Margerytkowo

Po pierwsze: zaskakujące, jak wiele może zdziałać zrobienie porządku w szpargałach. Akurat ta pogoda, którą mam za oknem, idealnie pasuje do siedzenia w domu i doprowadzania do ładu bajzlu. Tym samym zrobiłam w końcu porządek na swoich półkach i w pudełkach, posprzątałam bajzel, który został po wczorajszym wklejaniu zdjęć do albumu (bo tego samego dnia, kiedy wróciłam, odebrałam zdjęcia z wyjazdu, kupiłam album i je zaczęłam wklejać, po mojemu: suszone roślinki, zdjęcia opisane, gdzieniegdzie jakieś cytaty czy fragmenty wierszy...). Tym samym jakby mi w myślach zapanowało trochę więcej ładu a jednocześnie poczułam takie przyjemne zmęczenie.

Po drugie: doceniłam, jak fajną rzeczą może być album w którym znajduje się ponad 100 zdjęć przypominających fajne chwile i co więcej: na żadnym z nich nie jestem z moim chłopakiem, ani w ogóle nie ma tam jego zdjęć. Może prościej: doceniłam samotne wyjazdy, czy może raczej w pojedynkę. Ten album, niezależnie od tego, czy z kimś będę, czy nie, będzie wywoływał pozytywne emocje i przywoływał miłe wspomnienia...

Po trzecie: nie sądziłam, że moje zabawy z filcem i koralikami mogą przynieść taki fajny efekt. Frajdę miałam niesamowitą a i usłyszałam kilka pozytywnych komentarzy na temat tego, co powstało. Dzielę się tym, co zrobiłam:

http://margerytka-tworzy.blogspot.com/

Miłego oglądania :) Zmykam, żeby poukładać tym razem to, co w głowie się plącze:)

Ktoś mnie "zaczarował"... Kiedy piszę te słowa, po rękach latają mi ciarki, mimo że siedzę z kolanami pod brodą, owinięta kolorowym cienkim szalem i jest mi całkiem ciepło. Bo "zaczarował" to najodpowiedniejsze określenie, chociaż teraz trudno mi inaczej i konkretniej określić ten stan.

Kiedy jechałam dziś z dworca do mieszkania, miałam wrażenie, że wszystko to, co za oknem tramwaju jest inne. To ja się zmieniłam w ciągu tych niemal trzech tygodni w górach i niecałej doby w Krakowie. Nie umiem dziś napisać, co właściwie się we mnie zmieniło. To takie nieuchwytne, lekkie, ulotne... wymyka się zmysłom, określeniom.

Ja... dawno nie czułam się ze sobą tak fajnie jak teraz, dawno nie czułam w sobie takiej spokojnej pewności, że sobie poradzę, że zadbam o własne dobre samopoczucie i szczęście, że będę w stanie powiedzieć innym tak o tym, co mi się w ich zachowaniu podoba, jak i o tym co zupełnie nie- bez agresji i bez poniżania siebie... bez łez.

Czuję się tak, jakby ktoś mi pokazał zupełnie inną perspektywę patrzenia, a przy okazji pozwolił mi poczuć, że we mnie wierzy. Nie pokazał, lecz pokazała. Nie pozwolił, lecz pozwoliła... Jeszcze nie mogę w to uwierzyć, że przyglądam się sobie, jakbym przyglądała się komuś, kogo prawie nie znam, a kto jest fascynujący :)

Zbliża się sierpień i trochę mnie to przeraża. Zapowiada się, że między jego początkiem a końcem praktycznie przewrócę swoje życie do góry nogami. Zmiany na lepsze, zdecydowanie. A jednak obawiam się jak się dalej ułożą różne sprawy. Nie byłabym sobą, gdybym się nie zamartwiała.

Odkąd pamiętam, lato było dla mnie szczególnym czasem. Pięć lat temu ktoś mnie zaczął wyciągać z mojego małego, zamkniętego światka, poza tym po raz pierwszy od dawna porozmawiałam z siostrą i wyjaśniłyśmy sobie wszystko to, co niszczyło nasze relacje odkąd kilkanaście lat wcześniej wyprowadziła się z domu. Cztery lata temu spędzałam wakacje w domu, mimo, że miałam już zaklepaną pracę w stolicy, dla Mamy zmieniłam swoje plany. Kolejnego lata zwyczajnie nie pamiętam, mogę się tylko domyślać, że spędziłam go trochę w Warszawie a trochę w domu. Dwa lata temu w wakacje pojawiło się w moim życiu kilka dość szczególnych osób. Rok temu zaczęło się w moim życiu coś niezwykłego, co z jednej strony dużo mnie nauczyło, a z drugiej- zamieszało mi w życiu. A konkretniej?

