknej katastrofie". Może nie umiem się do tego sensownie odnieść, bo... Sama znam mężczyznę, którego żona poważnie zachorowała. Tak naprawdę nie było już mowy o leczeniu, a jedynie o niwelowaniu cierpienia i podtrzymywaniu życia... Ostatnie tygodnie spędziła w domu, pod jego opieką. To on wstawał w środku nocy, bo ona głośniej westchnęła, bo cicho zawołała, bo chciała pić... Wziął urlop, żeby być przy niej. Nie chciała, by jej dzieci się nią zajmowały, żeby robiły wszystko to co on, pewnie w jakimś sensie chciała je ochronić przed widokiem umierającej, słabej mamy, która z dnia na dzień słabnie i niknie w oczach... Kiedy zmarła, miał chociaż pewność, że zrobił dla niej co tylko mógł, przecież przez wiele lat ich małżeństwa bywało różnie. Ale był teraz...