Lato 2006
Długie wakacje, bo po maturze. Szukałam swojego miejsca na świecie, decydowałam co dalej: oblałam egzamin wstępny na architekturę, dostałam się na polonistykę. Po raz pierwszy od dawna pozwoliłam się komuś do siebie zbliżyć, po raz pierwszy od lat szczerze porozmawiałam z siostrą. Nasze relacje się ociepliły. Pamiętam, że wtedy strasznie się kłóciłam z mamą, może nawet to było to, że żadna z nas nie była w stanie okazać drugiej tego, że się obawia, jak się ułoży...

Lato 2007
Wakacje po pierwszym roku studiów. I ten... praktycznie wyrok: Mama jest chora, zdecydowała się na chemioterapię. Mimo, że miałam już zaklepaną pracę w Warszawie, zrezygnowałam, żeby to lato w całości spędzić z Mamą. Z perspektywy czasu wiem, że to był dobry wybór. Po części właśnie wtedy się pogodziłyśmy, na tyle ile to możliwe pod presją nieuleczalnej choroby. Wyciągnęliśmy mamę na kilka wycieczek, w tym do Spały, gdzie w dawnych czasach startowała w zawodach sportowych... Tamtego lata zapominałam też o pewnym przystojnym ratowniku poznanym na uniwersyteckim basenie.

Lato 2008
To jak czarna dziura. Gdyby ktoś mnie zapytał, jak je spędziłam, odpowiedziałabym, że nie pamiętam i tak właśnie jest. Myli mi się z poprzednim latem i z tym następnym. Pierwsze lato po śmierci Mamy...

Lato 2009
Zaprosiłam do siebie na weekend Anetę. Odwiedziła mnie moja siostra z córką, zwiedziłyśmy wtedy całkiem sporą część stolicy, m.in. ZOO, ogrody BUWu i ogród botaniczny w Powsinie. Czułam się wtedy okropnie samotna. Nawiązałam kilka znajomości przez internet, niektóre istnieją do dziś i przestały być tylko wirtualne. Tamtego lata dość intensywnie mailowałam z Tomkiem, którego dziś nazywam swoim przyjacielem, mało kto wie o mnie tyle co on. tego samego lata zaczęłam też mailować z A. -to z kolei długa historia. Tego samego lata dowiedziałam się, że moje współlokatorki nie chcą ze mną mieszkać, tak więc moje życie zmieniło się dość mocno. Pod koniec lata pokusiłam się o pójście na wesele z chłopakiem, którego prawie nie znałam- i do dziś cieszę się, że to zrobiłam.

Lato 2010
Spędziłam je przede wszystkim z Sebą: u niego, u mnie, nad morzem, na Mazurach... Po raz pierwszy byłam wtedy nad Bałtykiem.  Niesamowite wrażenia. Pamiętam, jak szłam z Sebą i jego brzegiem morza w Gdyni i zadzwonił mój telefon. Wtedy pierwszy raz rozmawiałam z K., po tym, jak wymieniłyśmy kilka maili... Na początku sierpnia zamieszkaliśmy razem. Krótko później zaangażowałam się całą sobą w pewną intensywną relację, przeze mnie nazywaną przyjaźnią. Wiele się dzięki niej o sobie nauczyłam, a wiele mogłam stracić...

Lato 2011
Na razie mogę o nim napisać tylko tyle, że jest niezwykłe i wygląda na to, że dalej takie będzie. Już wiele zmieniło w moim życiu, a spodziewam się, że jeszcze wiele zmieni. Wiem jedno: wszystko, co się do tej pory zdarzyło jest dla mnie zupełnie niesamowite i wyjątkowe:)

Wydawało mi się całkiem oczywiste, że relacje z moją mamą mam zupełnie pozamykane i poukładane. W końcu to przeszłość, mama nie żyje od trzech lat a ja przecież wiem, że wybaczanie jest ważne, że pomaga pójść dalej i zostawić za sobą przeszłość. Zadręczanie się nie przynosi ze sobą niczego dobrego, a szczególnie kiedy ta druga osoba nie żyje. W którymś momencie powiedziałam sobie, że odpuszczam, wybaczam. Chyba nawet od tego momentu zaczęło mi się w życiu trochę uspokajać, układać.

Nie widziałam symptomów zbliżającej się katastrofy. Bo były, tylko ja wolałam ich nie dostrzegać. Burza przyszła w dość zaskakującym momencie, kiedy się jej zupełnie nie spodziewałam. Wakacje, czas spędzany w towarzystwie kogoś mi bliskiego, kto po raz pierwszy od długiego czasu sprawił, że zaczęłam ufać. I nagle moja złość "znikąd", rozżalenie, wręcz wściekłość, o włos od agresji. Przypisywanie bliskiej osobie, że ma do mnie negatywne odczucia, domyślanie się co sądzi na mój temat, że na pewno sądzi źle, że ocenia...

W końcu myśl, że ja się na kogoś innego tak złościłam, że ta moja złość nie dotyczy teraźniejszości a przeszłości, mojego dzieciństwa i relacji z mamą... Wściekam się, złoszczę, na dzień dobry oznajmiam "i tak mnie zranisz, i tak mnie skrzywdzisz i zostawisz, i tak będę cierpieć"... a jednocześnie sama robię wiele, żeby do takiego scenariusza doprowadzić.

Jeszcze nie mam pomysłu jak to zacząć naprawiać.

Jakiś czas temu wpadła mi w ręce książka "Spadkobierczyni Medicusa" Noah Gordona. Czy może raczej: ktoś mi ją w ręce wetknął, mówiąc: przeczytaj i powiedz, jak Ci się podobała. Wzięłam niechętnie dość, bo okładka kojarzyła mi się raczej z jakimiś miłosnymi, zagmatwanymi historiami... Ale później, w wolnej chwili zaczęłam czytać. Wessało mnie.

W pamięci został mi szczególnie pewien wątek... Główna bohaterka decyduje się zamieszkać w górach, zamiast sprzedawać domek należący wcześniej do niej i męża. Poznaje pewnego wdowca i jego córkę Sarę, zakochuje się z wzajemnością. Powoli zdobywa sympatię Sary. W pewnym momencie młoda dziewczyna i czterdziestoletnia kobieta zaczynają sobie okazywać sympatię w dość szczególny sposób. Sara ma niezwykłą pasję: zbiera kamienie nazywane serdecznymi. Serdecznymi, czyli w  kształcie serca. Ma ich całą kolekcję, leżą wszędzie w jej pokoju. Roberta na początku nie znajduje takich kamieni, dopiero z czasem jej się to zaczyna udawać. Obdarzają się nawzajem kamieniami w kształcie serca. Szczególnie ta sytuacja, w której Roberta pakuje mały kamyk w coraz większe pudełka i Sara ma później niesamowitą frajdę przy rozpakowywaniu była  dla mnie szczególnie fajna :)

To trochę jak powrót do życia... powrót do kochania i radości z tego, że mimo śmierci prawdziwej mamy jest szansa by odnaleźć kogoś, kto chociaż w części będzie w stanie dać to, czego brakuje- zainteresowania, ciepła, pozytywnych uczuć, czasem tylko wsparcia a czasem czułości.

Zagadkowe dla mnie jest to, że można tak na jakąś sytuację spojrzeć, ale... cóż, wiem, że to możliwe.

Pewnego razu jedna dziewczyna zdenerwowała się na swojego znajomego (a że powody miała konkretne, wściekła się dość mocno) a przy okazji na kogoś jeszcze, z powodów mniej konkretnych. Krótko po dość burzliwej rozmowie z tym znajomym, facet dostał gorączki i rozchorował się. Znajoma nie mogła spać, bo tej samej nocy rozbolały ją plecy. Przypadek? Może. Jednak to wtedy po raz pierwszy usłyszałam, że własną złością można komuś wręcz zaszkodzić.

Jednak, mimo wszystko, najbardziej szkodzi się sobie, kumulując złość, wściekłość i inne takie. A gdyby tak na choroby "dziedziczne" popatrzeć inaczej? Zakładając, że jest tak: jeśli nie radzę sobie z własną złością, tylko ją w sobie tłumię i kumuluję, bo nie daję sobie prawa do złości i wściekłości, uważam że jest "zła"- to prawdopodobnie tego samego nauczę swoje dzieci, które jeśli nie wydarzy się w ich życiu coś, co zmieni ich styl życia, podejście do świata, będą złość traktowały tak samo. Kumulująca się złość, która nie ma ujścia, uszkadza najwrażliwsze narządy (w tym trzustkę), powolutku zaczyna niszczyć... na początku niszczy tylko mnie, doprowadzając np. do raka trzustki. Jeśli dzieci przejęły mój światopogląd, je też złość będzie niszczyć tak samo. Patrząc z boku, można by powiedzieć, że chorobę dziecko odziedziczyło po rodzicu, ale... czy może być też tak, że się odziedziczyło tylko sposób postępowania ze złością?

Sama z siebie bym do tego nie doszła....

Czasem nie radzę sobie ze złością. Wczorajsza rozmowa z Kristą przekonała mnie, że mam w tym temacie wiele do zrobienia, inaczej przytłumiany wulkan złych, niszczących emocji kiedyś wybuchnie i ... będzie katastrofa.

Serio. Chyba zaczynam to swoje życie doceniać bardziej niż kiedykolwiek. Zakochuję się w życiu? Nieprawdopodobne.

Zaczęłam też doceniać możliwość pobycia sobie z dala od wszystkich, albo prawie wszystkich moich "uzależnień". Od mojego faceta i zajmowania się przede wszystkim jego problemami, przez innego faceta, który był ucieczką, po uzależniające słuchanie muzyki i czytanie książek do przesady, buszowanie w Necie, szczególnie na facebooku i zajmowaniem się tysiącem różnych, niepotrzebnych spraw... Nie mam tego i zaczyna mi się podobać taka sytuacja.

Zamiast tego chwile, kiedy widzę że odzywa się we mnie jakiś schemat z przeszłości, zauważam, że mam dwa wyjścia: albo bez refleksji mu ulec, albo pójść tą drugą drogą, wymagającą nieco więcej wysiłku. I idę. Albo po prostu: widzę, jak moje ciągle dość niskie poczucie własnej wartości sprawia, że widzę zachowanie innych jak w krzywym zwierciadle i już wiem, że siebie, w przeciwieństwie do innych, mogę zmienić.

A nade wszystko: tyle chwil, kiedy zwyczajnie szkoda mi czasu na smutek, na zły humor, bo czuję, że stracę coś wyjątkowego. Bycie tu i teraz, które wydawało mi się takie trudne, a teraz coraz bardziej pożądane. Wyjątkowi ludzie, wyjątkowe chwile, wyjątkowe miejsca.

Zerknęłam do pisanych przez siebie przed dwoma laty... planów (tak, to najodpowiedniejsze określenie). Chciałam być szczęśliwa. Rok później wydawało mi się, że jestem szczęśliwa i że szczęściem jest dla mnie poznanie Seby. Po półtora roku naszego związku trochę inaczej to widzę, chociaż skłonna jestem dostrzec, że czegoś mnie ten związek nauczył. Nie był jednak szczęściem. Teraz myślę, że był ucieczką od szansy na szczęście.

Się porobiło. Wczorajszy dzień był zdecydowanie pełen wrażeń.

Zaczęło się od tego, że schodząc z łóżka (piętrowego), stanęłam tak niefortunnie, że spadłam na podłogę razem z półką. Trochę się poobcierałam, z sąsiedniego łóżka usłyszałam: Żyjesz? Żyję- odpowiedziałam. (mając ochotę dodać: ale co to za życie). Poskładałam się jako-tako do kupy jednak :)
Później całkiem sympatycznie się układało. Poszliśmy w góry w piątkę. Ścieżki błotniste po ostatnich deszczach, ale nam to nie przeszkadzało:) Widok z jednej strony na Beskid Makowski, z drugiej na Tatry Wschodnie i Zachodnie. Na górze lenistwo, leżenie w słońcu i zachwyt widokami. I kilka chwil, kiedy zwykłe pogłaskanie mnie po plecach prawie, że spowodowałoby moje łzy.

Tego, co zdarzyło się później, kiedy już wracaliśmy ze szczytu- długo nie zapomnę. Z perspektywy czasu widzę, że owszem, z jednej strony był to atak jakiejś alergii, ale z drugiej: moje emocje wszystko podkręciły- idąc ścieżką, rozmyślałam o Sebie i tym, co mi napisał poprzedniego dnia na gg, o naszym związku, a później też niewesołe refleksje o naszej rodzinie zderzone z tym, co mnie spotykało właśnie tu i teraz (tak, wiem, że rodzin idealnych nie ma i nie wszystko jest takie cudne na jakie wygląda- mi się podobało to, co widziałam i jak się czułam). Tak więc w pewnym momencie, po zeżarciu garści jagód zaczęło mnie boleć gardło a oczy zaswędziały okropnie. Później to się nawet bardzo odezwać nie mogłam a na oczy ledwo widziałam, jak próbowałam oddychać nosem, to też mi spuchł. W gardle jakby mi jakiś owad paskudny siedział. Nie powiem, wzbudzałam zainteresowanie tym co się ze mną działo... wcale mi z tym fajnie nie było. O płakaniu myślałam tylko tyle, że być może gdybym się porządnie rozryczała, MOŻE poczułabym się lepiej. Nie poryczałam sobie. Za to trochę pogadałyśmy z Kristą o Sebie i pomogła mi ta rozmowa. W miarę jak schodziliśmy w dół, mijało mi to coś podobne do alergii. Później nawet się odważyłam pomalować oczka cieniem do powiek, bo stwierdziłam, że tańce w karczmie jak najbardziej są fajną ku temu okazją.

Później tańce w Styrnolu. Radość. Ruch. Odreagowanie. Uśmiechy. Zaskoczenie, że tak fajnie się tańczy. Niespodziewane porozumienie i szaleństwa na parkiecie z Agą. Nauka kroków z A. i nieporadny taniec. Zmiany, zmiany, zmiany. I lody, których na początku nie chciałam, a później pałaszowałam z zapałem i porcją bitej śmietany. Nie wypiłam nawet kropli alkoholu. Wróciliśmy do domu o północy. Jeszcze jakiś czas gapiłam się w ciemne, bezchmurne  niebo na punkciki gwiazd...

Trzeba mi przemyślenia tego, co we mnie i wokół mnie. Dużo się ostatnio dzieje. A to coraz częściej wymaga zupełnie innego spojrzenia na to, co mnie otacza, wymaga poukładania sobie na nowo wielu rzeczy. Wygląda na to, że po powrocie z Suchej Góry zmieni się w moim życiu o wiele więcej niż się spodziewałam. Miałam nadzieję na małą rewolucję a zapowiada się całkiem duża.

Zmiany, zmiany, zmiany.

Co znaczy dla mnie być szczęśliwą? Kiedy moje szczęście zależy ode mnie samej a kiedy nie? Jak wiele zależy od mojego poczucia własnej wartości? Co mogę zrobić, żeby sama ze sobą poczuć się lepiej? Czy umiem jeszcze odplątać swoją relację z A.?Umiem z nim szczerze porozmawiać? Czy chcę dalej mieć z nim kontakt a jeśli tak:  jaki sposób ma wyglądać nasza znajomość?

Dużo pytań... opowiem na nie powoli...krok po kroku.

Aż głupio się przyznawać, ale lenię się do obrzydliwości. Jak o tym pomyślę, to dochodzę do wniosku, że nie pamiętam takich wakacji, których choćby tydzień przeznaczyłabym na autentyczny odpoczynek, relaks bez narzucania sobie tysiąca rzeczy do zrobienia, zaległych bądź nie, dowalania bo czegoś tam nie zrobiłam, wyrzutów sumienia za lenistwo i relaksowanie się. Kurczę! Przecież nie da się ciągle gnać i ciągle szukać sobie zajęcia, a każdą chwilę na spokojnie traktować jak kradzioną.

Lenię się zatem. Oswoiłam się już z dotąd niemal mi nieznanymi osobami a baaaaardzo sympatycznymi, górski klimat już zaprzyjaźniony, czytam "Biegnącą z wilkami", śmieję się do upadłego (i do bólu brzucha) gadam, wygłupiam się i robię mnóstwo sprawiających mi frajdę rzeczy.... Do netu czasem zaglądam, ale ostrożnie, od nk i fejsbuka trzymam się z daleka. Od gg raczej też. Od telefonu bywa że też się dystansuję, chociaż dziś gnałam na złamanie karku, bo posłyszałam melodię z Kill Billa przez otwarte okno (bo się byczyłam na kocyku z książką i w zacnym towarzystwie), a to oznaczało że moje siostrzę chce ze mną pokonwersować. Mało się nie wyłożyłam na schodkach werandy, tak biegłam, jak już się oczywiście zorientowałam, że po pierwsze, słyszę Kill Billa, po drugie znaczy to, że dzwoni mój telefon, po trzecie, oznacza że dzwoni moja siostra a po czwarte: może by w końcu odebrać? Jest pięknie. Z jedną małą chmurką na pogodnym niebie dobrego nastroju. Chociaż wiem, że jak się zawezmę to ona też przestanie istnieć...

Jest pięknie:) Jest sympatycznie:)

Idę się byczyć dalej, Wam też życzę miłego wakacjowania się:)

Wczoraj długi spacer nad Wisłę. Pogaduchy z O. Te słynne fontanny megawypasione. Tłumy ludzi zachwycających się wodą i światłem, piszczących jak dzieci, bo spotkał ich mało spodziewany prysznic. Letni wieczór. Komary. A później metro, spacer w ciemnościach z kimś zupełnie innym, sprawdzanie własnych granic i umiejętności bycia asertywną (udało się), te cykające świerszcze, zupełnie jak przed laty, w ciepłe, pełne gwiazd i orzechowych liści nad głową letnie noce... Te noce, które już nie wrócą właśnie takie- bo Mamy już nie ma.

A jutro zdarzy się to, o czym nie mogłam przestać myśleć od dawna. O czym marzyłam od dawna. Planowane od co najmniej pół roku, bo wtedy nie udało się spotkać. Jedno spotkanie. Może nie tyle spotkanie co... no cóż, dużo więcej. Bo czy spotkaniem można nazwać spędzenie z kimś kilku dni, kiedy nawet nie wiem jeszcze co tym razem znaczy "kilka"? I nie, to nie randka. Nie randkuję z kobietami;) Jutro spotkam się z kimś, kto jest mi bardzo bliski, z kim duuużo rozmawiałam i chcę w końcu porozmawiać ale w cztery oczy, twarzą w twarz. Pewnie, że tego chcę i się z tego cieszę jak szalona... a gdzieś tam w głowie plączą się obawy, takie maleńkie: jak to będzie? Spotkamy się i tak po prosty zaczniemu rozmawiać, jak do tej pory na Skypie? Nie będzie niezręcznie? W ogóle jak będzie?

Tym samym przez najbliższy tydzień na pewno rzadko będę się tu udzielać, jeśli w ogóle, a później - sama nie wiem, kiedy dokładnie wrócę :)

Zawsze trzeba podejmować ryzyko. Tylko wtedy uda nam się pojąć, jak wielkim cudem jest życie, gdy będziemy gotowi przyjąć niespodzianki, jakie niesie nam los.
Bowiem każdego dnia wraz z dobrodziejstwami słońca Bóg obdarza nas chwilą, która jest w stanie zmienić to wszystko, co jest przyczyną naszych nieszczęść. I każdego dnia udajemy, że nie dostrzegamy tej chwili, że ona wcale nie istnieje. Wmawiamy sobie z uporem, że dzień dzisiejszy podobny jest do wczorajszego i do tego, co ma dopiero nadejść. Ale człowiek uważny na dzień, w którym żyje, bez trudu odkrywa magiczną chwilę. Może być ona ukryta w tej porannej porze, kiedy przekręcamy klucz w zamku, w przestrzeni ciszy, która zapada po wieczerzy, w tysiącach i jednej rzeczy, które wydają się nam takie same. Ten moment istnieje naprawdę, to chwila, w której spływa na nas cala silą gwiazd i pozwala nam czynić cuda. Tylko niekiedy szczęście bywa darem, najczęściej trzeba o nie walczyć. Magiczna chwila dnia pomaga nam dokonywać zmian, sprawia, iż ruszamy na poszukiwanie naszych marzeń, choć przyjdzie nam cierpieć, choć pojawią się trudności, to wszystko jest jednak ulotne i nie pozostawi po sobie śladu, a z czasem będziemy mogli spojrzeć wstecz z dumą i wiarą w nas samych.
Biada temu, kto nie podjął ryzyka. Co prawda nie zazna nigdy smaku rozczarowań i utraconych złudzeń, nie będzie cierpiał jak ci, którzy pragną spełnić swoje marzenia, ale kiedy spojrzy za siebie - bowiem zawsze dogania nas przeszłość - usłyszy głos własnego sumienia: “A co uczyniłeś z cudami, którymi Pan Bóg obsiał dni twoje? Co uczyniłeś z talentem, który powierzył ci Mistrz? Zakopałeś te dary głęboko w ziemi, gdyż bałeś się je utracić. I teraz została ci jedynie pewność, że zmarnowałeś własne życie”.
Biada temu, kto usłyszy te słowa. Bo uwierzył w cuda, dopiero gdy magiczne chwile życia odeszły na zawsze.

Paulo Coelho

Nie mam siły już...
Jak to możliwe, żeby być z kimś 1,5 roku, mówić, że się kocha, widzieć same dobre rzeczy na co dzień, później się któregoś dnia kolejny raz upić i nazwać "swoją miłą" tak, że pozostaje tylko płakać, wytknąć wszystko co złe, zapominając o swoich własnych niedociągnięciach i złych chwilach, stwierdzić że nie było chyba praktycznie nic dobrego.

Nie rozumiem zazdrości o każdego mężczyznę który się do mnie zbliży. Nie rozumiem, jak można mówić, że się kocha i podejrzewać tą drugą osobę o samą podłość, same najgorsze i najwredniejsze rzeczy, o zdradliwość, kłamliwość i same oszustwa. Czy sam fakt, że moim przyjacielem jest mężczyzna (zresztą, głównie wirtualnym, bo dzieli nas ponad 100 km), którego znałam już przed naszym związkiem, znaczy że któregoś razu jak nic pójdziemy do łóżka, "bo tak już jest"?

Żałuję, że nie mogę tak po prostu odejść, że dzielimy mieszkanie, że nierozplątane sprawy... Zwyczajnie nie mam już dziś siły i gdyby nie perspektywa wyjazdu w niedzielę, nie wiem co by ze mną było...

Od kilku dni trudno mi tu naskrobać coś sensownego. A to czasu brakuje, a to myśli uciekają... albo zwyczajnie dużo się dzieje.
Przynajmniej jestem już spakowana, bilet do Krakowa już mam, dalej będę kombinowała po drodze;)

Wczoraj odwiedziłam Muzeum Erotyki w towarzystwie R. Może żadne szaleństwo, ale całkiem ciekawie. Niektóre eksponaty były dość intrygujące. Nie zdawałam sobie sprawy, że w międzywojniu można było u nas spotkać ..automat z prezerwatywami. Wszelakie "figurki na płodność" też ciekawie się prezentowały. Swoją drogą patent wykonywania najstarszego zawodu świata... ;) A już to, co malowali bezpruderyjni Chińczycy czy Japończycy.. eh;)

I tak w tym wszystkim najtrudniejsza była odpowiedź na pytanie R. czemu to z nim chciałam tam pójść- skoro mam chłopaka. Nie chciałam, żeby to wyszło jak narzekanie albo żalenie się. Nie chciałam też nakreślać całej sytuacji, aż do bólu. Chociaż cała ta krótka rozmowa przed muzeum była... czymś, co mnie na dobre uspokoiło, po tym całym z jednej strony wariackim dniu, z drugiej sennym (co zaowocowało wypiciem przeze mnie trzeciej kawy przed wyjściem z mieszkania i niemałym roztrzęsieniem). Trochę później stać mnie było na uśmiech i swobodę wobec R. Było miło.

Przekonałam się, że jeszcze istnieją dżentelmeni: padało, więc w międzyczasie uciekliśmy do samochodu, później zaproponował, że mnie odwiezie. Za każdym razem otwierał przede mną drzwi (i sam zmókł), a później miło się pożegnaliśmy pod moim blokiem.

I to jedno zdjęcie, które zrobiłam w muzeum... starałam się, żeby nie było widać odblasków światła na szybie, nie do końca się udało. W szybie osłaniającej pewien dokument można zobaczyć nasze odbicia.

Lubię takie wieczory, zwyczajne i niezwykłe jednocześnie...

Czasem chyba nie doceniam moich przyjaciół tak bardzo, jak na to zasługują. Dzisiejsza rozmowa z K. na Skypie uświadomiła mi, jak sama sobie w ostatnim czasie w życiu namieszałam.
Pocieszam się tym, że już sam fakt, że zaczynam to dostrzegać jest pozytywny, podobnie jak to, że coraz lepiej zdaję sobie sprawę z tego, co mogę zrobić, żeby było szczęśliwie. Żeby było pozytywnie. Przez ostatni rok tylko uczyłam się, jak mogę rozwiązywać swoje problemy, a niewiele z tej wiedzy korzystałam. Czas zacząć.

Czuję się tak, jakbym szczególnie przez ostatni rok (chociaż mam wrażenie, że sięgało to dalej) wycofała się w "bezpieczny" dystans... Uciekłam od szczególnie męczących uczuć i emocji, zerwałam albo osłabiłam kontakty z dawniej bliskimi mi osobami. Skupiłam się na jednej osobie. Zapomniałam o własnych marzeniach, planach... o pracy nad sobą. O radości. Uwikłałam się w kilka dziwnych relacji.

Zaczęłam to zauważać, kiedy właśnie K. podsunęła mi pewną książkę. Jednocześnie częściej zaczęłyśmy rozmawiać o poglądach na różne sprawy, coraz częściej było dla mnie ważne "co K. o tym sądzi". Coś pękło, kiedy zdałam sobie sprawę, jak bardzo jestem przez nią akceptowana. Kiedy poczułam, że mogę z nią porozmawiać zupełnie o wszystkim. Kiedy przekonałam się, że znaczenia nie ma różnica wieku, odległość, kim się jest i co się robi na co dzień.

Nie zapomnę tamtego wieczoru, kiedy rozpłakałam się jak dziecko, bo rozmawiała ze mną tak, jak nikt wcześniej ze mną nie rozmawiał... Chyba od wtedy coś się zaczęło zmieniać.

Od kilku tygodni na dobre wychodzę ze swojej samotni. Uśmiecham się więcej. Zaczynam marzyć odważniej niż jeszcze niedawno. Chcę mieć kontakt z fajnymi ludźmi... Mam. Zaczynam wierzyć, że owszem, mogę być szczęśliwa, mało tego: nawet jeśli przyjdzie mi w tym celu przewrócić swoje życie do góry nogami, zrobię to:)

CHCĘ być szczęśliwa. I będę.

A za niecały tydzień przejadę ponad 350 km i spotkam się z K. Uśmiecham się na samą myśl:)

Idealna ilustracja do mojego dzisiejszego nastroju.
Z jednej strony świadomość, że tkwienie w tym związku jest dla mnie złe, krzywdzi mnie i ogólnie jest cokolwiek niedobrym pomysłem.
Z drugiej, wszystko to, co pozytywne, co nie pozwala zapomnieć, wszystkie te dobre chwile... fajni ludzie...

Ale po takiej tyradzie, jaką dziś usłyszałam, tylko utwierdzam się w przekonaniu, że odejście jest najlepszym co mogę zrobić. Nie mam szans wygrać z alkoholem...

Marzę o wyjeździe z W-wy. Teraz. Zaraz. Ostatecznie za 9 dni też może być;)

"Myślę, że ważne jest to, czego doświadczyłaś. A co jest dobre dla ciebie? Co jest złe dla ciebie? Ja nie wiem. Tylko ty to wiesz. Trzeba chyba wyplątać się z sieci norm i poszukać odpowiedzi w sobie, ufając, że to jest jedyna prawdziwa odpowiedź. Sama mówisz, że każde spotkanie jest po to, żeby sobie coś dać. Jestem pewien, że daliście sobie coś ważnego."
(Epidemia zamkniętych serc)

Po raz pierwszy sięgnęłam po tę książkę pięć lat temu. Tuż przed egzaminem wstępnym na architekturę, którego i tak nie zdałam, nie przeszłam nawet do drugiego etapu. Już wtedy mnie ta książka poruszyła. Wymieniłam kilka maili z jej autorem. Później, czasem do niej wracałam, jeszcze później zagościła na mojej półce na stałe. Czasem wracałam do jakiegoś fragmentu. Nie pamiętam, czy miałam czas ją znów przeczytać od początku do końca. Teraz miałam.
Książka opisuje, co się może zdarzyć, jeśli zaufamy swojej intuicji, przez niektórych nazywanej "głosem wewnętrznym". Jak może się zmienić nasz mały świat, często zaskakująco, często tak szybko, że nie sposób zaprotestować. Główny bohater, Aleks stwierdza, że wszystko stracił: pracę, dziewczynę, mieszkanie. Topi żal w alkoholu, kiedy jako-tako dochodzi do siebie, powoli zaczyna sobie uświadamiać, że ten "koniec" tak naprawdę był początkiem, czymś, od czego dopiero zacznie się jego życie... zupełnie inne, a jednak bogatsze i w pewnym momencie, szczęśliwsze. Poznajemy Adasia, dziewięcioletniego syna Aleksa, Viki, jego siostrę kryjącą rodzinne sekrety, malarza Sebę, małą Marysię i jej opiekunkę Agnieszkę, ekskluzywną prostytutkę Jasmine i panią komisarz Wiesię... A w tle niejako refleksje na temat deficytu ciepła w rodzinnych domach, tego co się dzieje, jeśli nikt nam nie mówi, kiedy jesteśmy dziećmi, że nas kocha, że jesteśmy ważni, że nas akceptuje. Tytułowe zamknięte serca, które chociaż bliskości pragną, oddzielają się od innych grubą szybą, nie pozwalając się do siebie zbliżyć i nie pozwalając się kochać... Poruszyło mnie to wszystko. Mocno.

Jeśli nie ma przypadków, a są tylko znaki, zupełnie nieprzypadkowo sięgnęłam właśnie teraz po tą książkę. Cieszę się, że znów miałam okazję się nią pozachwycać:)